Διάβασα ένα άρθρο του Τάκη Μίχα με τίτλο «Οι χαμένες γενιές του ευρώ» που μιλούσε για τις χαμένες γενιές της Ευρώπης, σύγκρινε  τις διεκδικήσεις των ανθρώπων στην Ευρώπη για συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τον φόβο για την ανεργία και την έλλειψη μεγάλων οραμάτων με τις αντίστοιχες γενιές της Ανατολικής Ασίας που ζουν τον οργασμό της οικονομικής ανάπτυξης και του ονείρου για ένα καλύτερο αύριο. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το ότι στις ελληνικές εξετάσεις για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εδώ και αρκετά χρόνια οι καλοί μαθητές προτιμούσαν τη σχολή αστυφυλάκων από αυτή των χημικών ή των περιφερειακών πολυτεχνείων. Πόσο μίζερη μπορεί να είναι μια κοινωνία που να οδηγεί τα παιδιά να γίνουν αστυφύλακες από επιστήμονες;

Ένα άλλο ενδιαφέρον άρθρο, «Τα ξύλα της ντροπής», ενός εξαιρετικού μυαλού, της Λίνας Παπαδάκη, πάνω-κάτω μας λέει ότι και σε άλλες εποχές μιζέριας την κοινωνία την οδήγησαν ψηλά οι καλλιτέχνες, μιας και πάντα ήταν δύσκολο να βρεις τον ηγέτη που θα εμπνεύσει το λαό. Ένας ποιητής, ένας ηθοποιός, ένας λογοτέχνης. Τη μιζέρια αφού δεν μπορούν οι πολιτικοί μόνο οι καλλιτέχνες μπορούν να την διώξουν από τον τόπο. Μήπως λοιπόν είναι στο χέρι των ανθρώπων του πνεύματος να μας δείξουν τον δρόμο τώρα που μοιάζει δύσκολο να βρούμε αυτόν τον έναν που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας δώσει όραμα για ένα καλύτερο αύριο;

Να το πάμε λοιπόν και λίγο παραπέρα; Μήπως ψάχνουμε τους καλλιτέχνες που θα μας δώσουν νέες αξίες, έτσι ώστε να οδηγηθεί η κοινωνία σε νέα μεγάλα οράματα από τα οποία θα βγουν οι αυριανοί μας ηγέτες; Αν λοιπόν η γενιά μας αδυνατεί να αναδείξει τον μεγάλο οραματιστή μήπως πρέπει να αναδείξει τους καλλιτέχνες που θα τον εμπνεύσουν;