Από τις αρχές του 2008 έως σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια, εδώ και 5 χρόνια βρισκόμαστε σε μία οικονομική κρίση που κάθε μήνα γίνεται και χειρότερη. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τις ελπίδες τους.

Αλήθεια πως ήταν η ζωή το 2007; Ποια ήταν τα προβλήματα μας; Ποια ήταν τα θέματα των δελτίων ειδήσεων; Πως ήταν η καθημερινότητα μας; Τι έχει αλλάξει στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει;

Αρχίζω να μην θυμάμαι πως ήταν η ζωή πριν το μνημόνιο 1; Σίγουρα δεν ήταν πάντα έτσι η ζωή και ελπίζω να μην είναι για πάντα έτσι…

Λοιπόν το 2007 οι φοιτητές σπούδαζαν σε όποια πόλη είχαν περάσει και το καλοκαίρι πήγαιναν δέκα μέρες διακοπές σε κάποιο νησάκι για να ξεκουραστούν. Σήμερα έχουν αδειάσει τα αμφιθέατρα και πολλά ΤΕΙ κινδυνεύουν με άμεσο κλείσιμο (όχι και τόσο κακό αυτό).

Οι νέοι γενικότερα από 18 έως 24 με μία απλή υπογραφή του πατέρα τους έπαιρναν δάνειο για αγορά αυτοκινήτου με 48 ή 60 δόσεις και αγόραζαν την βενζίνη με περίπου 0,80€. Σήμερα δεν ξέρουν τι να κάνουν με εκείνα τα δάνεια και πληρώνουν την βενζίνη με 1,70€ στην Αθήνα και με 1,99 σε νησιωτικές περιοχές. Οι πατεράδες  οδηγούσαν μεγάλα αυτοκίνητα και οι μητέρες  είχαν πιστωτικές κάρτες με τρομερά υπόλοιπα. Για τους νέους που εργάζονταν και δεν είχαν υποχρεώσεις η ζωή ήταν ένα συνεχές κυνήγι εμπειριών, ταξίδια, διασκέδαση, σχέδια και όνειρα ήταν καθημερινότητα για τους περισσότερους τουλάχιστον.

Σήμερα τα μεγάλα jeep σταθμεύθηκαν στο χωριό χωρίς πινακίδες, οι πιστωτικές έγιναν θηλιά στο λαιμό κάθε οικογένειας και σε όποιο σπίτι μπαίνει ένας μισθός τουλάχιστον, νιώθουν προνομιούχοι! Πριν την κρίση με τα χρήματα του ενοικίου έπαιρνες σπίτι, σήμερα παρακαλάμε να μην αρχίσουν οι πλειστηριασμοί για την πρώτη κατοικία.

Η αντιπολίτευση λιθοβολούσε την κυβέρνηση για τα επιδόματα και τις αυξήσεις που δεν έδινε, σήμερα ψάχνουμε χρήματα για να πάρουν βιβλία οι μαθητές. Ο κάθε βλαχοδήμαρχος, βουλευτής, πρόεδρος οργανισμού ή κάθε λογής πολιτευτής διόριζε συμβασιούχους, stage και διάφορους άλλους τύπους αμειβομένων από το ελληνικό δημόσιο, σήμερα απολύουμε σωρηδόν και κόβουμε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και εφάπαξ.

Είχαμε καταλάβει τι είχαμε και τι χάσαμε; Καταλάβαμε ότι με την αδιαφορία μας αφήσαμε τις τύχες σε ανίκανους και κλέφτες; Έχουμε καταλάβει ότι θα πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά για να φτάσουμε εκεί που ήμασταν ενώ οι υπόλοιποι λαοί που τότε μας ξεπερνούσαν θα αυξήσουν περισσότερο την απόστασή τους από την χώρα μας. Πόσο αγώνα χρειάζεται να κάνουμε για να έχουν θέρμανση τα σχολεία, βιβλία τα πανεπιστήμια και γάζες τα νοσοκομεία; Ο δρόμος της επιστροφής στα κεκτημένα είναι μακρύς και δύσκολος.

Οι περισσότεροι Έλληνες αναζητούν τις ευθύνες για την κατάσταση μας στους άλλους. Στο ερώτημα αν μαζί τα φάγαμε ή όχι. Η απάντηση είναι απλή αν δεν τα φάγαμε εμείς, φταίμε εμείς που τους αφήσαμε να τα φάνε.  

Η χώρα το 2007 βρισκόταν αρκετά χρόνια πίσω από τις αναπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες, αυτές με πιο αργά βέβαια βήματα από τότε αλλά συνεχίζουν το δρόμο της εξέλιξης, εμείς φύγαμε ξαφνικά τριάντα χρόνια πίσω. Πρέπει να συμφωνήσουμε να κάνουμε ένα εθνικό οικονομικό θαύμα, να καλύψουμε γρήγορα την απόσταση, να φτάσουμε σύντομα πίσω στο 2007 και ακόμα πιο γρήγορα στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο του αύριο. Η μιζέρια και η απραξία μας φέρνει με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική χρεοκοπία.  Ένα θαύμα ζητούν όλοι από τους Έλληνες; Ξέρετε Λαό ειδικότερο στα θαύματα;