Πέμπτη μεσημέρι, Αεροδρόμιο Αθήνας
Είμαι 20 χρονών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σκέφτομαι να πάω στη Κούβα. Όταν ήμουν μικρή η θεία μου, η πολυταξιδευμένη, μου είχε φέρει μια τσάντα και μια card postal από τη Κούβα που είχε πάει ταξίδι. Δε χρησιμοποίησα ποτέ τη τσάντα για να μη τη χαλάσω. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να τη πάρω μαζί μου στο ταξίδι μου στη Κούβα. Η card postal την είχα βάλει πάνω από το κρεβάτι μου να τη βλέπω κάθε βράδυ και κάπου στην εφηβεία είχε γίνει ο σελιδοδείκτης μου για να την κουβαλάω παντού μαζί μου. Όλα αυτά τα χρόνια διάβαζα για την ιστορία της, τις παραδόσεις, τα έθιμα τους τη γλώσσα τους, τα μέρη που πρέπει να επισκεφτείς. Είχα ψάξει τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Μια φορά που έκανα μια εργασία στο σχολείο είχα εντυπωσιάσει τον καθηγητή και όλους τους συμμαθητές μου με την εργασία μου για τη Κούβα. Ήταν εκείνη η μέρα που ήρθε η Μαρίνα και μου είπε πολλά συγχαρητήρια και ότι θα ήθελε και αυτή να πάει στη Κούβα και ήταν όνειρο ζωής. Δυο όνειρα έγιναν ένα! Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα με τη Μαρίνα και γίναμε κολλητές. Μας ένωσε η Κούβα!Μοιραζόμασταν όλες μας τις ανησυχίες και τις ομορφιές της μαθητικής μας και φοιτητικής μας ζωής.
Περάσαμε στην ίδια σχολή και τη μέρα που το μάθαμε, είπαμε με μια φωνή:
-Του χρόνου τέτοια μέρα θα είμαστε στη Κούβα, υπόσχεση;
– Υπόσχεση! Μαρίνα, του χρόνου τέτοια μέρα θα είμαστε στη Κούβα.
Δουλεύαμε και οι δύο μας παράλληλα με τη σχολή για να μαζέψουμε λεφτά.Η Κούβα ήταν υπόσχεση. Πέρασε ένας χρόνος και η Μαρίνα έπρεπε να κάνει μια εγχείρηση. Πήγα να τη δω στο νοσοκομείο.
-Πονάω
-Θα περάσει! Λογικό σήμερα έκανες την εγχείρηση! Θέλεις να βάλω μουσική;
-Ναι!
Έβαλα το αγαπημένο μας κουβανέζικο τραγούδι και χόρευα μόνη μου σα χαζό. Τα κατάφερα! Γέλασε!
-Μαρίνα, τέτοια μέρα του χρόνου θα είμαστε στη Κούβα! Αύριο θα ψάξω για εισιτήρια!
Γέλασε αν και πονούσε.
Έψαχνα μανιωδώς φτηνές πτήσεις για ένα μήνα. Επιτέλους, βρήκα φτηνές πτήσεις και τα κλείσαμε την ίδια μέρα. Τι είναι ένας χρόνος, αν ξέρεις ότι θα πραγματοποιήσεις το όνειρο σου;
Έφτασε εκείνη η μέρα, πήγαμε στη Κούβα. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα!Είμαστε στο λεωφορείο για να επιστρέψουμε στο σπίτι μας μετά τη Κούβα. Ήταν αρκετές οι ώρες μαζί με τις αλλαγές. Η Μαρίνα αρχίζει να βλέπει τις φωτογραφίες από τη Κούβα ενθουσιασμένη, ενώ εγώ μελαγχολική κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
-Ρε Μέλπω, πόσο τέλεια ήταν! Το πιστεύεις ότι πήγαμε Κούβα; Στα 20 μας πραγματοποιήσαμε ένα όνειρο ζωής. Τι έπαθες ρε Μέλπω;
-Και μετά τι;
-Τι; και μετά τι; Τι εννοείς;
-Πραγματοποιήσαμε το παιδικό μας όνειρο! Λίγο είναι αυτό;
-Και μετά τι;
-Τι και μετά; Τελειώνουν τα όνειρα; Ποτέ! Ποιο είναι το επόμενο;
Δε είπαμε κάτι άλλο, απλά κοιτούσαμε τις φωτογραφίες και λέγαμε ιστορίες από τη Κούβα. Κοίταξα τη τσάντα της θείας μου που είχα πάρει μαζί μου και αποφάσισα να τη κρατάω πιο συχνά, για να μου θυμίζει τα όνειρα μου.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ατάκα που ήθελε να γίνει ιστορία!
Εγώ είμαι η Μαρία ή Τσατσάκη όπως με φωνάζουν οι περισσότεροι και είμαι αυτή που γράφει τις ιστορίες.
Άκουσες μια ατάκα που σου άρεσε;
Είπες μια ατάκα που σου άρεσε;
Η ατάκα σου θα γίνει ιστορία για να μείνει στην ιστορία!
Θέλεις να μου στείλεις τη δική σου ατάκα;
www.atakaistoria.gr
