Βλέπω παντού εχθρούς, οι Παναθηναϊκοί μισούν τους Ολυμπιακούς και το ανάποδο, οι μνημονιακοί τους αντιμνημονιακούς και το ανάποδο, οι μεταρρυθμιστές τους κρατιστές και το ανάποδο. Μετά μπορώ να αναφέρω δεκάδες άλλους εικονικούς εχθρούς.

Τους δημόσιους με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους Αθηναίους με τους Θεσσαλονικείς, τους Βολιώτες με τους Λαρισαίους. Τους Γαλάζιους με τους Πράσινους, τους Μαύρους με τους Κόκκινους.

Εχθροί παντού, στρατόπεδα, φατρίες, διαχωριστικές γραμμές και φανταστικοί εχθροί που σκοπό έχουν την ύπαρξη των θιγόμενων.

Αλήθεια τι θα ήταν ο Ολυμπιακός χωρίς τον Παναθηναϊκό και το ανάποδο; Τι συμμετοχή θα υπήρχε στις εκλογές χωρίς αυτή την ένταση;  Ποιος θα τους έδινε σημασία αν απλά διαφωνούσαν τα αριστερά κόμματα μεταξύ τους; Η ΧΑ θα υπήρχε στη Βουλή αν δεν υπήρχαν οι μετανάστες; Ποια θα ήταν η αξία των εισιτηρίων του ΑΡΗ αν δεν υπήρχε ο ΠΑΟΚ;

Είμαστε μια χώρα που μας αρέσει να τρωγόμαστε μεταξύ μας, είναι  το βίτσιο μας να  χωριζόμαστε σε ομάδες και να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε διαφορές γιατί φοβόμαστε να καταγράψουμε τις ομοιότητες και τα κοινά μας. Γιατί πολύ απλά αν συμφωνήσουμε ότι συμφωνούμε τι δικαιολογία θα βρούμε μετά για να μην κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι και να συνεργαστούμε;

Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να αγωνιστεί με πάθος για να εξασφαλίσει τα κεκτημένα του έναντι άλλων αλλά θα απέφευγε με πάθος να κάτσει στο ίδιο τραπέζι και να κουβεντιάσει με τον εικονικό του εχθρό που τόσα χρόνια τον έμαθαν να μισεί και να φθονεί.

Η συζήτηση θέλει μυαλό ο καβγάς φωνή και από φωνή έχουμε περίσσεμα από μυαλό όμως;