Συνέντευξη στη Χριστίνα Μπαλτούνα.

Επίλεκτο μέλος της παγκόσμιας «οικογένειας» της ορειβασίας, ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος είναι από τους λίγους εκλεκτούς που έχουν κατακτήσει την κορυφή του κόσμου με την κυριολεκτική έννοια του όρου.

Ο αρχηγός της ιστορικής ελληνικής αποστολής που το 2004 κατάφερε να φτάσει και να υψώσει υπερήφανα την ελληνική σημαία στο ψηλότερο σημείο του κόσμου, το Έβερεστ, μας μίλησε από «καρδιάς» για την εμπειρία του ίδιου και των συνεργατών του για το «ταξίδι» στην ψηλότερη κορυφή, τα συναισθήματα, τις δύσκολες αλλά και συνάμα τις πιο συγκινητικές στιγμές.

Υπογραμμίζει τα μηνύματα που εκπορεύονται μέσα από την σπουδαία αυτή διάκριση, εκμυστηρεύεται τους επόμενους στόχους του -τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ άλλωστε- και με οδηγό την αγάπη του για το περιβάλλον μιλάει για τη συμμετοχή του στην σημαντική εθελοντική περιβαλλοντική δράση “Let’s Do It Greece”.

Πως ξεκίνησε η ασχολία σας με την ορειβασία, ποια ήταν η πρώτη «σπίθα»;

Ο λόγος που ασχολήθηκα με την ορειβασία πηγάζει από τη αγάπη μου για την φύση. Δεν μπορώ να πω ότι αυτοσκοπός μου ήταν πάντα ν’ ανέβω σ’ αυτές τις κορυφές.

Όταν πηγαίνω σ’ αυτά τα βουνά σκοπός μου πιο πολύ είναι η διαδικασία της ανάβασης, να ταυτιστώ με το φυσικό στοιχείο, να κοιμηθώ το βράδυ κάτω απ’ τα αστέρια το, ν’ αφουγκραστώ δηλαδή τον παλμό της φύσης περισσότερο, κάτι που δεν μπορούμε να το πετύχουμε εδώ στην πόλη γιατί κοιμόμαστε μέσα σε κτίρια, δεν κοιμόμαστε σε σκηνές, δεν κοιμόμαστε στην ύπαιθρο, δεν μπορούμε να νοιώσουμε αυτό τον παλμό όταν είμαστε μέσα στην πόλη.

Εκεί λοιπόν πάω πιο πολύ γι’ αυτό το κομμάτι, της επαφής με την φύση. Η κορυφή είναι το κερασάκι στην τούρτα. Άλλωστε υπάρχουν πολλά βουνά που δεν έχω ανέβει ακόμα.

Είστε ο μοναδικός εν ζωή Έλληνας ορειβάτης που έχει καταφέρει να ανέβει σε τρεις κορυφές πάνω από τα 8.000m. Πως πετύχατε την ξεχωριστή αυτή επίδοση;

Θα σας πω το εξής, θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα νέος ορειβάτης και μαζευόμασταν στον ορειβατικό σύλλογο στον ναό της Αθήνας. Τότε κάποιος παλιός ορειβάτης μου είχε πει «Αγόρι μου, να ξέρεις ότι ο καλός ορειβάτης χρειάζεται πνευμόνια για την ανηφόρα και γόνατα για την κατηφόρα» Τα κράτησα αυτά μέσα στο μυαλό μου, και όντως έτσι είναι, χρειάζεσαι και πνευμόνια για ν’ ανέβεις και γόνατα για να μπορέσεις ν’ αντέξεις στην κατάβαση.

Όμως διαπίστωσα με την πάροδο των χρόνων ότι το σημαντικότερο δεν είναι ούτε τα πόδια ούτε τα πνευμόνια, αλλά είναι το μυαλό. Μονολεκτικά απαντώντας θα πω ότι τα κατάφερα με το μυαλό. Κι αυτό γιατί το μυαλό, η ορθολογική σκέψη, είναι το ανθρώπινο όργανο που διαχειρίζεται και το πνεύμα και την ψυχή και το σώμα. Εκεί πάνω επειδή υπάρχει χαμηλή οξυγόνωση πρέπει να πιέσεις το μυαλό σου να σκεφτεί τα σωστά πράγματα, να πάρει την σωστή απόφαση. Στην συνέχεια το αν θα συνεχίσεις ή θα γυρίσεις, αν θα σταματήσεις για να πιεις λίγο νερό ή όχι, αν θα πας από εκείνο το μονοπάτι η θα πας από το άλλο μονοπάτι. Όλα αυτά είναι θέματα που πρέπει να τα αποφασίσεις κατά τη διάρκεια της πορείας. Άρα λοιπόν λες πρώτα το μυαλό, με την ορθολογική σκέψη ελέγχεις και το πνεύμα.

Το πνεύμα εμπνέεται από τα ιδανικά, τις αξίες, από το μεγαλείο αυτού του φυσικού περιβάλλοντος, της διάστασης της ίδιας της προσπάθειας. Και από εκεί βγαίνει η ενέργεια, η ενέργεια τροφοδοτεί την ψυχή. Η ψυχή λοιπόν μπαίνει μπροστά, με το πείσμα, με το πάθος και στην συνέχεια ενεργοποιεί το σώμα για να κάνει το επόμενο βήμα.

Μυαλό, πνεύμα, ψυχή, σώμα. Αυτό είναι το δικό μου μοντέλο, η δική μου φόρμουλα για το πώς κατάφερα να φτάσω σ’ αυτές τις κορυφές. Έχω χρησιμοποιήσει λοιπόν το πνεύμα, το σώμα και την ψυχή. Το πνεύμα για να εμπνευστώ, την ψυχή για να βγάλω το πάθος, το κουράγιο, το θάρρος, και το σώμα για να εκμεταλλευτώ τις ικανότητες μου τις σωματικές για να φτάσω εκεί πέρα.

Το ξεχωριστό της προσωπικότητας σας αναδεικνύεται και από το γεγονός ότι έχετε συνδυάσει με την ίδια επιτυχία την ορειβασία αλλά και αγωνίσματα όπως οι υπερμαραθώνιες αποστάσεις σε ξηρά και θάλασσα. Πως καταφέρατε να έχετε αντίστοιχες υψηλές επιδόσεις σε τόσο διαφορετικές δραστηριότητες;

Έχουνε άμεση σχέση όλα αυτά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι γονείς μου δεν είχανε ούτε γνώση από βουνά, ούτε και είχανε κάποια οικονομική άνεση να με βοηθήσουνε ν’ ασχοληθώ μ’ αυτά τα αθλήματα. Ο πατέρας μου, ο αείμνηστος, δεν είχε καν αυτοκίνητο. Φαντάζεστε λοιπόν όταν είπα ότι θέλω ν’ ανέβω στα βουνά ήταν εντελώς εκτός πραγματικότητας αυτός ο στόχος.

Έτσι λοιπόν επειδή δεν μπορούσα να πάω στα βουνά άρχισα να κάνω διάφορα άλλα αθλήματα, όπως είναι το τρέξιμο, η κολύμβηση. Με συνέπαιρναν τα αθλήματα αντοχής γιατί υπήρχε αυτή η πρόκληση με τα προσωπικά όρια. Όταν τρέχεις στο Σπάρταθλον δεν μπορείς να πεις ότι συμμετέχεις για ν’ ανταγωνιστείς με τον άλλο αθλητή. Σίγουρα αυτοί που πάνε για τις πρώτες θέσεις ανταγωνίζονται μεταξύ τους, οι υπόλοιποι όμως συναγωνιζόμαστε πιο πολύ με τον ίδιο μας τον εαυτό για να τερματίσουμε.

Από την διαδικασία αυτή έμαθα κάποια πράγματα. Έμαθα να είμαι πειθαρχημένος, να έχω αφοσίωση στον στόχο, να κάνω υπομονή, να μην απογοητεύομαι, να προσπαθώ να πιέσω το μυαλό μου να σκεφτεί για να διαχειριστώ κάποια σημεία.

Πολλές φορές σ’ έναν αγώνα, όπως το Σπάρταθλον, λέει κανείς ότι ξέρεις μέχρι εδώ είναι, εγκαταλείπω. Όμως τελικά δεν εγκαταλείπει γιατί βάζει το μυαλό του να σκεφτεί τι θα κάνει για να το αντιμετωπίσει. Αυτό λοιπόν είναι ένας κοινός παρανομαστής και στα σπορ αυτά και στην ορειβασία. Όλη αυτή την εμπειρία λοιπόν την μετέφερα στα βουνά, ήταν το επόμενο βήμα.

Δεν θεωρώ λοιπόν ότι η ορειβασία είναι ασύνδετη με τα προηγούμενα αθλήματα, γιατί και αυτά είχαν σχέση με το να φτάσεις και να ανακαλύψεις κάποια όρια, με το να παρατείνεις όχι να ξεπεράσεις κάποια όρια.

Η έκφραση «ξεπέρασα τα όρια», δεν υπάρχει στο δικό μου λεξιλόγιο. Εγώ δεν ξεπερνάω τα όρια, δεν ξέρω κάποιοι άλλοι συνάδελφοι αν το κάνουν, εγώ δεν θέλω να ξεπερνάω και ούτε έχω στόχο να ξεπεράσω τα όρια.

Θα έλεγα ότι πιθανότερος στόχος μου είναι να παρατείνω τα όρια, να τα σπρώξω λίγο παρακάτω. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Δεν μ’ αρέσουν τα extremes sports, δεν είμαι άνθρωπος των extremes sports.

Θα μου πείτε πως κάνεις ορειβασία, σκαρφαλώνεις εκεί πάνω. Δεν θεωρώ ότι είναι extreme sport αυτό που κάνω γιατί πιστεύω ότι το sport εμείς το κάνουμε extreme. Εγώ προσπαθώ να πάρω όλα τα μέτρα ασφαλείας, έχω περάσει όλες τις εκπαιδεύσεις που απαιτούνται, έχω τον καταλληλότερο εξοπλισμό, κάνω συντήρηση του εξοπλισμού μου. Θα κάνω αναρρίχηση μέχρι εκεί που οι δυνατότητες μου, η τεχνική μου επάρκεια το επιτρέπει.

Άρα δεν είναι extreme sport στα πλαίσια που το κάνω αυτό το άθλημα. Α όμως πάει κάποιος και δεν ξέρει να αναρριχηθεί, πάει για παράδειγμα στον Όλυμπο χωρίς καμία εκπαίδευση, χωρίς εξοπλισμό, αυτοί ναι κάνουν extreme sports. Εγώ που ανεβαίνω σύμφωνα με τους κανονισμούς, τους κανόνες ασφαλείας, δεν κάνω extreme sports.

Τι είναι αυτό που προσφέρει η ορειβασία σε όποιον ασχοληθεί με αυτή την δραστηριότητα;

Το ποιο σπουδαίο που προσφέρει είναι ότι δυναμώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Και όπως έχουμε διαπιστώσει, ειδικά τώρα που έχουν ζορίσει τα τελευταία χρόνια τα πράγματα, την επιτυχία δεν θα στη φέρουν ούτε τα πτυχία που έχεις, σαφώς και είναι σημαντικά, ούτε τα χρήματα που διαθέτει. Η επιτυχία τελικά, και αυτό είναι το ωφέλιμο, είναι θέμα χαρακτήρα, είναι θέμα του πως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.

Και επειδή η ορειβασία δυναμώνει τον χαρακτήρα θα έλεγα ότι είναι ένα όφελος αυτό όχι μόνο για τους ανθρώπους που τους ενδιαφέρει ν’ ανέβουν στο Έβερεστ το πραγματικό ή να φθάσουν σ’ ένα πολύ ανώτερο επίπεδο ορειβατικό αλλά και για τον κάθε άνθρωπο. Γιατί να κάνεις ορειβασία δεν χρειάζεται ν’ ανέβεις στο Κ2 στο Έβερεστ, μπορείς να κάνεις ορειβασία στην Πάρνηθα, στον Ταΰγετο, μπορείς να κάνεις μια πεζοπορία στον Μαίναλο. Θα σε φέρει κοντά στην φύση, θα σε δυναμώσει, θα σε ανανεώσει ψυχικά αλλά ταυτόχρονα θα σου δώσει μια αίσθηση αισιοδοξίας γιατί επανειλημμένα ακούμε και ψυχολόγους να επισημαίνουν ότι η επαφή με την φύση βελτιώνει την ψυχολογία, την ψυχική διάθεση του ατόμου και του δίνει μια αίσθηση αισιοδοξίας.

Αυτά τα πράγματα είναι ανεκτίμητης αξίας, μπορεί να ακούγονται τετριμμένα, απλοϊκά, αλλά στις μέρες μας έχουνε ιδιαίτερο ειδικό βάρος, όταν ακούμε ότι ολόκληρη κοινωνία προσπαθεί ν’ αλλάξει το κλίμα.

Το 2001 ιδρύσατε την Σχολή Ορεινών Αθλημάτων “Base Camp”. Πείτε μας δύο λόγια για την φιλοσοφία και τις δραστηριότητες της επιχείρησης σας.

Ο ορεινός τουρισμός είναι ένας από τους επιχειρηματικούς τομείς που δραστηριοποιούμαι γιατί ασχολούμαι και με την εκπαίδευση στελεχών επιχειρήσεων. Επανειλημμένως έχουμε προγράμματα τουρισμού τόσο για Έλληνες όσο για και ξένους αλλά και ιδιώτες και εταιρείες.

Η φύση είναι μοναδική, έχει το τέλειο κλίμα. Έχουμε βουνά, έχουμε θάλασσες. Μπορεί το πρωί να κάνεις ορειβασία στον Όλυμπο και το απόγευμα να κάνεις κολύμβηση στην παραλία του Λιτόχωρου. Αυτό δεν μπορείς να το συναντήσεις εύκολα και μάλιστα μέσα σ’ ένα πολύ φιλικό περιβάλλον, μια ανέγγιχτη φύση, που προσπαθούμε να την διατηρήσουμε έτσι.

Και εδώ κάτι που μπορούμε να κάνουμε, μαζί και με το “let’s do it Greece” και αργότερα με μια άλλη κίνηση, να προστατεύσουμε τη φύση, να δείξουμε ότι η ελληνική φύση έχει μεγάλη δυναμική. Και είναι κρίμα, θα είναι πραγματικά πολύ κρίμα να τα εκποιήσουμε όλα, να τα ισοπεδώσουμε όλα στον βωμό της βιομηχανοποίησης και να μην αφήσουμε κάτι να μείνει εδώ για το ορεινό και το τουριστικό κομμάτι, αυτό που λέμε ήπιες μορφές τουριστικής ανάπτυξης οι οποίες μπορούν να αποφέρουν μάλιστα σημαντικά κέρδη από την πλευρά τους.

Δεν είναι μόνο οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες που θα δώσουν δουλειά, θα φέρουν έσοδα. Οι ήπιες μορφές τουριστικής ανάπτυξης μπορούν κι’ αυτές να συνεισφέρουν στην οικονομία, επειδή όλοι μιλάμε για το χρήμα.

Στη σχολή εγώ εκπαιδεύω εδώ και 20 χρόνια ορειβάτες σε όλα τα επίπεδα της ορειβατικής εκπαιδευτικής διαδικασίας, από των αρχάριων μέχρι των εκπαιδευτών. Είμαι αντιπρόεδρος στο Σωματείο Ελλήνων Οδηγών Βουνού, είναι οι διαπιστευμένοι οδηγοί και εκπαιδευτές οι οποίοι έχουνε νόμιμα άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από το ελληνικό κράτος για να οδηγούν τον κόσμο στο βουνό και να τους μαθαίνουνε τις τεχνικές, τις δεξιότητες που απαιτούνται για την ορειβασία.

Επίσης δραστηριοποιούμαι και στη διοργάνωση ορειβατικών αποστολών σε όλα τα μέρη του κόσμου. Έχω διοργανώσει και υλοποιήσει πάνω από 40 αποστολές στην Αφρική, στο όρος Κιλιμάντζαρο, στις Άλπεις, στο όρος Μονπλάν, στον Καύκασο, στην Λατινική Αμερική, στα Ιμαλάια, στο Βόρνεο και πολλά άλλα μέρη, όπου έχει συμμετάσχει κόσμος απ’ όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Εκεί έχω δώσει και εγώ τις εξετάσεις μου όχι μόνο στο θέμα της έμπνευσης των ανθρώπων αλλά και στο θέμα μιας απόλυτα οργανωμένης ανάβασης με τον απαιτούμενο εξοπλισμό, με τους απαιτούμενους συνεργάτες και με την απαιτούμενη καθοδήγηση όσον αφορά τις τακτικές ώστε να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι στην κορυφή με ασφάλεια.

Πέρσι στην αποστολή στο Κιλιμάντζαρο ανέβηκε στην υψηλότερη κορυφή ένας κύριος από την Μάνη 72 ετών και μια κυρία από τον Πειραιά 68 ετών. Το Κιλιμάντζαρο έχει ύψος 5.896, είναι ένα βουνό πανέμορφο που μπορεί ο ορειβάτης μέσα σε μια εβδομάδα να περάσει απ’ όλες τις κλιματικές ζώνες που υπάρχουν στον πλανήτη γη, ξεκινώντας από την σαβάνα, στη συνέχεια να πάει στο τροπικό δάσος, μετά στην έρημο της λάβας και να καταλήξει στον παγετώνα επάνω, να περάσει μέσα απ’ αυτόν χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερες τεχνικές γνώσεις και στη συνέχεια να γυρίσει να κάνει και ένα όμορφο σαφάρι και μέσα σε 12 ημέρες να έχει κάνει το ταξίδι της ζωής του. Αυτή είναι η δουλειά μου.

Υπάρχει κάποια συνεργασία με το υπουργείο Τουρισμού στο πλαίσιο της προώθησης του ορεινού τουρισμού;

Προς το παρόν δεν υπάρχει τέτοιου είδους συνεργασία, αλλά εμείς είμαστε εδώ. Προσπαθούμε να δηλώσουμε ότι είμαστε παρόν, και εγώ με την δική μου την εταιρεία και σαν σωματείο των Ελλήνων οδηγών.

Μάλιστα μέσω του σωματείου έχουμε σκοπό στο άμεσο μέλλον να προωθήσουμε κάποια υπομνήματα σε κάποια υπουργεία, όπως το υπουργείο Τουρισμού, το υπουργείο Πολιτισμού, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Γιατί εμείς είμαστε επαγγελματίες και στο κομμάτι της διάσωσης σε κάποιες εξειδικευμένες περιπτώσεις που δεν μπορούν να γνωρίζουν οι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα της πυροσβεστικής, πώς να κάνουν αναρρίχηση καλά στις υψηλότερες κορυφές και στις πιο απόκρημνες.

Εμείς είμαστε παρόν, από κει και ύστερα δεν παρακαλάμε κανέναν. Αν η πολιτεία θέλει να μας αξιοποιήσει είμαστε εδώ. Ήδη σε κάποιες περιπτώσεις το κάνει, για παράδειγμα έχω επανειλημμένως συναντήσεις με ανθρώπους της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Από το 2007 εκπαιδεύω τους ανθρώπους, όποτε με έχουν καλέσει ποτέ δεν έχω πει όχι.

Έχουμε βρει το χρόνο και τον τρόπο για να κάνουμε εκπαιδεύσεις. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με το υπουργείο Τουρισμού, δηλαδή μπορούμε να έρθουμε σε μια επαφή.

Στο χέρι μας είναι να αξιοποιήσουμε αυτή τη δυναμική και να κάνουμε γνωστό στο ευρύ κοινό, το παγκόσμιο όχι μόνο το ευρωπαϊκό, ότι εδώ υπάρχουνε άνθρωποι που παρέχουν εξειδικευμένες υπηρεσίες και μπορούν να τους αναλάβουν, τους καθοδηγήσουν.

Ξέρετε ο Γάλλος και ο Ελβετός, σε σχέση με τον Έλληνα, έχει στην κουλτούρα του να πληρώσει γι’ αυτές τις υπηρεσίες γιατί θέλει να είναι ασφαλής. Ο Γερμανός θα πληρώσει τον οδηγό βουνού να έρθει και να τον πάει με ασφάλεια εκεί . Όπως θα πληρώσει έναν άλλο επαγγελματία για να του προσφέρει μια άλλη υπηρεσία, έτσι θα πληρώσει και έναν εξειδικευμένο συνεργάτη να τον ακολουθήσει σ’ αυτή την πορεία που αν μη τι άλλο είναι και για την αναψυχή του.

Η κατάκτηση της υψηλότερης κορυφής του κόσμου

Τον Μάιο του 2004 η ελληνική σημαία ξετυλίγεται και κυματίζει υπερήφανη στο υψηλότερο κομμάτι του κόσμου, το Έβερεστ. Μια ομάδα Ελλήνων ορειβατών με οδηγό την ελληνική ψυχή και την αγάπη τους για τη φύση καταφέρνουν να ολοκληρώσουν με επιτυχία μια από τις δυσκολότερες ορειβατικές αποστολές.

Ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος, αρχηγός της σπουδαίας ελληνικής αποστολής, ξετυλίγει το κουβάρι του μεγάλου αυτού «ταξιδιού» και περιγράφει τις δυσκολίες αλλά και την χαρά της ικανοποίησης για το αποτέλεσμα.

Ως αρχηγός της Εθνικής ομάδας ορειβασίας “HellasEverest 2004”, αποτελέσατε τη πρώτη ελληνική αποστολή που ανέβηκε στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου (Έβερεστ), τον Μάιο του 2004. Ποια τα συναισθήματα της πρωτόγνωρης αυτής επιτυχίας;

Τα συναισθήματα στη κορυφή ήταν η περηφάνια γιατί ήμασταν η πρώτη αποστολή που κατάφερε να επιτύχει σ’ αυτό το δύσκολο στόχο, ν’ ανέβει στο Έβερεστ. Ήταν ένας «ανοικτός» λογαριασμός για πολλά χρόνια για τους Έλληνες ορειβάτες η ανάβαση στο Έβερεστ. Φανταστείτε ότι λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε απομείνει μαζί με την Αλβανία οι μοναδικές ευρωπαϊκές χώρες που δεν τα είχαμε καταφέρει. Επομένως για μας ήταν μια μεγάλη πρόκληση να καταφέρουμε ν’ ανέβουμε στην κορυφή.

Δεν έχουμε μεγάλη παράδοση σαν λαός στην ορειβασία, είμαστε κατά βάση θαλασσινός λαός, παρότι η Ελλάδα είναι ορεινή χώρα. Γι’ αυτό και το είχαμε πάρει πατριωτικά, το είχαμε πήραμε επάνω μας το project της ανάβασης στο Έβερεστ. Και τελικά αισθανθήκαμε πολύ περήφανοι όταν στις 16 Μαΐου 2004 επιτέλους αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα, καταφέραμε και ξεδιπλώσαμε την ελληνική σημαία στα 8.848 μέτρα της υψηλότερης κορυφής του κόσμου. Και μαζί με μας αισθανόμασταν ότι ανέβαινε και όλη η Ελλάδα στην κορυφή.

Πέραν όμως από την υπερηφάνεια και την μεγάλη χαρά που αισθανθήκαμε ταυτόχρονα όταν είσαι σ’ ένα τόσο ψηλό σημείο στην κορυφή του κόσμου το περιβάλλον είναι πολύ εκτεθειμένο αρά δεν μπορείς να χαρείς ολοκληρωτικά την επιτυχία σου όταν φθάσεις στην κορυφή. Την χαίρεσαι περισσότερο όταν επιστρέφεις πίσω στην βάση. Γιατί ναι μεν έχεις φθάσεις στην κορυφή, το θέμα όμως είναι να μην χαλαρώσεις εκείνη την στιγμή, να μπορέσεις να είσαι συγκεντρωμένος στην ορειβασία γιατί απομένει η κατάβαση. Στην κατάβαση πολλές φορές έχουμε ατυχήματα, οπότε πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος και σ’ αυτό το κομμάτι της διαδικασίας.

Πως βιώσατε εσείς και οι συνοδοιπόροι σας την ιδιαίτερη αυτή εμπειρία; Τι ψυχικά αλλά και σωματικά αποθέματα χρειάστηκαν για να υψώσετε την ελληνική σημαία στα αφιλόξενα αυτά μέρη;

Σίγουρα χρειάζονται ψυχικά και σωματικά αποθέματα, αλλά το να πετύχεις μια ανάβαση στο Έβερεστ δεν είναι μόνο θέμα ψυχικής ή σωματικής κατάστασης, θα πρέπει να έχεις οργανώσει ένα απόλυτα επαγγελματικό project.

Σαφώς απαιτείται καλή ψυχική κατάσταση αλλά αν δεν είσαι πολύ καλά προετοιμασμένος και δεν έχεις σχεδιάσει αυτή την ανάβαση με κάθε λεπτομέρεια είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρεις γιατί οι αναβάσεις αυτές κρίνονται πολλές φορές στην λεπτομέρεια.

Χαρακτηριστικά ν’ αναφέρω ότι υπάρχουν μόνο δύο χρονικές περίοδοι κάθε έτος που μπορεί ν’ ανέβει κανείς στην κορυφή, η άνοιξη και το φθινόπωρο και ειδικότερα τα διαστήματα Απριλίου-Μαίου και Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου. Είναι η προμουσωνική και η μεταμουσωνική περίοδος.

Απ’ αυτές τις δύο χρονικές περιόδους μόνο πέντε με έξι ημέρες είναι οι καταλληλότερες για ν’ ανέβει η ομάδα στην κορυφή, δηλαδή από τις 365 ημέρες οι 350 είναι ακατάλληλες. Επομένως είναι σημαντικό πόσος σωστός προγραμματισμός πρέπει να έχει γίνει ώστε οι ορειβάτες να έχουνε κάνει όλη τη διαδικασία του εγκλιματισμού, της εγκατάστασης των ασφαλειών και των κατασκηνώσεων και να είναι στην σωστή θέση στα 8.000 μέτρα με σκοπό ν’ ανέβουνε στην κορυφή και να πετύχουνε αυτή την κατάλληλη μέρα, την κατάλληλη χρονική στιγμή.

Επιπλέον στο πλαίσιο του προγραμματισμού προσθέστε ότι χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, χρειάζεται να μεταφέρουμε πράγματα στις ψηλές κατασκηνώσεις, στα high camps, όπως καύσιμο γκάζι για να λιώνουμε χιόνι και να κάνουμε νερό, αφυδατωμένες τροφές τις οποίες χρησιμοποιούμε εκεί επειδή δεν μπορούμε να κουβαλούμε πολύ βάρος, ακόμα και οξυγόνο.

Στην αποστολή μας στο Έβερεστ κουβαλήσαμε 40 φιάλες οξυγόνο στο south corth, στο νότιο διάσελο, τις οποίες και έπρεπε να επιστρέψουμε πίσω. Κάθε φιάλη ζυγίζει περίπου 5 κιλά όταν είναι γεμάτη. Άρα έπρεπε να μεταφερθούν 200 κιλά αέρας πάνω στα 8.000 μέτρα, με απόλυτο προγραμματισμό μέσα από παγετώνες, παγωμένα περάσματα, δύσβατα μονοπάτια.

Πρέπει να το έχεις οργανώσεις σαν προετοιμασία, σαν project μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και μετά να πας εκεί. Και εκεί φυσικά θα χρειαστεί και ψυχική και σωματική προσπάθεια.

Πως θα περιγράφατε το χρονικό της ανάβασης στο Έβερεστ μέσα και από χαρακτηριστικά στιγμιότυπα και γεγονότα;

Υπήρχαν και καλές και κακές στιγμές κατά τη διάρκεια της ανάβασης. Η πιο σοκαριστική ήταν όταν μπήκαμε στη ζώνη θανάτου και αντικρίσαμε να κείτεται εκεί ξεχασμένος, έχοντας φύγει από τη ζωή, ένας ορειβάτης από κάποια παλαιότερη αποστολή. Το σώμα του είχε θαφτεί εκεί από τα χιόνια του χειμώνα και κατά τη ξηρή περίοδο άρχισε να ξεπαγώνει, οπότε έπρεπε κάποιοι να τον μαζέψουν, να τον μεταφέρουν. Καθότι δεν ήταν δική δουλειά αυτή, ήρθαν κάποια στιγμή συνεργεία από ντόπιους και τον περισυνέλλεξαν.

Αυτή ήταν μια στιγμή που ναι μεν σε σοκάρει από τη μια γιατί καταλαβαίνεις ότι δεν συγχωρούνται λάθη σ’ αυτά τα μέρη, σ’ αυτά τα υψόμετρα. Απ’ την άλλη αν καταφέρεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου διαπιστώνεις ότι αυξάνεται ο βαθμός εγρήγορσης που έχεις και έτσι αυτό λειτουργεί ως μια κατάσταση, ως ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης με αποτέλεσμα να καταλαβαίνεις ότι πρέπει να εφαρμόσεις του κανόνες που διέπουν τις αναβάσεις μεγάλου υψομέτρου αν θες και εσύ να μην έχεις τα ίδια αποτελέσματα. Διότι οι πιθανότητες διάσωσης σ’ ένα τόσο μεγάλο υψόμετρο είναι ελάχιστες.

Ξέρεις λοιπόν ότι δεν συγχωρούνται λάθη, πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος στο βουνό, να ελέγχεις συνέχεια τους παράγοντες που μπορούν να σε θέσουν σε κίνδυνο, όπως ο καιρός, οι χιονοστιβάδες και τα κάθετα περάσματα, να ελέγχεις συνέχεια την κατάσταση των συντρόφων σου εάν κάποιος είναι εξαντλημένος, εγώ και ως αρχηγός της αποστολής είχα μεγαλύτερη ευθύνη, να ελέγχεις αν είσαι μέσα στα χρονοδιαγράμματα, να ελέγχεις τους sherpas το πώς λειτουργούν, εάν μπορεί να δημιουργηθεί ένα κλίμα ενότητας και συνεργασίας μεταξύ των Ελλήνων και των ντόπιων ώστε να λειτουργούν ως ομάδα χωρίς τον κίνδυνο των εντάσεων.

Οφείλεις να είσαι σε εγρήγορση σε πολλούς τομείς, και στους πραγματικούς, του βουνού, αλλά και τους πιο υποκειμενικούς, που έχουν να κάνουν με την ψυχολογία και το δέσιμο της ομάδας. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό των ορειβατών του μεγάλου υψομέτρου, δεν χαλαρώνεις ποτέ, είσαι σε εγρήγορση.

Επιπλέον πρέπει πάντα να προβλέπεις. Να προβλέπεις, να προνοείς, να σχεδιάζεις την επόμενη κίνηση που θα κάνεις, σκέφτεσαι στρατηγικά. Δεν είναι ένας αγώνας δρόμου που ξεκινάμε όλοι μαζί και όποιος φτάσει πρώτος και αν κουραστούμε σταματάμε και εγκαταλείπουμε και ύστερα μας παίρνει το αυτοκίνητο της διοργάνωσης και μας γυρίζει στον τερματισμό. Εκεί ή μαθαίνεις ή πεθαίνεις, δεν δικαιολογούνται λάθη.

Η επιτυχία της ομάδας σας έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για άλλους ορειβάτες ή και νέα παιδιά ν’ ασχοληθούν με την ορειβασία;

Είμαι ευτυχής γιατί η επιτυχία αυτή έχει εμπνεύσει πολύ κόσμο ν’ ασχοληθεί με την ορειβασία. Εγώ επί είκοσι χρόνια τώρα εκπαιδεύω κόσμο στο βουνό. Δεν τους εκπαιδεύουμε μόνο πώς να κάνουνε τους κόμπους, πώς να στηρίζουν τα σχοινιά ή πώς να περπατάνε στο βουνό, αλλά προσπαθούμε να τους περάσουμε και κάποια μηνύματα σε θέματα ορειβατικής παιδείας που ουσιαστικά είναι κουλτούρα, ν’ αγαπάμε την φύση, να προστατεύουμε το φυσικό περιβάλλον.

Και δεν σας κρύβω ότι το πρώτο μάθημα που κάνουμε στους ανθρώπους που έρχονται να εκπαιδευτούν, να περάσουν την βασική εκπαίδευση του ορειβάτη, είναι αυτό ακριβώς. Το πρώτο πράγμα που τους λέμε είναι ότι, αγαπητοί φίλοι εδώ πέρα ο στόχος του ορειβάτη είναι μεν ν’ ανέβει στην κορυφή αλλά αυτό δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Ο στόχος μας είναι να γνωρίσουμε το φυσικό περιβάλλον, να το αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και να το προστατεύσουμε. Να το προστατεύσουμε όχι για να πούμε ότι εμείς είμαστε καλοί αλλά γιατί αυτό που μας προσφέρει είναι ανεκτίμητης αξίας.

Εγώ εδώ δεν έρχομαι να συνεργαστώ μαζί σας για να πω τι καλός άνθρωπος που είμαι, αλλά γιατί αυτό που μου προσφέρει το έχω αντιληφθεί μέσα στα τριάντα χρόνια που ασχολούμαι με τη φύση και την ορειβασία. Αυτό που μου προσφέρει είναι ανεκτίμητης αξίας και το κάνω ως μια ελαχιστότατη προσφορά ως προς αυτό που η φύση η ίδια τόσο χρόνια μου προσφέρει.

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά με τον ερχομό της κρίσης που υπήρξε μια άσκημη κατάσταση, που δημιουργήθηκε ένα αρνητικό κλίμα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, και της επαγγελματικής και της κοινωνικής μας ζωής, πολλοί άνθρωποι που δεν είναι ορειβάτες μου ζητάνε επανειλημμένα να τους μεταφέρω αυτή την εμπειρία όχι για να γίνουν οι ίδιοι ορειβάτες αλλά ως ένα case study, ν’ αποτελέσει μια υπόθεση εργασίας πως εμείς τα καταφέραμε και πως και αυτοί μπορούν να πετύχουν τους δικούς τους στόχους, ν’ ανέβουν το δικό τους «Έβερεστ».

Επομένως είμαι πολύ ικανοποιημένος που αυτή η ανάβαση έχει εμπνεύσει τόσο κόσμο τόσο στο να έρθει στο βουνό με φυσική παρουσία όσο και να μας ζητήσει να κάνουμε κάποιες ομιλίες, να οργανώσουμε κάποια σεμινάρια. Να τους δείξουμε πως εμείς τα καταφέραμε και ανεβήκαμε εκεί, πως το διαχειριζόμαστε και πόσο αντίκτυπο έχει αυτό στην δική τους δουλειά.

Και ξέρετε πως το μεταφράζω αυτό, πως το προσωποποιώ. Όταν κάνω μια ομιλία για το Έβερεστ και ο κόσμος από πίσω δεν έχει καμία σχέση με την ορειβασία, έρχεται και μου λέει στο τέλος της ημέρας, στο τέλος του σεμιναρίου, υπογράψτε εδώ κάτι για το παιδί μου. Εκεί πραγματικά καταλαβαίνω ότι το να εμπνεύσω ανθρώπους να μην το βάλουν κάτω και να συνεχίσουν με θετική σκέψη να προσπαθούν να πετύχουν τους δικούς τους στόχους είναι μια προσφορά πλέον, είναι μια προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, είναι προσφορά στον κάθε ένα άνθρωπο γιατί τον βοηθάει να βελτιωθεί τόσο στο προσωπικό όσο και το επαγγελματικό επίπεδο.

Υπήρξε κάποια προσέγγιση από την πολιτεία ώστε να υπάρξει κάποια συνεργασία με στόχο να μεταφέρετε τις γνώσεις και τα βιώματα σας, για παράδειγμα μέσα από ομιλίες σας σε σχολεία;

Εγώ στον χρόνο τον οποίο έχω το θεωρώ υποχρέωση μου να πηγαίνω σε σχολεία, να πηγαίνω σε συλλόγους, να πηγαίνω σε διάφορους φορείς που το ζητούν. Και το κάνω όταν μου το επιτρέπει ο διαθέσιμος μου χρόνος γιατί είμαι και επαγγελματίας και οικογενειάρχης. Αφιλοκερδώς επανειλημμένως πηγαίνω και σε εκδηλώσεις όπως είναι το “let’s do it Greece” με μεγάλη μου χαρά.

Από κει και ύστερα κάποια στήριξη από την πολιτεία δεν είχαμε και δεν αναμέναμε να είχαμε. Εμείς σκεφτόμαστε ορειβατικά πάντα. Όταν πηγαίνεις στο βουνό ξέρεις από πριν ότι θ’ αντιμετωπίσεις δυσκολίες, ξέρεις ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για ν’ ανέβεις σε μια κορυφή όπως είναι το Έβερεστ.

Δεν περιμέναμε κάτι από την πολιτεία και ήταν καλό αυτό το να μην περιμένεις κάτι, γιατί έτσι παίρνεις τη δουλειά επάνω σου. Όταν περιμένεις κάτι από τον άλλο, όταν περιμένεις κάτι από την πολιτεία αναγκαστικά μειώνεται η δυναμική σου. Είτε σου αρέσει τόσο πολύ και παίρνεις τη δουλειά επάνω σου είτε κάνεις κάτι άλλο.

Και για μένα η ορειβασία ναι μεν μου δίνει τα προς το ζην, είναι η δουλειά μου, είναι το χόμπι μου, αλλά είναι και κάτι παραπάνω, είναι τρόπος ζωής.

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;

Από την μια πλευρά έχω στόχους ορειβατικούς, δεν το κρύβω. Ένας απ’ αυτούς είναι κάποια μέρα να μπορέσω να κάνω κάποιες αποστολές σε βουνά πιο απομονωμένα σε σχέση με το Έβερεστ, για παράδειγμα κάποια βουνά που βρίσκονται στην Ανταρκτική, ή κάποιες άλλες δραστηριότητες που να έχουν σχέση με αυτό που λέμε κοινωνική ευθύνη. Κάποιες διασχίσεις μεγάλες είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό που μπορούν να πραγματοποιηθούνε, και πραγματικά έμενα θα με συνέπαιρνε να τις πραγματοποιήσω.

Διασχίσεις με τα πόδια ή με κάθε μέσο. Έχω οραματιστεί μια μεγάλη διάσχιση όλης της ελληνικής επικράτειας από το νότιοανατολικό μέχρι το βορειοδυτικότερο σημείο, η οποία θα περνάει μέσα από θάλασσες, από βουνά, από κάμπους, θα περνάει από χωριά, από πόλεις και ταυτόχρονα θα κινητοποιεί τον κόσμο για θέματα που αφορούν το φυσικό περιβάλλον ή για άλλα ζητήματα που είναι μείζονος σημασίας.

Ωστόσο δεν παύω να έχω και το μεγάλο μου όνειρο να ξαναγυρίσω στα Ιμαλάια και να ξανανέβω σε κάποιες κορυφές, όπως είναι το όρος Κ2, κάποιες άλλες δύσκολες κορυφές όπως το όρος Τζαουλαγκίρι και άλλοι στόχοι που μπορεί να μην είναι τόσο υψηλοί όσο το Έβερεστ, είναι όμως πιο ποιοτικές σαν αναβάσεις. Γιατί η μεγάλη μου αγάπη είναι η ορειβασία στο μεγάλο υψόμετρο και ένα μέρος του εαυτού μου είναι στα Ιμαλάια.

Σε δεύτερη διάσταση ο άλλος μεγάλος στόχος, γιατί δεν μπορώ να είμαι συνέχεια στα βουνά, είναι να μεταδώσω όλες αυτές τις αρχές επιτυχίας στις δύσκολες αναβάσεις μεγάλου υψομέτρου σ’ όλη την κοινωνία. Αυτό είναι μια μεγάλη πρόκληση γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του Έβερεστ και θα ήθελα να βοηθήσω τον κάθε άνθρωπο είτε είναι ορειβάτης είτε όχι να το κατακτήσει και να εμποτιστεί με την ιδέα ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για τον άνθρωπο που έχει πάθος και θέληση γι’ αυτό.

 

Η συνεργασία με την εθελοντική οργάνωση “Lets Do It Greece

Η ανιδιοτελής αγάπη του για τη φύση δεν θα μπορούσε να κρατήσει μακριά τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο από την συγκινητική και πρωτόγνωρη προσπάθεια νέων παιδιών, νέων εθελοντών, να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να πρωτοστατήσουν στον «αγώνα» για την προστασία του περιβάλλοντος, που θα κορυφωθεί με την μεγάλη εθελοντική δράση που θα πραγματοποιηθεί στις 6 Απριλίου.

Ο ίδιος καταθέτει τις σκέψεις του για αυτή την σημαντική προσπάθεια, την οποία και ο ίδιος θα συνδράμει με την πολύτιμη συνεισφορά του, και προσκαλεί όλους τους πολίτες να συμμετάσχουν στην ιδιαίτερη αυτή εθελοντική δράση.

Είστε υποστηρικτής της δράσης “Lets do it Greece”. Πως προέκυψε η επαφή και η ενασχόληση σας με την εθελοντική αυτή οργάνωση;

Αρχικά δεν γνώριζα κάτι γι αυτή την οργάνωση. Κάποια στιγμή μου έστειλε ένα email μια συνεργάτης της οργάνωσης που με ήξερε από ένα σεμινάριο που έκανα σε κάποια εταιρεία και μου είπε ότι υπάρχει αυτή η κίνηση το “let’s do it Greece”, ρωτώντας με πως θα το έβλεπα αν συμμετείχα τόσο σαν «πρεσβευτής» όσο και επί της ουσίας. Να το προωθήσουμε και να συμμετέχουμε στο δια ταύτα, να μαζέψουμε σκουπίδια.

Εγώ ξέρετε έχω αυτή την τρέλα, δεν μπορώ να βλέπω σκουπίδια πεταμένα κάτω. Πολλές φορές βγαίνω έξω στον κάδο του σπιτιού μου και εναποθέτω τα σκουπίδια της ανακύκλωσης στον μπλε κάδο, την στιγμή εκείνη αν δω κάτι παρατημένο κάτω, για παράδειγμα ένα χυμό, θα το πάρω και το βάλω μέσα στον κάδο.

Με την γυναίκα μου είχαμε βρεθεί στην Ελαφόνησο πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, ήτανε αρχές Μαΐου, δεν είχε ξεκινήσει ακόμα ο τουρισμός, και αισθανθήκαμε τόσο πολύ άσχημα που αρχίσαμε και παίρναμε σακούλες και μαζεύαμε μέσα πράγματα, μέχρι και υπολογιστές μαζέψαμε. Έχω αυτό το «μικρόβιο», δεν μπορώ να βλέπω το περιβάλλον με σκουπίδια.

Επομένως από την στιγμή που μου το είπε πήρα μπροστά, πήρε το μυαλό μου μπροστά. Είπα ναι θέλω να το υποστηρίξω αυτό το πράγμα, πέστε μου τι να κάνω. Δεν έχω το χρόνο να κάτσω να το οργανώσω, η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά αφού εσείς μπορείτε να το οργανώσετε εγώ είμαι μαζί σας, θα σας βοηθήσω.

Έτσι κάπως ξεκίνησε η ενασχόληση μου με το “Let’s Do It Greece”. Ακολούθησε μια συνάντηση με τον Νίκο Κιούση, επικεφαλή της οργανωτικής επιτροπής της δράσης, ο οποίος μ’ άρεσε πάρα πολύ, μου βγάλε έναν ενθουσιασμό. Ταίριαξε πάρα πολύ η χημεία μαζί του και με όλους τους συνεργάτες του και του είπα «Νίκο είμαι εδώ όποτε θέλετε “ενοχλείστε” με. Εγώ δεν θα σας “ενοχλήσω” εσείς “ενοχλήστε” με. “Ενοχλήστε” με και θα είμαι παρόν».

Πως εκτιμάτε το έργο που προσφέρει η οργάνωση στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος;

Προσφέρει ένα πάρα πολύ μεγάλο, τεράστιο έργο, γιατί βαλλόμεθα τα τελευταία χρόνια από επικοινωνιακές κινήσεις οι οποίες είναι ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μέσα από τα media, μέσα από άλλες κινήσεις προσπαθούμε να τα ισοπεδώσουμε όλα για να μπορέσουμε να αποκομίσουμε ένα κέρδος παραπάνω.

Αυτή η δράση έρχεται σαν ένα αντιστάθμισμα σε κάποιες αρνητικές κινήσεις. Πρέπει να πάρει έναν επικοινωνιακό χαρακτήρα, δεν πρέπει να μείνει μόνο μεταξύ μας, πρέπει να βγει προς τα έξω. Γι’ αυτό λέω ότι έρχεται ως ένα μεγάλο αντιστάθμισμα ώστε να κινητοποιήσουμε κάποιο κόσμο, να περάσουμε στον κόσμο μια κουλτούρα τέτοια, του σεβασμού στο φυσικό περιβάλλον με σκοπό να σώσουμε ότι είναι δυνατό να σωθεί. Να μην συνεχίσουμε αυτή την κατηφόρα στον τομέα της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος.

Ήδη η ανταπόκριση είναι θερμή τόσο από τους απλούς πολίτες όσο και από φορείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Πιστεύετε ότι πρέπει ν’ αγκαλιάσουν ακόμη περισσότεροι την προσπάθεια που επιτελείται από τα μέλη του “Lets do it Greece”, και αν ναι σε ποιο πλαίσιο μπορεί να γίνει αυτό;

Ναι πρέπει να αγκαλιάσουν περισσότεροι την προσπάθεια και αυτό μπορεί να γίνει υπό την εξής έννοια, ότι πλέον η εταιρική ευθύνη έχει περάσει στην κουλτούρα και των ιδιωτών, των εταιρειών και του κράτους.

Πιστεύω ότι υπάρχει πεδίο προώθησης και σε άλλους φορείς ώστε να πάρουμε όσο πιο πολύ κόσμο μπορούμε μαζί μας, αν πιστεύουμε όλοι ότι αυτό είναι το θετικό. Γιατί πως αλλιώς θα δημιουργήσουμε κουλτούρα, κουλτούρα για τη προστασία του περιβάλλοντος.

Πως θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε την κουλτούρα αν δεν δουλέψουμε στο κομμάτι της επικοινωνίας. Και αυτή είναι μια κίνηση που είναι και πρακτική αλλά πρέπει ν’ αποκτήσει και μια προβολή τέτοια ώστε να προβληματίσει τους ανθρώπους, όχι μόνο τις μεγάλες εταιρείες και τους οργανισμούς αλλά και τον κάθε ένα προσωπικά.

Έτσι το σκέφτομαι, νομίζω ότι θα μπορούσε να πάρει μεγαλύτερη δημοσιότητα μέσα από τα media με διάφορες δράσεις.

Στις 6 Απριλίου πραγματοποιείται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η εθελοντική καμπάνια περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης “Lets do it World”, στην οποία θα δώσετε και εσείς το παρόν. Ποιος θα είναι ο δικός σας ρόλος σ’ αυτή την δράση;

Θα προσπαθήσω να κινητοποιήσω έναν κόσμο ο οποίος, επιτρέψτε μου την έκφραση, με ακολουθεί στα βουνά. Ήρθε η ώρα όποιος θέλει ν’ ανταποδώσει έστω και συμβολικά αυτή την μεγάλη χαρά που μας δίνει εμάς το φυσικό περιβάλλον, η φύση, το βουνό, να το ανταποδώσουμε κάνοντας μια τέτοια κίνηση. Να έρθουμε εκείνη την ημέρα να σηκώσουμε τα μανίκια και να μαζέψουμε όσο πιο πολλά σκουπίδια μπορούμε.

Από την πλευρά θα το μεταφέρω αυτό και στο εταιρικό περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούμαι όπου εργάζομαι σαν ομιλητής κινητοποίησης. Γιατί αυτό δεν απευθύνεται μόνο στους ορειβάτες, στο δικό μου target group, αλλά απευθύνεται σ’ όλο τον κόσμο. Και επειδή έχω αυτή την δυνατότητα, στις επόμενες, ήδη έχω κάνει σε κάποιες, ομιλίες που θα κάνω θα αναφερθώ και στο «let’s do it Greece” με στόχο να κινητοποιήσουμε όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται.

Αυτό είναι το στοίχημα, να κινητοποιηθεί όσο πιο πολύ κόσμος μπορεί γύρω απ’ αυτό.

Πως θα παροτρύνατε τους πολίτες να συμμετέχουν στις εθελοντικές δράσεις καθαρισμού, εξωραϊσμού και αισθητικής αναβάθμισης που θα πραγματοποιηθούν ταυτόχρονα σε όλη την Ελλάδα;

Θα τους πρότεινα να συμμετάσχουν οικογενειακώς γιατί είναι από τα πράγματα τα οποία αξίζουν τον κόπο να τα βιώνουμε και να τα κάνουν πράξη και τα παιδιά μας. Εγώ έτσι θα έρθω, θα συμμετάσχω μαζί με τα παιδιά μου.

Η βιωματική εκπαίδευση είναι η καλύτερη εκπαίδευση, είναι το παράδειγμα. Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα, το παράδειγμα. Προσπαθούμε να τα στείλουμε στα φροντιστήρια, σε άλλες δραστηριότητες και ξεχνάμε να τους δώσουμε το καλό παράδειγμα.

Εγώ λοιπόν θα έρθω εκεί, θα πάρω την σακούλα , θα φέρω και την γυναίκα μου, θα έχω και τα παιδιά μου δίπλα. Και κανένας άλλος να μην κερδίσει κάτι εγώ θα το κάνω για τα παιδιά μου, για να με δούνε τα παιδιά μου ότι συμμετέχω.

Ποια είναι η αξία του εθελοντισμού και σε ποιο επίπεδο βρίσκεται σήμερα;

Η αξία του εθελοντισμού φάνηκε, δεν ξέρω αν είναι δόκιμο το παράδειγμα, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, δεν θα αναφερθώ στο αν ήταν σωστό που έγιναν οι αγώνες ή όχι, θα αναφερθώ στο πόσο μπόρεσαν να συσπειρωθούν τόσες χιλιάδες άνθρωποι και να φέρουν σε πέρας με τον καλύτερο τρόπο ένα τόσο δύσκολο project, γιατί μιλάμε για το δια ταύτα, ήταν ένα επαγγελματικό project.

Βλέπουμε ότι κάτω από μια ιδέα, όπως ήταν οι Ολυμπιακές Αγώνες, με τα όποια κακώς ή καλώς κείμενα υπάρχουν από πίσω, συσπειρώθηκε ένας κόσμος και έφερε αποτέλεσμα, άρα αυτό είναι ένα πολύ ηχηρό παράδειγμα. Αναφέρομαι σ’ αυτό γιατί το ξέρει όλος ο κόσμος.

Εκεί που θα συσπειρωθεί ο κόσμος γύρω από μια ιδέα, γύρω από μια αξία, γύρω από ένα ιδανικό, μπορούν να γίνουνε απίστευτα πράγματα. Επομένως πιστεύω πολύ στην έννοια του εθελοντισμού, εφόσον αυτό που κάνουμε είναι μια κίνηση που μας εμπνέει.

Ποια κατά τη γνώμη σας είναι τα οφέλη του εθελοντισμού;

Τα οφέλη είναι και βραχυπρόσθεμα και μακροπρόθεσμα. Μακροχρόνια θα έχει θετικό αντίκτυπο στην αξία και τον σεβασμό απέναντι στο περιβάλλον απ’ όλους μας. Βραχυπρόθεσμα δίνουμε λύσεις σε προβλήματα όχι μόνο στο περιβάλλον αλλά και σε άλλους τομείς, για παράδειγμα δείτε μέσα από το «όλοι μαζί μπορούμε», πόσο κόσμος έχει σιτιστεί. Πόσος κόσμος έχει σιτιστεί μέσα από μια προσπάθεια που έκανε ένας ραδιοφωνικός σταθμός, πόσες χιλιάδες κόσμου κινητοποιήθηκαν. Είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα το βλέπεις έμπρακτα.

  Η εθελοντική περιβαλλοντική καμπάνια Lets do it Greece (http://www.letsdoitgreece.org/) υποστηρίζεται επικοινωνιακά και δημοσιογραφικά από το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Quality Journalism & New Technologies (www.qjnt.gr). 

mini banner with qjnt