Η σημερινή Δευτέρα δεν ήταν σαν τις προηγούμενες. Είχε αυτό το ανεπιθύμητο πρωινό ξύπνημα –είμαι τσακωμένη από μικρή μαζί του-, είχε την καθιερωμένη διαδρομή προς το γραφείο, αλλά είχε τουλάχιστον την χαρούμενη καλημέρα από τους ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί και μου είχαν λείψει. Όλα αυτά, είχαν παγώσει για έναν ολόκληρο μήνα. Καταλαβαίνεις την δυσκολία του πράγματος.
Ενώ λοιπόν ερχόμουν εδώ και σκεφτόμουν 1. πώς θα είναι η πρώτη μέρα στην δουλειά και 2. από που θα παραγγείλω καφέ (καί Δευτέρα καί μετά από άδεια καί κακό καφέ; Δεν θα το άντεχα), μου ήρθαν και οι πρώτες αναμνήσεις απ’τις διακοπές μου. Να σημειώσω εδώ, ότι δεν πέρασα ούτε 4 ημέρες σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί –υπάρχει μεγάλη αδυναμία-, αλλά βρέθηκα για ακόμη μια φορά στην δεύτερη καταγωγή μου στην Λίμνη. Ναι, είναι το μέρος της βόρειας Εύβοιας που κάηκε πριν πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αλλά εξακολουθεί να είναι ένας ζωντανός επίγειος παράδεισος. Μπαίνοντας στην Λίμνη το πράσινο συνεχίζει να δεσπόζει, ενώ το μάτι σου χάνεται στην απέραντη θάλασσα. Συνδυασμός που κάνουν το μέρος πανέμορφο.
Ας μη ξεφεύγω όμως απ’το θέμα που δεν είναι άλλο απ’τον τίτλο που επέλεξα. Απλός, λιτός αλλά όλο νόημα. Όπως ακριβώς και οι άνθρωποι που γνώρισα και χάρη σε αυτούς γράφτηκαν οι πιο ωραίες σελίδες.
Για μένα, καλοκαίρι σημαίνει το νησί που επιλέγω με τις φίλες μου να επισκεφτώ, οι θάλασσες με τα καταγάλανα νερά που με αγκαλιάζουν και τέλος πάντων όλες εκείνες οι εμπειρίες που ζω κατά την διάρκεια του. Αυτό όμως άλλαξε. Διότι μπορεί να ήμουν στο μέρος που αγαπώ, αλλά οι άνθρωποι που ήμουν μαζί με έκαναν να το αγαπήσω περισσότερο.
Είναι στην ουσία εκείνοι που τους γνωρίζεις και νομίζεις ότι τους ήξερες χρόνια. Είναι συγγενείς, αλλά και φίλοι. Είναι εκείνοι που περνάς χαρές και λύπες μέσα σε λίγες ημέρες. Είναι εκείνοι που μοιράζεσαι μαζί τους απλά καθημερινά πράγματα και νιώθεις ευτυχία. Εκείνοι που πρέπει να αποχαιρετήσεις και στεναχωριέσαι. Εκείνοι που είσαι ο εαυτός σου χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Και κάπως έτσι λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι τελικά οι άνθρωποι που έχει κάποιος δίπλα του, δεν είναι απλά σημαντικοί αλλά απαραίτητοι. Γι’αυτό και το δικό μου καλοκαίρι, μπορεί να μην είχε πολλά, ήταν όμως ξεχωριστό εξαιτίας τους.
