Απεχθάνομαι τους καχύποπτους ανθρώπους. Βασικά, δεν ξέρω αν τους απεχθάνομαι ή αν τους λυπάμαι περισσότερο. Εντάξει, αν δεν είσαι ο Πρόεδρος της Αμερικής και οφείλεις να κουβαλάς πάντα μαζί σου τους κωδικούς για τις βόμβες πυρηνικής ενέργειας, οπότε προσέχεις πολύ τις επαφές σου, τότε ποιος ο λόγος να μην εμπιστεύεσαι άνθρωπο;
Θα μου πεις μπορεί να υπάρχει βίωμα από πίσω, και το βίωμα να έγινε φόβος. Φόβος. Αυτό είναι! Στην ουσία η αντιπάθεια μου στην καχυποψία συνδέεται άμεσα με τον εκνευρισμό μου για οτιδήποτε φοβικό στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ικανότητα μου να μη φοβάμαι τις σχέσεις, ειδικά τις διαπροσωπικές, δεν ήταν θέμα του εν γενέσει χαρακτήρα μου ή ότι είχα νονό τον Δαλάι Λάμα, σαφέστατα έγινε μέσα από προσωπική δουλειά και από τη δική μου έντονη επιθυμία να μην αφήνω τους φόβους μου να ορίζουν τη ζωή μου.
Και κάπου εκεί άρχισα να χαμογελώ, να αγκαλιάζω, να ακούω με προσοχή, να μοιράζομαι ιστορίες, εμπειρίες, απόψεις και συναισθήματα. Η σκέψη που με οδηγούσε ήταν απλή “κάθε άνθρωπος που με πλησιάζει, λέει αλήθεια, γιατί τι λόγο έχει να μου πει ψέμματα;”
Και πρόσφατα βρέθηκα μέσα σε έναν κυκεώνα μυστικών, φημών, παραφιλολογίας, χαλασμένου τηλεφώνου, όπου δυστυχώς συμμετείχα κι εγώ. Το οικοδόμημα της εμπιστοσύνης μου άρχιζε να θυμίζει πύργο με τραπουλόχαρτα. Κλείστηκα στον εαυτό μου, μπερδεύτηκα, πάλεψα με την άποψη μου πως ο δρόμος της εμπιστοσύνης είναι ο ανθρώπινος, ο φωτεινός αλλά τελικά κάτι ξέρουν οι καχύποπτοι. Μπορεί εκεί να έχει περισσότερο σκοτάδι και μοναξιά αλλά τουλάχιστον δεν κινδυνεύει η ψυχική σου ηρεμία και όσες σχέσεις έχεις καταφέρει να χτίσεις.
Ευτυχώς μέσα σε όλα αυτά δεν έχασα την εμπιστοσύνη μου στους φίλους που μου έχουν αποδείξει πως την έχουν κερδίσει με το σπαθί τους, κι αποφάσισα να μοιραστώ τον προβληματισμό μου με μερικούς. Ένας από αυτούς είναι και ο σοφός μου φίλος Μάρκος, που μπορεί με μια λέξη, μια ερώτηση, μια διαπίστωση, καμία ανάλυση, καμία βαρύγδουπη δήλωση, κανένα τσιτάτο περί ζωής, να σε βάλει στη σωστή κατεύθυνση. Αυτή τη φορά όταν του έλεγα πως φοβάμαι ότι θα χάσω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους ενώ εγώ πάντα υποθέτω πως με πλησιάζουν με την αλήθεια τους με ρώτησε “Μα, γιατί να υποθέτεις πως όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται όπως εσύ;”
Ήταν τόσο απλό! Είχα τόση ανάγκη να πιστέψω πως η σχέση μου με τους άλλους είναι αντικατοπτρική από το δικό μου φόβο να μην γίνω καχύποπτη. Άρα, πάλι ένας φόβος υπαγόρευε τη συμπεριφορά μου!
Και κάπου εκεί άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι: Όπως ο όλες οι πεποιθήσεις που κατορθώνουν να αμβλύνονται, να τροποποιούνται, να απελευθερώνονται (μαγική στιγμή, παρεμπιπτόντως) περνάνε πρώτα από το στάδιο του άλλου άκρου! Η αρχική αντίδραση όλων μας όταν αλλάζουμε κάτι στον εαυτό μας είναι να περάσουμε από το μαύρο στο άσπρο, παραλείποντας το στάδιο του γκρι. Μόνο που “γκρι” είναι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή.
Αν δεν ήθελα να είμαι καχύποπτη, σήμαινε πως έπρεπε να δείχνω εμπιστοσύνη στον καθένα; Όχι, η έξοδος από το λαβύρινθο εύκολη: μέσα σε όλο αυτό έβαλα σιγαστήρα στο ένστικτο μου!
Αν με δίδαξε λοιπόν κάτι αυτή η πρόσφατη εμπειρία ζωής είναι τα εξής:
- Αν ένας άνθρωπος ζητά την εχεμύθεια σου οφείλεις να το σεβαστείς ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις το λόγο. Το τι είναι σημαντικό για εσένα και τι είναι σημαντικό για τον άλλον μπορεί να διαφέρει πολύ, αλλά ακόμα κι αν δεν έχεις κακή πρόθεση ή η πληροφορία που μεταφέρεις είναι άκακη, ο αγγελιοφόρος μπορεί να τη μεταφέρει από τη δική του οπτική γωνία, να τη χρωματίσει αλλιώς με τη φωνή του, να της δώσει άλλη έμφαση με τη στάση του σώματος του και τότε καλά ξεμπερδέματα…Μπαίνεις σε μια κατάσταση “ο λόγος σου ενάντια στο δικό μου”.
- Όταν ετοιμάζεσαι να κάνεις μια αποκάλυψη και κάτι σε κρατάει μέσα σου αλλά δεν ξέρεις “τι”, είναι το ένστικτο σου που σε προειδοποιεί πως μάλλον δεν βρήκες τον σωστό αποδέκτη. Άκου το!
- Θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι με πάθος το δικαίωμα του άλλου να με πλησιάζει με την αλήθεια του αλλά θα περιμένω να μου το αποδείξει πρώτα. Αυτό δεν με κάνει καχύποπτη αλλά επιφυλακτική με θετική διάθεση 😉
…ααα, και κάτι στρατηγικό για το τέλος: Έχε πάντα υπόψη σου πως ο κόσμος είναι απίστευτα μικρός!
Με σπουδές στην Επικοινωνία, guest εμφάνιση στο χώρο της Διαφήμισης, τελικά, με κέρδισε ο χώρος του Βιβλίου. Σε μία «έκλαμψη φρονήσεως», αποφάσισα να ασχοληθώ με τα δύο παιδικά μου όνειρα, τη μόδα και το γράψιμο, ε, και εδώ κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα!