Άλλο ένα Open House για εμένα τελείωσε πριν δυο εβδομάδες, το 8ο για την ακρίβεια. Ήταν το τέταρτο στην Αθήνα και όπως με είχε προϊδεάσει το ένστικτό μου πριν καν πάω, ήταν το καλύτερο από όλα. Αυτό ίσως γιατί πλέον, οι καλοί γνωστοί, αυτά τα άτομα που χαίρεσαι να βλέπεις και να είσαι μαζί τους, μετά από 4 χρόνια συνεργασίας, είναι πλέον αρκετοί. Ίσως και γιατί ήταν το πιο μεγάλο και δυναμικό Open που έχω ζήσει. Πιθανώς να ήταν και γιατί συνεργάστηκα πρώτη φορά με κάποια άτομα από τον κόσμο του Youtube, της πλατφόρμας που τόσο αγαπάω τα τελευταία χρόνια. Αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν ένα από τα πιο όμορφα σαββατοκύριακα της χρονιάς για εμένα, που μεταφράστηκε στο καλύτερο video-blog που έχω κάνει εδώ και καιρό.
Φέτος σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές, λόγω υποχρεώσεων – επειδή το καλοκαίρι πρέπει επιτέλους να πάρω αυτό το πτυχίο
αρχιτεκτονικής- τα καθήκοντα μου ως εθελοντής στο Open House ήταν πιο περιορισμένα. Ήμουν φωτογράφος της δράσης και σκοπός μου ήταν να δω ότι καλύτερο έχει να προσφέρει από αρχιτεκτονική σκοπιά η Αθήνα και παρέα με την κάμερα μου, να δημιουργήσω διαμοιράσιμες εμπειρίες, είτε στην μορφή φωτογραφιών, είτε στην μορφή βίντεο.
Μαζί με τον Μάνο και την Νίκη γυρίσαμε μια πληθώρα κτιρίων διαφορετικών εποχών και χρήσεων. Μετακινηθήκαμε με αμάξι, με ηλεκτρικό ποδήλατο αλλά και ποδαράτα, από τον Πειραιά και το παλαιό καπνεργοστάσιο του Παπαστράτου μέχρι το Mέγαρο Mουσικής και τις πρεσβείες γύρω από αυτό. Επισκεφτήκαμε χώρους εστίασης, ξενοδοχεία, μουσεία αλλά και κατοικίες. Είδαμε την καλύτερη αρχιτεκτονική της πόλης και πήραμε γεύση μιας άλλης Αθήνας. Α, μιας που είπα και γεύση, φάγαμε και πολύ καλά, ναι είναι αλήθεια, μπριζολάκια, παγωτά, το τρέξιμο από κτήριο σε κτήριο θέλει και θερμίδες για κάψιμο!
Ένα κτήριο που πραγματικά ξεχώρισα και ως θεσσαλονικιός δεν είχα δει ακόμα από κοντά, ήταν το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Ένα μοναδικό αρχιτεκτονικά έργο και μια παρέμβαση κλίμακας που δεν είχα ξαναζήσει στα ελληνικά δεδομένα. Ένα ορόσημο για την Αθήνα που οι κάτοικοί της το έχουν ήδη αγκαλιάσει και στο μέλλον με την Βιβλιοθήκη και την Λυρική Σκηνή πρόκειται να αγαπήσουν ακόμα περισσότερο. Πολλά είπα όμως μέχρι εδώ. Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα δείτε στο βίντεο.
Τέλος για επίλογο αξίζει να αναφέρω αυτό. Με το που μπήκα στο αεροπλάνο για να επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη όλη η κούραση από το τριήμερο τρέξιμο είχε αντικατασταθεί με μια μελαγχολία που το αγαπημένο μου event τελείωσε. Όμως το ραντεβού ανανεώθηκε για τον Νοέμβριο στην Θεσσαλονίκη και παρότι θα είμαι στα χακί, θα κρατήσω σίγουρα μια άδεια για το Open!
