Πέμπτη μεσημέρι στο Σούνιο.
Ήμουν μόνος στην παραλία και έλαβα αυτό το ψυχρό και συνάμα τρομακτικό μήνυμα:
«Δεν έστειλα ποτέ αυτό το μήνυμα! Ευχαριστώ πολύ!»
Κοίταξα αριστερά, ένα παιδάκι, που έσκαβε την άμμο με κοίταξε απειλητικά στα μάτια. Κοίταξα δεξιά, μια έγκυος με εμφανή τα σημάδια της τρέλας στο βλέμμα καρφώθηκε πάνω μου. Σίγουρα και οι δύο είναι πράκτορες και ξέρουν για το μήνυμα! Θεέ μου, τι να κάνω; Αν με παρακολουθούν; Μείνει ψύχραιμος μου λέω! Δεν έκανα κάτι για να με παρακολουθούν, δεν έχω κάνει κακό σε κανένα! Ρε λες να με παρακολουθούν για να απαγάγουν το παιδί μου; Μα γιατί; Τι να το θέλουν; Λες να θέλουν να το κάνουν πράκτορα και να το εξαφανίσουν χωρίς να μας πουν τίποτα; Τι θα πω στη μάνα του; Πως μπορούν να πάρουν το παιδί μας σε τόσο μικρή ηλικία; Λες να το κάνουν να φανεί σαν ατύχημα και ότι και καλά χάθηκε και να το πάρουν μαζί τους; Σίγουρα θα του αλλάξουν ταυτότητα και μπορεί να του κάνουνε και κάποια πλαστική για να μη μπορούμε να το αναγνωρίσουμε ποτέ; Και όταν μεγαλώσει τι θα του πουν, ότι φύτρωσε; Δε θα ψάξει τους γονείς του; Δε θα μας αναζητήσει; Λες να το απαγάγουν και να μας σκοτώσουν μετά για να μην υπάρχει κανένα ίχνος; Κοίτα να δεις που αυτή η έγκυος δεν είναι έγκυος, αλλά κρύβει όπλο στη κοιλιά της! Ρε λες να μας παρακολουθούν; Τόση ώρα σκέφτομαι για την απαγωγή, το παιδί που είναι;
-Μπαμπάαααα! Ξύπνα! Βαρέθηκα στη θάλασσα! Πάμε να φύγουμε!
Προσπαθώ να συνέλθω από τον ύπνο και κοιτάω το κινητό μου.
«Κώστα, η Μαρία είμαι – δε στο έγραψα στο πρώτο μήνυμα. Το έλαβα το δέμα. Όλα καλά. Ευχαριστώ πολύ!»
-Βρε, τι σου κάνει ο μεσημεριανός ύπνος!
Μαζέψαμε όλα τα κουβαδάκια του μικρού και φύγαμε από τη παραλία.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
