Ο φεμινισμός είναι μια συλλογή κοινωνικών θεωριών, πολιτικών κινήσεων και ηθικών φιλοσοφιών, σε μεγάλο βαθμό παρακινούμενη από, ή αναφερόμενη σε εμπειρίες γυναικών, ιδιαίτερα σε σχέση με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική τους κατάσταση. Ως κοινωνικό κίνημα, ο φεμινισμός έχει αφετηρία τον περιορισμό ή εξάλειψη της έμφυλης ανισότητας και την προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία.
Πόσες και πόσες πορείες, πόσες διαδηλώσεις, πόσα πανό έχουν βγει στους δρόμους εδώ και δεκαετίες για να μπορέσουν οι γυναίκες να αποκτήσουν “φωνή” και να αναγνωριστούν τα δικαιώματα και οι δυνατότητές τους. Έχουν γίνει πολλά και σημαντικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.
Πώς όμως μέχρι και σήμερα διασκεδάζουμε με εντελώς αντι-φεμινιστικά τραγούδια; Φυσικά δεν εννοώ, την τραπ μουσική, η οποία έχει πολύ «ζουμί» για να σχολιάσεις, και δεν με φτάνει ο χρόνος. Μιλάω για εκείνα να παλιά λαϊκά, αγαπημένα, «ποιοτικά» ή ποιοτικά, τραγούδια που έχουν συντροφεύσει γενιές και γενιές.
Ακούγοντάς τα σήμερα, συνεχίζουν να μου αρέσουν, απλά ένα φως άναψε πάνω από το κεφάλι μου, και η σκέψη ήταν «Γιατί τόση ανασφάλεια σε αυτή τη γυναίκα (την ηρωίδα του τραγουδιού)»;
Παρακάτω παραθέτω 4 γνωστά, αγαπημένα κατά τα άλλα, ελληνικά τραγούδια που το μήνυμά τους μόνο φεμινιστικό δεν θα το έλεγα.
Άσε με να σ’αγαπάω-Λίτσα Διαμάντη
Εδώ μιλάμε για την στόκερ την εποχής, ξεκάθαρα! Το τραγούδι αρχίζει με τον στίχο “Τι σου ζητάωΝα ‘μαι η σκιά σου όπου πας…” και καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ ερωτευμένη η ηρωίδα αλλά παρακάτω, απλά δεν έχει ίχνος αυτοεκτίμησης. Συνεχίζει λέγοντας “Άσε με, Κάθε στιγμή στην αγκαλιά σου να πεθαίνω. Άσε μεΝα με σκοτώνεις και να λέω “ανασαίνω” και φυσικά ενώ καταλαβαίνουμε όλοι ότι βασανίζεται και περνάει τον βίο αβίωτο με αυτόν…εκείνη επιμένει….να ζητάει συγγνώμη χωρίς καν να φταίει αφού του λέει: “Εσύ να φταις κι εγώ συγγνώμη να ζητάω!” Μιλάμε για την απόλυτη αγάπη ή για την απόλυτα μηδενική αυτοεκτίμηση;
Το χαστούκι-Βίκυ Μοσχολιού
Μόνο ο τίτλος του τραγουδιού μπορεί να μας προϊδεάσει για το τι περνάει η ηρωίδα αυτού του τραγουδιού. Η ζωή της πολύ δύσκολη γενικά, αλλά και στην σχέση της δεν τρώει και λίγα χαστούκια. Βέβαια, η αντιμετώπιση δεν είναι αυτή που θα έπρεπε, ειδικά για τα τωρινά δεδομένα. Η απάντηση στο ξύλο που τρώει είναι η εξής:
“Για το χαστούκι σου αυτό
Δεν πρόκειται να σου κλαφτώ
Ούτε μαράζι να το βάλω
Κι συλλογιέμαι πως καμιά
Να πάθω δεν μπορώ ζημιά
Μ’ ένα χαστούκι παραπάνω”
Τα είπε όλα ο στίχος…
Η Σκλάβα-Τζένη Βάνου
Μια από τις πιό όμορφες και “κρυστάλλινες” φωνές που πέρασαν από την χώρα, τραγούδησε την “σκλάβα” με τρόπο σχεδόν σπαρακτικό. Η ηρωίδα του τραγουδιού θέλει να είναι η σκλάβα του “παιδιού της παράξενου, περίεργου και ωραίου” και σκλάβα θα μείνει ακόμα κι αν αυτός δεν την θέλει καθώς η ίδια “δεν ξερει που πάει και τι θ’ απογίνει”. Είναι τέτοια η αγάπη της που παρόλο που δεν την θέλει πια ο άντρας της, εκείνη αποφασίζει να παραμείνει η σκλάβα του; Μήπως αντιπροσωπεύει όλη εκείνη την γενιά, όπου η γυναίκα όντως δεν ήξερε που να πάει αν την έδιωχνε ο άντρας της και προτιμούσε να μείνει σκλάβα του για να έχει κάπου να ζήσει; Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για ένα φεμινιστικό τραγούδι, με μια ηρωίδα που αν δεν την θέλουν 1 εκείνη δεν τους θέλει 10.
Λίγο λίγο θα με συνηθίσεις-Πίτσα Παπαδοπούλου
Η Πίτσα Παπαδοπούλου τραγουδάει το “λίγο λίγο θα με συνηθίσεις” κι εγώ αναρωτιέμαι πόσο πιεστικός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ας θυμηθούμε τους στίχους για να το αναλύσουμε παρακάτω:
Την χωρίζει ο άντρας της κι εκείνη δεν το αντέχει. Ως εκεί, να την κεράσω την ηρωίδα ένα scotch και είμαι όλη αυτιά να την ακούσω…αλλά μου τα χαλάει όταν είναι διατεθειμένη να κάτσει στον άντρα με το ζόρι ακόμα κι όταν πια δεν την αγαπάει (και το ξέρει). Ζητάει μόνο τα χάδια του κι ας μην την αγαπάει…και μετά μας ενοχλούν διάφοροι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί προς το γυναικείο φύλο.
Μην ξεχνάμε κι όλας, πως και οι 4 αυτές ηρωίδες των παραπάνω τραγουδιών, δεν έχουν ούτε μια πιθανότητα να τις δεχτούν οι άντρες τους πίσω, γιατί στο πέρασμά τους “μαρένονται” τα λουλούδια από την αύρα της μηδενικής τους αυτοεκτίμησης. Μεταξύ μας είμαστε…σε κανέναν δεν αρέσει να έχει μια γυναίκα δίπλα του που μπορεί να παραμείνει σε μια σχέση χωρίς να την αγαπούν και ακόμα χειρότερα, ενώ δέχονται και άσχημες συμπεριφορές, να νιώθουν ένοχες. Δεν είναι ελκυστικό κορίτσια! Παρόλα αυτά, τα παραπάνω τραγούδια (μαζί με πολλά ακόμα της εποχής) βρίσκονται στο στικάκι που…ακούω στο αυτοκίνητο, και δεν θα βγουν από εκεί, γιατί μ’ αρέσει που όσο μεγαλώνω τα …”ακούω” καλύτερα!
Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία και τα Νέα Μέσα. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό έκανα το άλμα και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες, ανησυχίες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;