Αν οι άνθρωποι ήξεραν ότι δεν θα πέθαιναν, ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα ήταν δραστικά διαφορετικός. Ο θάνατος είναι μια από τις πιο θεμελιώδεις πτυχές της ζωής, διαμορφώνοντας τις πράξεις και τις αποφάσεις μας με τρόπους που είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν. Ωστόσο, εάν ο θάνατος δεν αποτελούσε πλέον ανησυχία, ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι ζουν, εργάζονται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους θα άλλαζε άρδην.
Μία από τις πιο προφανείς αλλαγές θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τον χρόνο. Χωρίς να χρειάζεται να ανησυχούν για την πεπερασμένη φύση της ζωής, οι άνθρωποι πιθανότατα θα ακολουθούσαν μια πιο χαλαρή προσέγγιση στις δραστηριότητές τους, δίνοντας λιγότερη έμφαση στην παραγωγικότητα και περισσότερο στην απόλαυση. Ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός θα αποτελούσε παρελθόν, καθώς δεν θα υπήρχε λόγος ανησυχίας για το ότι θα εξαντληθεί ο χρόνος για την επίτευξη στόχων ή την ολοκλήρωση έργων. Αντίθετα, οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι να επιδιώξουν τα ενδιαφέροντα και τα πάθη τους χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν άλλες εμπειρίες.
Ο αντίκτυπος στο εργατικό δυναμικό θα ήταν σημαντικός. Καθώς οι άνθρωποι δεν φοβούνται πλέον μήπως χάσουν τη δουλειά τους ή δεν μπορούν να συντηρήσουν τις οικογένειές τους, η έννοια της εργασίας πιθανότατα θα άλλαξε δραματικά. Οι άνθρωποι θα ήταν πιο πιθανό να ακολουθήσουν σταδιοδρομίες που ευθυγραμμίζονται με τα πάθη και τα ενδιαφέροντά τους, αντί να επιλέγουν θέσεις εργασίας που βασίζονται στην οικονομική σταθερότητα. Η πίεση για την ανάβαση της εταιρικής κλίμακας θα μειωνόταν επίσης σημαντικά, καθώς δεν θα υπήρχε ανάγκη να προχωρήσουμε γρήγορα για να διασφαλιστεί η οικονομική ασφάλεια για το μέλλον.
Ομοίως, ο τρόπος που οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους θα άλλαζε. Χωρίς το φόβο του θανάτου, οι άνθρωποι μπορεί να ήταν λιγότερο πιθανό να κρατήσουν κακία ή να εμπλακούν σε συγκρούσεις. Η συγχώρεση και η κατανόηση θα γίνονταν πιο κοινές, καθώς οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι η ζωή είναι πολύ πολύτιμη για να σπαταληθεί σε αρνητισμό. Οι σχέσεις πιθανότατα θα γίνουν πιο σημαντικές, καθώς οι άνθρωποι επικεντρώνονται στην οικοδόμηση ουσιαστικών σχέσεων με τους άλλους αντί να συσσωρεύουν υλικά αγαθά ή επιτεύγματα.
Ο αντίκτυπος στο κοινωνικό σύνολο θα ήταν δύσκολο να προβλεφθεί. Από τη μία πλευρά, η έλλειψη φόβου για το θάνατο μπορεί να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αναλάβουν περισσότερα ρίσκα και να εξερευνήσουν νέες ιδέες, οδηγώντας σε μεγαλύτερη καινοτομία και πρόοδο. Από την άλλη πλευρά, η έλλειψη επείγοντος και κινήτρου μπορεί να οδηγήσει σε εφησυχασμό και στασιμότητα. Είναι επίσης πιθανό ότι χωρίς το φόβο του θανάτου, οι άνθρωποι μπορεί να γίνουν πιο απερίσκεπτοι ή απρόσεκτοι, οδηγώντας σε αυξημένα ατυχήματα και τραυματισμούς.
Ενώ η απουσία θανάτου θα έφερνε πολλά οφέλη, θα είχε επίσης το δικό της μοναδικό σύνολο προκλήσεων και μειονεκτημάτων. Ενώ δεν θα μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν ένας τέτοιος κόσμος τελικά, είναι συναρπαστικό να φανταστούμε πώς θα άλλαζε η ζωή και η κοινωνία μας απουσία αυτής της θεμελιώδους πτυχής της ζωής.
Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία και τα Νέα Μέσα. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό έκανα το άλμα και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες, ανησυχίες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;