Τρόλεϊ 14, Λεωφόρος Αλεξάνδρας
Κάθομαι πρώτη σειρά και πίσω μου είναι δυο κοπέλες.Μιλάνε δυνατά και μου είναι αδύνατο να μην κρυφακούω:
– Άσε που να σου λέω!
-Τι έγινε παιδί μου; Δείχνεις αναστατωμένη!
– Μα ναι! Πώς να μην είμαι; Σήμερα μας φέρανε τη καινούργια!
– Ααα ναι! Για πες!
– Άσε!
– Δηλαδή;
– Τι δηλαδή! Μη σχολιάσω το ντύσιμο της πρώτη μέρα στη δουλειά! Πιο κοντή φούστα νομίζω δεν έχω ξαναδεί! Και αυτό το ντεκολτέ, βρε παιδί μου, πιο ανοιχτό δεν υπάρχει! Μη σχολιάσω το καλσόν, την Άρτα και τα Γιάννενα είχε απάνω! Και παπούτσι κόκκινο λουστρίνι να σε τυφλώνει στο μάτι!
– Έτσι ήρθε στο γραφείο;
– Ε! Ναι! Τι σου λέω! Και αυτό δεν είναι τίποτα! Αν και πρώτη μέρα της δώσανε laptop και άκου σκηνικό!
– Τι έγινε;
– Για κανένα μισάωρο είχε μπροστά της το laptop και το κοίταζε! Τη ρωτάω ευγενικά, θα ήθελες βοήθεια με κάτι; Να σου πω κάτι; μου λέει. Τι θα ήθελες; τη ρωτάω. Δε ξέρω πως ανοίγει! μου λέει. Κοκαλώνω και απλά προσπαθώ να μη το δείξω. Παίρνω βαθιές ανάσες και της ανοίγω τον υπολογιστή. Ένα έχω να σου πω σήμερα της έμαθα να ανοίγει τον υπολογιστή! Αύριο θα της μάθω να βλέπει τα mail!
– Κανείς πλάκα!
– Όχι καθόλου! Και να ξέρεις αυτή παίρνει πιο πολλά από εμένα!
Ένας ηλικιωμένος κύριος που δεν έχει πάρει τα μάτια του από το παράθυρο όλη την ώρα, σηκώνεται διακριτικά πατάει το κουμπί για τη στάση και λίγο πριν βγει κοιτάζει τις κοπέλες και λέει:
– Στα γκαβά πουλιά δίνει ο Θεός φωλιά!
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
