Σήμερα, αποχαιρετούμε τον μεγάλο ηθοποιό Ζαν Πολ Μπελμοντό, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών.

Ο Γάλλος, θρυλικός πλέον, ηθοποιός ήταν ένας από τους επιδραστικότερους της εποχής του και ένας από τους μεγαλύτερους εκφραστές του γαλλικού Νέου Κύματος της δεκαετίας του ’60. Το άστρο του συνέχισε να λάμπει τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, με τους ρόλους του να του χαρίζουν μία θέση στο πάνθεον των ηθοποιών του Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Ο οργανισμός του δεν άντεξε άλλο, καθώς ταλαιπωρείτο από αρρώστιες τους τελευταίους μήνες.  

Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1933 στο Νεϊγί-συρ-Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε το 1958 με το Les copains du Dimanche.  και μετά από διάφορες συνεργασίες,Ο ρόλος του ως Ντ’ Αρτανιάν στην τηλεοπτική ταινία Οι 3 σωματοφύλακες, ήρθε ο ρόλος που θα έκανε το όνομά του γνωστό σε μία ταινία που εκπροσωπούσε το «Νέο κύμα». Έχει χαρακτηριστεί από πολλούς και ως ο «Τζέιμς Ντιν της Γαλλίας». 

Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ σκηνοθέτησε το 1960 το πασίγνωστο Με κομμένη την ανάσα (À bout de soufflé), όπου ο Μπελμοντό πρωταγωνιστεί ως κακοποιός που προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία και βρίσκει καταφύγιο σε μία εφήμερη ερωτική σχέση με μία Αμερικανίδα. Ο ρόλος του Μπελμοντό ως Μισέλ τον καθιέρωσε ως style-icon και παρ’ όλο που οι ρόλοι που προηγήθηκαν ήταν λιγοστοί και ο Μπελμοντό βρισκόταν μόλις στην αρχή της καριέρας του, η ταινία αυτή τον καθιέρωσε ως «κλασικό». Το ‘Με κομμένη την ανάσα’ εκτόξευσε τη φήμη του Γκοντάρ και του Μπελμοντό στα ύψη και εγκαινίασε με αριστουργηματικό τρόπο τη νέα σχολή κινηματογραφικής σκέψης που θα έμενε γνωστή ως Nouvelle Vague (Νέο Κύμα).

Την ίδια χρονιά, ο Μπελμοντό έπαιξε στο φιλμ του Βιττόριο ντε Σίκα Η Ατιμασμένη (La ciociara, 1960), η οποία επέκτεινε τη φήμη του σε παγκόσμιο βεληνεκές.

 

Το 2011 τιμήθηκε στις Κάννες με ειδικό Χρυσό Φοίνικα για τη συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη. Ο «Μπελ Μπελ», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, χαρακτήρισε τον ειδικό Χρυσό Φοίνικα «δώρο θεού», καθώς στα 53 χρόνια που δούλεψε στον κινηματογράφο (1956-2008) δεν τιμήθηκε ποτέ με κάποιο σημαντικό βραβείο (εκτός από ένα Σεζάρ).