Τι αξία έχουν η Ζωγραφική, η Μουσική, η Γυμναστική ή το Δίκαιο μπροστά στην αγωνία των παιδιών για την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο;

Δεκατέσσερα χρόνια από το Νηπιαγωγείο μέχρι την Γ΄ Λυκείου κάθε οικογένεια προετοιμάζει τα παιδιά για την μεγάλη μάχη. Από μικρός θυμάμαι τους γονείς και τους οικείους μου να μου μιλούν με δέος για τις πανελλαδικές εξετάσεις, πόσο δύσκολες είναι και πόσο σημαντικές είναι για τη ζωή μου.

Φροντιστήρια, ιδιαίτερα και διάβασμα μέχρι τελικής πτώσης για την εισαγωγή των νέων στα ανώτατα ιδρύματα της χώρας, ίσως του μόνου κράτους που απαιτεί τόσα πολλά από τους πολίτες για να εγγραφούν στο Πανεπιστήμιο.

Αλλά γιατί συμβαίνει όλο αυτό; Είμαστε σαδιστές; Τυπολάτρες; Εραστές των επιστημών; Γιατί θεωρούμε την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο τόσο σημαντική έτσι ώστε να την απαγορεύουμε σε όσους δεν είναι αποφασισμένοι να θυσιαστούν για αυτή;

Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει, οι Έλληνες δίνουν τα πάντα για να πετύχουν σε μία ανώτατη σχολή και αμέσως μετά οι περισσότεροι απαξιούν να εμφανιστούν στα αμφιθέατρα, εργάζονται συστηματικά για να μπουν αλλά δίνουν ελάχιστη σημασία τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια των σπουδών τους με αποτέλεσμα αρκετοί να καθυστερούν αρκετά να αποκτήσουν το πολυπόθητο πτυχίο.

Παρότι η κοινωνία θεωρεί εξαιρετικά δύσκολο να εισαχθείς στα ΑΕΙ, κυριαρχεί στην Ελλάδα η άποψη ότι αν τα καταφέρεις τελικά, δύσκολα δεν θα μπορέσεις να πάρεις το πτυχίο σου, μια διαδικασία σχετικά εύκολη.

Παρότι οι υποψήφιοι φοιτητές έχουν τεράστιο φόρτο εργασίας χωρίς καθόλου ελεύθερο χρόνο, οι Έλληνες φοιτητές απολαμβάνουν μια χαλαρή ζωή με άπλετο χρόνο για δουλειά και ό,τι δραστηριότητα τραβά η όρεξη τους.

Για τους Έλληνες είναι σημαντικότερο να περάσεις στην Ιατρική Σχολή από το να την ολοκληρώσεις με επιτυχία κάτι που θεωρείται δεδομένο. Άραγε, αν κάποιος στα μαθήματα των εξετάσεων δεν κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω από 15.500 μόρια αλλά είχε πάθος για το επάγγελμα του Γιατρού πράγμα που τον ανάγκασε να μεταναστεύσει σε γνωστό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου στο οποίο αποφοίτησε με άριστα, είναι άξιος να εξετάσει ασθενείς στην Ελλάδα;

Φυσικά ναι, τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Αναγνωρίζουμε ως Γιατρό αυτόν που ολοκλήρωσε με επιτυχία της σπουδές του σε ένα Πανεπιστήμιο του εξωτερικού αλλά στην Ελλάδα αυτό δεν αρκεί, δεν έχει σημασία αν κάποιος μπορεί να περάσει με επιτυχία όλα τα μαθήματα και ολοκληρώσει όλες τις τυπικές υποχρεώσεις που ορίζουν οι Καθηγητές του, αν δεν καταφέρει να αριστεύσει στις παράλογες απαιτήσεις του Υπουργείου Παιδείας δεν έχει κανένα λόγο να ονειρεύεται την επιστήμη εντός των συνόρων.

Αυτό λοιπόν που αρνείται η Ελλάδα το προσφέρει απλόχερα στα εξαιρετικά ελληνικά μυαλά το σύνολο των Ευρωπαϊκών Ιδρυμάτων, με όρους φυσικά, σκληρό διάβασμα, εντατική παρακολούθηση και εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη.

Στους Ευρωπαϊκούς Ναούς της Επιστήμης δεν έχει θέση ο συνδικαλισμός, τα κόμματα, οι βανδαλισμοί, η βία, η διαπλοκή καθηγητών – φοιτητών και όλα τα γνωστά ντροπιαστικά συμβαίνουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια.

Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε, σκληρές εξετάσεις που δεν συγχωρούν την αποτυχία και Πανεπιστήμια ρημάδια; Ή ελεύθερη πρόσβαση, πτυχία στους πραγματικά άξιους και επιμελείς φοιτητές;

Αν δεν καταργήσουμε τη μάστιγα των εξετάσεων δεν θα μπορέσουμε ΠΟΤΕ να φτιάξουμε ένα σχολείο που θα έχει ως στόχο τη δημιουργία καλλιεργημένων πολιτών.

Φυσικά, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε κάποιο καινοτόμο μοντέλο για την λειτουργία των ΑΕΙ-ΤΕΙ μας, η αντιγραφή ενός επιτυχημένου Ευρωπαϊκού μοντέλου αρκεί, αυτή θα πρέπει να είναι και η τελευταία αντιγραφή που θα επιτρέψουμε εντός των αμφιθεάτρω,ν εκτός αν μας αρέσει η σημερινή κατάσταση…