Ο Γιώργος είναι στην Αυστραλία, ο Κώστας στην Αγγλία και η Μαρία στο Βερολίνο. Με τον κάθε ένα από αυτούς γίναμε φίλοι σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας, όλοι τους είναι λαμπρά μυαλά με εξαιρετικές σπουδές και με άνεση στις ξένες γλώσσες. Θα μπορούσαν να είναι στελέχη επιχειρήσεων, προϊστάμενοι δημόσιων υπηρεσιών, Λέκτορες σε Πανεπιστήμια ή συνεργάτες Βουλευτών.  Φίλοι μου  μα άγνωστοι μεταξύ τους πέρασαν σχεδόν ταυτόχρονα το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, συμπλήρωσαν αρκετούς μήνες στην ανεργία ή σε δουλειές που καμία σχέση δεν είχαν με τις σπουδές τους. Ταυτόχρονα συχνά πυκνά διάβαζαν στο email τους προτάσεις από ξένα πανεπιστήμια, οργανισμούς και επιχειρήσεις. Όλοι τους απέρριψαν τουλάχιστον 2-3 προτάσεις πριν πάρουν την μεγάλη απόφαση.

Σε κάθε μας συζήτηση όταν εξαντλούσα όλα τα λογικά επιχειρήματα άρχιζα τον ψυχολογικό εκβιασμό, που θα πας; Πως θα ζήσεις μακριά από τους δικούς σου; Από τους φίλους σου κτλ.

Το έσχατο των επιχειρημάτων ήταν και αυτό που τους κλόνιζε πραγματικά, Αν φύγουν όλοι οι άξιοι σε ποιους θα αφήσουμε την χώρα; Αυτή η ερώτηση ήταν για όλους ένα χτύπημα κάτω από την μέση, ήξεραν ότι το μέλλον τους στο εξωτερικό θα ήταν σαφώς καλύτερο, αλλά με την φυγή τους κάνουν το μέλλον της χώρας τους δυσοίωνο. Ήξεραν ότι κάθε ένας που φεύγει είναι μια πιθανότητα λιγότερη για την Ελλάδα να ανακάμψει.

Κάθε φορά που μιλάω μαζί τους στο skype με ρωτούν με αγωνία πως πηγαίνουν τα πράγματα, η αγωνία τους για το μέλλον της Ελλάδας είναι σαφώς εντονότερη από την δική μας, των εντός των τειχών Ελλήνων, ίσως αυτή την αγωνία να την προκαλούν οι τύψεις της εγκατάλειψης. Είμαι σίγουρος ότι περιμένουν το σύνθημα για να επιστρέψουν και να αγωνιστούν για μια διαφορετική Ελλάδα αλλά σύνθημα ακόμα δεν ακούγεται από πουθενά….

Χθες ο Αλέξης μου είπε ότι απάντησε θετικά σε μία μεγάλη αλυσίδα ξενοδοχείων που του πρότεινε μια καλή θέση στην Νίκαια της Γαλλίας και φεύγει σε 15 μέρες.

Σε παρακαλώ φίλε μην φύγεις, όχι και εσύ, όχι ακόμα ένα καλό μυαλό μακριά μας, ποιοι θα μείνουν πίσω;  Ποιοι θα ανασυγκροτήσουν  αυτόν το ρημαγμένο τόπο;   Μην κάνεις την συμμορία των ηλιθίων να πανηγυρίζει.

Αν και εσύ γνωρίζεις έναν Γιώργο, μια Μαρία έναν Κώστα ή έναν Αλέξη προσπάθησε να τον πείσεις ότι αξίζει να μείνει, γιατί αυτοί είναι η μόνη ελπίδα να βγούμε από αυτό εδώ το λούκι,  γιατί πολύ απλά κοίτα γύρω σου και φαντάσου πως θα είναι η ζωή σου αν οι άξιοι άνθρωποι που γνωρίζεις φύγουν μακριά…