Πλάκα, Κυριακή πρωί.

Είναι Κυριακή πρωί. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε Κυριακή ξυπνάω και κάθομαι στο καναπέ που βλέπει στο δρόμο, εκεί τρώω το πρωινό μου. Εδώ και 2 χρόνια, κάθε φορά όλες οι αναμνήσεις ξυπνάνε σε αυτό το παράθυρο.Σήμερα θυμήθηκα εκείνη την Παρασκευή το πρωί πριν πάω στο σχολείο, που μου έλεγες:

-Λήδα, πάρε την ομπρέλα σου, θα βρέξει!

-Μαμά, μα τι λες; Χαρά Θεού είναι! Δεν παίρνω ομπρέλα!

-Καλά, άμα βρέξει και την αρπάξεις, θα δούμε αν θα πας για παιχνίδι το σαββατοκύριακο!

Πάντα αναρωτιόμουνα πώς μπορείς να έχεις πάντα δίκιο. Όταν επέστρεψα από το σχολείο είχα γίνει παπί και πέρασα σαββατοκύριακο μέσα με πυρετό. Έβλεπα τα παιδιά να παίζουν στο δρόμο και ζήλευα πολύ.

-Στα ‘λεγα δεν στα ‘λεγα; Σου είπα να πάρεις ομπρέλα, τώρα θα ήσουν έξω και θα έπαιζες με τα παιδιά. Να με ακούς καμιά φορά!

Σούφρωσα το πρόσωπο μου και εκείνη τη στιγμή με πήρες αγκαλιά. Μετά ήρθε και ο μπαμπάς και κάναμε γήπεδο το σαλόνι μας.Παιχνίδι μόνο εντός.

Το βλέμμα μου είχε κολλήσει στο παράθυρο, αλλά μια κόρνα από το δρόμο με έφερε ξανά στη πραγματικότητα.

-Στα ‘λεγα δεν στα ‘λεγα;

Και… Ξέχασα να κλάψω… Δε φεύγουν δάκρυα πια.

Μακάρι να ήσουν εδώ και ν’ άκουγα ξανά να μου λες:

«Στα ‘λεγα δεν στα ‘λεγα;»

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα; 
www.atakaistoria.gr