Τελευταία πολλά περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Είμαι σίγουρος ότι (δυστυχώς) είναι πολλά περισσότερα αλλά αποκαλύπτονται λίγα. Ίσως γιατί είναι ταμπού. Ίσως γιατί ντρεπόμαστε να το αποκαλύψουμε γιατί: “Τι θα πουν οι γείτονες”. Εξάλλου σε ποσοστό 80% η σεξουαλική κακοποίηση προέρχεται από άτομα “υπεράνω κάθε υποψίας”. Δυστυχώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε μία nonkid friendly κοινωνία χωρίς σεβασμό και χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για πρόληψη. Εάν είχαμε πρόληψη, πολλά δράματα θα είχαν αποφευχθεί.
Πρόσφατα το «Το Χαμόγελο του Παιδιού» διοργάνωσε το Διεθνές Συνέδριο με τίτλο: «Σεξουαλική Κακοποίηση Παιδιών: Τα Επόμενα Βήματα για την Ολιστική Στήριξη των Παιδιών». Οι εργασίες του Συνεδρίου ανέδειξαν τη δραματική έκταση που λαμβάνει το φαινόμενο σε παγκόσμιο, αλλά και εθνικό επίπεδο. Ενδεικτικά, μόνο στην Ελλάδα, σύμφωνα με την έρευνα BECAN για την έκθεση των παιδιών στη βία, 1 στα 6 παιδιά κατά τη διάρκεια της ζωής του θα υποστούν κάποια μορφή σεξουαλικής βίας, 1 στα 13 παιδιά θα υποστούν και σωματική επαφή από τους δράστες, ενώ 1 στα 30 παιδιά θα βιώσει την εμπειρία βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Την ίδια στιγμή σε διεθνές επίπεδο σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας 1 στους 4 ενήλικες έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά, ενώ σε ποσοστό 80% η σεξουαλική κακοποίηση προέρχεται από άτομα στο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον του παιδιού, “υπεράνω κάθε υποψίας”.
Συνεπώς δεν θα πρέπει να περιμένουμε από κανένα σχολείο ή κράτος να κάνει το παραμικρό, σε επίπεδο πρόληψης. Η λύση είναι μια: Να μάθουμε στα παιδιά μας να επιβιώνουν και να αυτοπροστατευονται. Να το κάνουμε συνέχεια και όχι εφάπαξ! Ανάλογα με την ηλικία του/της μπορεί να αντιληφθεί και άλλα πράγματα λιγότερο ή περισσότερο “σοβαρά”.
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μιλάνε με τους ξένους, αλλά παράλληλα πρέπει να τα βοηθήσουμε να καταλάβουν γιατί δεν είναι τόσο απλό όλο αυτό. Σε όλους έχει συμβεί μπροστά μας – ειδικά όταν τα παιδιά μας είναι πιο μικρά – να μας σταματήσει η κυρία ή ο κύριος και να κάνει γουτσου-γούτσου στο παιδί: “Τι γλυκούλη είσαι εσύ; Πώς σε λένε;”. Σε άλλες περιπτώσεις σίγουρα τα έχουν ακουμπήσει στην πλάτη ή στο μάγουλο. Και φυσικά δεν λέω να γίνουμε υστερικοί και να τα κάνουμε να φοβούνται και την σκιά τους αλλά αφού φύγει ο κύριος/κυρία μπορούμε να τους εξηγήσουμε 1-2 πράγματα! Τόσο απλά!
Στην πραγματικότητα, η ιδέα του ξένου κινδύνου είναι υπερβολικά υπερβολική. H πλειοψηφία των περιπτώσεων σεξουαλικής κακοποίησης, όπως είπαμε και παραπάνω, δεν διαπράττονται από ξένους και η πλειοψηφία των παιδιών τρέχει μόλις αντιληφθεί κάτι κακό. Ως γονείς χρειαζόμαστε μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση που ξεπερνά τον ξένο κίνδυνο – ένας που “διδάσκει” στα παιδιά να αναγνωρίζουν ύποπτες συμπεριφορές. Με αυτόν τον τρόπο, τα παιδιά αναγνωρίζουν τις κακές καταστάσεις και παίρνουν έξυπνες αποφάσεις. Είναι πολύ καλύτερο να μάθουμε στα παιδιά μας ότι θα πρέπει να δίνουν τη συγκατάθεσή τους και να μην τους αγγίζει κανείς χωρίς την άδειά τους. Ακόμα και σε εμάς. Και ας ακούγεται περίεργο: “Θα σου βγάλω το παντελόνι για να αλλάξω πάνα. Θέλεις;”. Να μάθουν από μικρά ότι στο σώμα τους υπάρχουν όρια. Το ένα τρίτο της κατάχρησης σε βάρος ανηλίκων διαπράττεται από ανηλίκους και το 10% των παραβατών είναι γυναίκες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συγκατάθεση που αναφέραμε παραπάνω είναι η πιο σημαντική έννοια που χρειάζονται τα παιδιά να μάθουν για να προστατεύονται από ένα ευρύ φάσμα κακών καταστάσεων: τα παιδιά έχουν τον έλεγχο και την ευθύνη για το δικό τους σώμα.
Το βασικότερο όμως είναι να τους έχουμε εμπιστοσύνη και να τους βοηθήσουμε να “πέσουν” σε ελεγχόμενο περιβάλλον, παρά το αντίθετο. Θα πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας να εμπιστεύονται τα ένστικτά τους και να χειρίζονται καταστάσεις που τους κάνουν να νιώθουν άβολα.
Θα πρέπει να μεταφέρουμε στα παιδιά να είναι προσεκτικοί προς τους “ξένους” και οι βασικοί κίνδυνοι είναι οι ορθές πρακτικές. Ένας ενήλικας δεν έχει καμία δουλειά να προσεγγίζει ένα παιδί σε ένα αυτοκίνητο και να του ζητάει βοήθεια για να βρει ένα χαμένο κατοικίδιο ζώο ή να του προσφέρει καραμέλα ή να τον στηρίξει σε μια “μυστηριώδη” έκτακτη ανάγκη.
Προσοχή λοιπόν και οικογενειακή εκπαίδευση (ίσως) είναι η λύση…
Πήγη: dadsrules.gr
