Τετάρτη βράδυ, Σύνταγμα.
Μου φάνηκε καλή ιδέα να βγω για ένα ποτό μετά τη δουλειά, αν και είναι Τετάρτη. Φύγαμε όλοι μαζί από το γραφείο και αποφασίσαμε να πάμε κέντρο για να είναι δίκαιο για όλους. Δώδεκα και τέταρτο περνάει το τελευταίο μετρό από Σύνταγμα. Σπάνια θα πάρω το μετρό, έχω καλομάθει με το αμάξι. Κοίταζα γύρω μου σα να είχα μπει πρώτη φορά, τις σκάλες, τους ανθρώπους, την έκθεση με τα αρχαία, τα περίεργα σχέδια στα μάρμαρα και τις διαφημίσεις στους τοίχους. Κατέβηκα στην αποβάθρα, ήμουν εγώ και άλλα δέκα άτομα. Καθόμασταν σκόρπια. Ξαφνικά ακούω έντονα ήχο από τακούνια. Μια ψηλή εντυπωσιακή γυναίκα με μαύρες λουστρίνι γόβες, κόκκινη φούστα, ένα μαύρο κολλητό μπλουζάκι και μια μαύρη καμπαρτίνα περπατάει σε όλη την αποβάθρα σα να ‘ταν πασαρέλα.
Κοιτάζω παγωμένη και φωνάζω ασυναίσθητα σχεδόν δυνατά:
-Τι φάση;
Με πλησιάζει και μου λέει:
-Ρητορικό ερώτημα που εκστομίζεται πολλάκις ημερησίως, ως προσπάθεια (φευ!) εύρεσης λογικού επιχειρήματος που εξορθολογεί τα καθημερινά μικρά και μεγάλα παράλογα.
Συνεχίζει να περπατάει σαν σε πασαρέλα σ ’όλη την αποβάθρα μέχρι που ήρθε το μετρό.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
