ΟΚ, είναι λίγο too much να ζητήσεις από τον άλλον να έχει μπλέξει στα νιάτα του με τον αναρχοπανκ ήχο της περιβόητης extreme κολεκτίβας των Crass και να γνωρίζει τι εστί το άλμπουμ τους “How Does It Feel To Be The Mother Of A Thousand Dead?”, μία ιστορική, ευθεία επίθεση κατά του πολέμου στα νησιά Φώκλαντ και φυσικά στην Margaret Thatcher. Είναι επίσης υπερβολικό να γνωρίζεις έστω τα μισά από τα δε-κά-δες τραγούδια που γράφτηκαν εναντίον της κατά την δεκατία του ’80 αλλά και του ’90 από τα συγκροτήματα του Νησιού, που δεν άντεχαν να βλέπουν τη γενιά τους να στραπατσάρεται και να ελπίζει μόνο στο ταμείο ανεργίας, με την Maggy να λέει μάλιστα “there’s is no alternative”. Άντε να χαρακτηρίσεις γραφικό τον Morrissey που βγήκε και δήλωσε πριν λίγες ώρες “Thatcher was a terror without an atom of humanity” και που τα έχει μαζί της από παλιά (αξέχαστο το “Margaret On The Guillotine” που είχε γράψει). Άντε και να μην ξετρελαίνεσαι με τον κινηματογράφο του πολύ “αριστερού” για τα γούστα σου Ken Loach και να τον βρίσκεις κι αυτόν γραφικό όταν μιλάει για την Thatcher και αναφέρεται στη μοναδική της ικανότητα που δεν ήταν άλλη από το να διχάζει (εκπληκτικό το ντοκιμαντέρ του Which Side Are Are On, που αναφέρεται στην απεργία των ανθρακωρύχων που την τσάκισε το 1984 η Maggy). Κάποια στιγμή όμως οι δικαιολογίες τελειώνουν και πρέπει να λες και 2-3 πράγματα με το όνομά τους. Και να τα γνωρίζεις από την καλή και από την ανάποδη…
Φανταστείτε άραγε πως θα νιώθατε όταν θα την ακούγατε τότε να ανακοινώνει πως κόβεται το δωρεάν γάλα στα σχολεία και στα παιδιά σας. Όταν θα την ακούγατε να αποκαλεί τον Νέλσον Μαντέλα “τρομοκράτη” και να πίνει με ήσυχη συνείδηση τσαγάκι με τον αδίστακτο βασανιστή και δολοφόνο δικτάτορα Πινοσέτ. Όταν θα βλέπατε να “εξαγοράζει” σιγά σιγά όλους τους διεφθαρμένους ηγέτες του Εργατικού Κόμματος και των Συνδικάτων, ισοπεδώνοντας έτσι την εργατική τάξη και κλείνοντας μαζικά τα εργοστάσια. Καλή η κοντή μνήμη, αλλά μόνο όταν έχει σχέση με κανένα αθώο καυγαδάκι με την καλή σου ή με την ζημιά που έκανε το σκυλί στο καναπέ. Γι’ αυτά τα θέματα πρέπει να θυμίζουμε όλοι ελέφαντα και να μην ξεχνάμε ποτέ. Και να βάζουμε στην άκρη από το “ζύγισμα” την ερμηνεία της θεάς Meryl Streep, που από την στιγμή που έπαιξε τη μακαρίτισσα είναι δεδομένο πως η Σιδηρά Κυρία θα έβγαινε “καλή” και συμπαθητική στο πανί, κρύβοντας τον πόνο που προκάλεσε σε εκατομμύρια. Και ο Forest Whitaker υποδύθηκε συγκλονιστικά στο Ο Τελευταίος Βασιλιάς της Σκωτίας τον καννίβαλο Αφρικανό δικτάτορα Idi Amin, κερδίζοντας το Όσκαρ. Αυτό δεν σημαίνει πως ο “χασάπης της Ουγκάντα” πρέπει να βράσει σε χαμηλότερη φωτιά στην κόλαση…
