Τρίτη πρωί στο Κουκάκι.

-Καλησπέρα σας κα. Έλενα, τι κάνετε;

-Καλησπέρα Ρόζα, όλα καλά!

– Μπορείτε να περάσετε, το ντουλαπάκι σας είναι το 22. Ορίστε και τα κλειδιά σας!

-Ευχαριστώ κορίτσι μου!

-Γεια σας κα.Λυδία

– Σε ευχαριστούμε, Ρόζα, θα τα πούμε σε λίγο.

Οι δυο κυρίες περίμεναν μπροστά μου και μπήκαν μαζί. Μετά μπήκα εγώ και καλημέρισα τη Ρόζα, πήρα το κλειδάκι για το ντουλαπάκι μου και προχώρησα στα αποδυτήρια. Κατεβήκαμε μαζί τις σκάλες για να πάμε στον 1ο όροφο που είναι  ο διάδρομος και το ελλειπτικό. Φορούσαν και οι δυο αθλητικά παπούτσια, αλλά η μια κυρία – φαινόταν λίγο μεγαλύτερη –  φορούσε αθλητικά παπούτσια με μια μάλλινη μπλε φούστα, ένα γκρι πολύ χοντρό καλσόν  και ένα πουλόβερ γκρι. Αναρωτιόμουν πως θα μπορέσει να κάνει γυμναστική με αυτά τα ρούχα.

Κατεβαίνουνε, η μια κυρία με τα αθλητικά ρούχα και παπούτσια ξεκινάει κανονικά στο διάδρομο και η άλλη κυρία κάθεται στο δίπλα διάδρομο ακίνητη. Πάει στο ελλειπτικό η κυρία με τα αθλητικά ρούχα και παπούτσια ξεκινάει κανονικά η άλλη κυρία κάθεται δίπλα της ακίνητη. Ξανά και ξανά το ίδιο σε όλα τα όργανα. Φτάνουν  δίπλα μου και αρχίζω “αναγκαστικά” να ακούω τι λένε.. Μιλούσαν για ότι μπορείς να φανταστείς από συνταγές, μέχρι οικογενειακά κουτσομπολιά και παλιές ιστορίες. Ήταν τόσο ευχάριστη η παρέα τους που πέρασαν 2 ώρες και δεν το κατάλαβα. Μπήκαμε στα αποδυτήρια:

-Ήθελα να σας πως πόσο σας θαύμασα που είστε με τη μητέρα σας ακόμα και στο γυμναστήριο.

-Δεν υποφέρει τη μοναξιά. Να ‘σαι καλά, κοριτσάκι μου.

Της χαμογέλασα, μου χαμογέλασε και έφυγα.

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα; 
www.atakaistoria.gr