Έχω γίνει ο χειρότερος εφιάλτης μου. Συμβαίνει κάτι στη ζωή μου (συνήθως ασήμαντο, αστείο ή αξιοπερίεργο) και σκέφτομαι ήδη το επόμενο status μου. Κοιτάζω ένα αντικείμενο από πολλές γωνίες γιατί ένα ποτήρι με ένα κερί φαίνεται αλλιώς στο Instagram! Το χιουμοριστικό βίντεο Jimmy Fallon και του Jonah Hill, με τους ίδιους να κάνουν διάλογο χρησιμοποιώντας μόνο hashtags φαντάζει όλο και πιο ρεαλιστικός. Άραγε θα μπορέσω να ετοιμάσω ξανά ένα πιάτο (τις σπάνιες φορές που μαγειρεύω) δίχως να το συνοδεύσω χωρίς το hashtag #foodporn;
Μου αρέσει η online εικόνα μου γιατί είναι πάντα χαρούμενη, μοιράζεται μόνο ωραίες στιγμές, όμορφες, στιλιζαρισμένες εικόνες, καλό φαγητό, φοβερούς φίλους. Όχι, δεν είναι ψεύτικη ή κατασκευασμένη αλλά δεν είναι μόνο αυτή.
Είμαι θερμή υποστηρίκτρια της ιδέας πως τα social media είναι σαν την αυλή του σπιτιού μου, δεν αισθάνομαι άνετα να βγάζω τα άπλυτα μου στη φόρα, ούτε κάθε “σοσιαλμιντιακός” φίλος μου μπορεί να μπαίνει στο σαλόνι μου και να παρακολουθεί κάθε εξέλιξη μασουλώντας πασατέμπο. Οπότε είναι δική μου επιλογή να μην θέλω να κοινοποιώ κάθε αρνητική σκέψη ή θυμωμένη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι.
Τι γίνεται όμως όταν όντως μου συμβαίνει κάτι αρνητικό -όπως είναι το φυσιολογικό να γίνει- και μουδιάζω γιατί κάτι τέτοιο αντικρούει τη social media ζωή μου; Ναι, έχω παρατηρήσει πως από τότε που άρχισα να χρησιμοποιώ τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης παίρνω πιο βαριά τις αρνητικές καταστάσεις, ακόμα και τις πιο ασήμαντες, και αισθάνομαι όλο και περισσότερο “λίγη” όταν συγκρίνομαι τη ζωή μου με την τέλεια ζωή που προβάλλουν φίλοι μου.
Σκέφτηκα πως θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να οριοθετήσω την online εικόνα μου που είναι όλα όσα εγώ θέλω να μοιράζομαι με την ταυτότητα μου, που είναι όλα όσα σκέφτομαι, νιώθω και βιώνω. Να βάλω ένα όριο ανάμεσα σε αυτό που θέλω να αντιλαμβάνονται οι άλλοι για εμένα, ένα κομμάτι του εαυτού μου και το όλο “είναι” μου.
Συνεπώς, αποφάσισα να βάζω προτεραιότητα το “παρασκήνιο” και μετά τη “βιτρίνα”. Η ζωή σίγουρα δεν μετριέται μέσα από τα Like και τα σχόλια που θα μαζέψουμε. Μας δίνουν χαρά αλλά είναι μια στιγμιαία ικανοποίηση που δεν συγκρίνεται με τη χαρά του να γελάς με φίλους. Έτσι, πήρα την απόφαση την επόμενη φορά που θα ετοιμάσω ένα ωραίο φαγητό για την παρέα μου να το απολαύσω τη στιγμή που μου τρέχουν τα σάλια και όχι να χάνω χρόνο αποφασίζοντας ποιο φίλτρο θα το αναδείξει καλύτερα το Early Bird ή το X-pro.
Η ζωή είναι πρώτα Life και μετά #life.
Με σπουδές στην Επικοινωνία, guest εμφάνιση στο χώρο της Διαφήμισης, τελικά, με κέρδισε ο χώρος του Βιβλίου. Σε μία «έκλαμψη φρονήσεως», αποφάσισα να ασχοληθώ με τα δύο παιδικά μου όνειρα, τη μόδα και το γράψιμο, ε, και εδώ κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα!