Στάση μετρό Κατεχάκη, Τρίτη πρωί.
Περιμένω στη στάση και έχω κλήση από την Ειρήνη.
-Έλα Ειρήνη! Καλά δε με λες! Πήγα σήμερα και έδωσα τις εξετάσεις για το υπουργείο. Δε ξέρω πως πήγε, ελπίζω να πέρασα!Τι να σου πω τώρα! Τόσο διάβασμα που έχω κάνει, κρίμα το κόπο μου και όλα τα ξενύχτια, άμα δε περάσω! Δε σε πήρα προχτές γιατί έτρεχα, έπρεπε να καταθέσω το πτυχίο μου και να το μεταφράσω. Δε μπορούν στην Αγγλία να το δεχτούν στα ελληνικά, αφού ελληνικό πανεπιστήμιο είναι τι το θες στα αγγλικά, κύριε μου! Ένα μεταφραστή στα ελληνικά δεν έχετε; Τόσο κόσμος έχει φύγει! Ναι, έκανα και τα χαρτιά μου για την υποτροφία στο μεταπτυχιακό. Έκανα και την αίτηση στο δικηγορικό γραφείο για πρακτική, τι να σου πω τα πάντα έχω κάνει! Πόσο άγχος, πόση αγωνία, πραγματικά αναρωτιέμαι…Τι νόημα έχουν όλα αυτά τελικά; Ειρήνη, δε αντέχω άλλο, δε ξέρω… Σε ευχαριστώ κοριτσάκι μου για τη βοήθειά σου και την υποστήριξή σου!
Κλείνω το τηλέφωνο και η κυρία που κάθεται δίπλα μου, μου δίνει ένα χαρτομάντηλο, τα δάκρυα μου είχαν αρχίζει να γεμίζουν τα μάτια μου επικίνδυνα.
-Όλα για κάποιο λόγο γίνονται… για κάποιο καλό λόγο. Μην απελπίζεσαι και μη φοβάσαι η ζωή ξέρει!
-Ευχαριστώ πολύ κυρία…
-Μέλπω …άσε το κυρία στην άκρη.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
