Όταν αυτό που θες, το θες αναγκαστικά, τότε έχεις επιλέξει να ζεις με καταπίεση, και για να νιώσεις ευτυχισμένος θα πρέπει να προσπαθήσεις διπλά. Ειδικά όταν πρόκειται για τη επαγγελματική σταδιοδρομία. Μερικοί άνθρωποι έχουν την τύχη, την εξυπνάδα, την καθοδήγηση…. να γνωρίζουν από μικρή ηλικία τι τους κάνει χαρούμενους. Άλλοι πάλι δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους με τι θα ένιωθαν γεμάτοι στην επαγγελματική τους ζωή.  Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων που γνωρίζουν τι τους κάνει χαρούμενους αλλά δεν ακολούθησαν την επιθυμία τους. Δυστυχώς καλούμαστε να λάβουμε μια τέτοια σοβαρή απόφαση για την ζωή μας σε μια ηλικία που είναι αδύνατο να γνωρίζουμε σε ικανοποιητικό βαθμό τόσο την αγορά εργασίας όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό. Εκεί ακριβώς λοιπόν έρχονται οι γονείς, το σχολείο, νονοί, η κολλητή φίλη της μάνας σου και όλοι όσοι  έχουν μια γνώση και εμπειρία για την εργασία, να σου «ανοίξουν τα μάτια» και να σε πείσουν να γίνεις αυτό που εκείνοι θέλουν. Από αγάπη και με αγάπη βέβαια. Αλλά αν αυτό που θέλουν εκείνοι δεν συνάδει με αυτό που θες εσύ; Ποιανού θα περάσει? Μια γρήγορη απάντηση είναι… αυτό που θες εσύ. Αν λοιπόν εσύ θες να γίνεις χορευτής, θα πρέπει από παιδάκι να πηγαίνεις για χορό και κάποιος να πληρώνει γι’ αυτό. Οι γονείς σου όμως μπορεί να μην έχουν τα λεφτά ή να μην έχουν την επιθυμία να σου πληρώνουν τον χορό. Αμέσως λοιπόν απομακρύνεσαι από την κρυφό σου πόθο να γίνεις χορευτής.

Διαβάζεις, σπουδάζεις δημόσια διοίκηση κάπου στην βόρεια Ελλάδα, μετά πόνων και βασάνων βγάζεις την σχολή σου και ψάχνεις για μια δουλειά. Βλέπεις όμως ότι αυτό δεν αρκεί.  «Θέλεις» να κάνεις ένα μεταπτυχιακό μήπως και βρεις μια καλή δουλειά, μήπως καταφέρεις να φύγεις για έξω, μήπως… και σε ρωτούν όλοι… τι μεταπτυχιακό θέλεις? Μακάρι να ήξερες! Αναγκαστικά θα θελήσεις έναν τίτλο και θα το κάνεις με πίεση, με νεύρα, με ζόρι και κλάματα. Αλλά απορούν όλοι…. Γιατί να μην είσαι χαρούμενος? Εσύ το διάλεξες! Εσύ το ήθελες! Και μπορεί η επιλογή να είναι δική σου, κάθε επιλογή είναι δική μας, αλλά επιλέγεις έχοντας συγκεκριμένα χρόνια μπροστά σου για να ανεξαρτητοποιηθείς και συγκεκριμένες επιλογές που ήρθαν λίγο από τύχη, λίγο από πίεση κάποιου άλλου, λίγο γιατί απλά ήσουν παιδί και τότε που «έπρεπε» να αποφασίσεις η γνώμη σου ήταν απλά για να δημιουργεί αντίλογο.

Τώρα όμως? Μαθαίνεις αναγκαστικά να θέλεις! Μαθαίνεις να πείθεις τον εαυτό σου ότι όλα τα τυχαία, τα καθοδηγούμενα, τα πλασαρισμένα, τα επίκτητα, τα επιθυμείς εσύ! Οι άνθρωποι ξοδεύουν παραπάνω από την μισή τους μέρα στον εργασιακό τους χώρο. Αν δεν σου αρέσει στο ελάχιστο, απλά για μια ακόμα φορά επέλεξες ένα δρόμο μίζερο για την ζωή σου. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλά περιθώρια όταν είσαι παιδί να αντιδράσεις (κάποιες φορές μπορείς, κάποιες άλλες όχι). Ας προσπαθούμε όμως να κυνηγάμε, έστω και για το λίγο, αυτό που μας βαραίνει λιγότερο. Ας εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να αντλούμε μια μικρή ικανοποίηση από αυτό το τυχαίο.