Η Γιορτή της Μητέρας κλέβει την παράσταση κάθε χρόνο, αλλά μην ξεχνάμε και τους μπαμπάδες μας!

Τους αγαπάμε, τσακωνόμαστε μαζί τους, γκρινιάζουμε και γκρινιάζουν αλλά στα μάτια κάθε παιδιού μεταμορφώνονται στους δικούς του super ήρωες. Είναι οι μπαμπάδες μας και εμείς στο That’s Life δίνουμε τις ευχές μας στους δικούς μας, ακόμη και αν μερικές φορές μας… παιδεύουν! Γιατί και εμείς όταν ήμασταν παιδιά τους κάναμε χειρότερα!

Δήμητρα Πραντάλου

Γιορτή του πατέρα σήμερα, οπότε ας πούμε ένα χρόνια πολλά στους αφανείς ήρωες μας. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην γράψω για τον δικό μου ήρωα. Για εκείνα τα βράδια που με “μάζεψε” από εξόδους, για εκείνες τις στιγμές που τον παράκουγα και έτρωγα τελικά το κεφάλι μου, χωρίς να μου πει το παραμικρό. Μπορεί μάνα να είναι μόνο μία, αλλά ο πατέρας θα σε ξελασπώσει στα δύσκολα, θα σε υπερασπιστεί και θα σε προστατέψει. Θα νιώσεις ασφάλεια, που δεν θα νιώσεις σε κανέναν άλλον άνθρωπο. Είναι το στήριγμα σου και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.

Χριστίνα Κιτσάτη

Δε μου αρέσουν οι “ημέρες του τάδε”. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται μία συγκεκριμένη ημέρα για να γιορτάσεις τον έρωτά σου, την αγάπη σου για τη μητέρα ή τον πατέρα σου, το ότι είσαι γυναίκα και πάει λέγοντας. Αφορμές μπορείς να βρίσκεις όποτε το αισθάνεσαι και να το κάνεις. Ας μην είμαστε αρνητικοί σήμερα όμως και ας δώσουμε ένα χαμόγελο για τον “αδικημένο” κάθε οικογένειας. Συνήθως τα φώτα πέφτουν πάνω στη μητέρα. Στην τελική αυτή έχει την πιο δημοφιλή ημέρα του τάδε, σε πολλές περιπτώσεις παίρνει τις περισσότερες αγκαλιές ή τα σ’ αγαπώ έχει ίσως και λίγο παραπάνω χρόνο για (ή με) τα παιδιά. Και καλά κάνει, αλλά και ο πατέρας είναι πάντα εκεί. Ακόμη κι όταν είναι στη δουλειά μέχρι αργά, το μυαλό του είναι πίσω, ακόμη κι όταν το μικρό παιδί του τον διώξει από το κρεβάτι για να κοιμηθεί με τη μαμά χαμογελάει και ξέρει ότι αυτό δε θα κρατήσει για πολύ. Είναι μεγάλο το βάρος που κουβαλούν οι πατεράδες και ακόμη κι αν πολλά παιδιά δεν έχουν μαζί τους τη “ζεστή” σχέση που έχουν με τις μητέρες τους, το δέσιμο μπορεί να είναι διαφορετικό αλλά πάντα έχει το δικό του τρόπο να βγει στην επιφάνεια. Τους αγαπάμε. Το θέμα είναι και να το λέμε όμως έτσι; Χρόνια πολλά σε όλους!

Πέτρος Κυπραίος

Ο πατέρας είναι πολλές φορές ο αφανής “υπερήρωας”… Μόνο που δεν φοράει κάποια μάσκα, δεν πετάει ακτίνες X από τα μάτια και σίγουρα δεν θα τον δεις ποτέ να φιγουράρει στις illustration σελίδες ενός comic. Άλλοτε ως “κολλητός” που θα αράξεις μαζί του να χαζέψεις την μπάλα, άλλοτε ως αυστηρός κριτής για τα μεγάλα λάθη που έχεις κάνει και άλλοτε συγκαταβατικός και “ήρεμος καπετάνιος” που θα κάνει τα πάντα για να οδηγήσει το καράβι μέσα στην φουρτούνα, ο πατέρας είναι προορισμένος για να είναι πάντα εκεί όταν τον χρειάζεσαι. Πατέρα, δεν σου λέω πολλές φόρες χρόνια πολλά, ίσως και να μην χρειάζεται, καθώς η ευγνωμοσύνη που έχω στο πρόσωπο σου θα είναι παντοτινή! Άλλωστε εάν τότε στα 8 μου δεν μου είχες αγοράσει εκείνον τον υπολογιστή (στα τέλη των 80s ένας υπολογιστής ήταν… lux είδος) που σου ζητούσα επίμονα (και με μπόλικη γκρίνια), ίσως τώρα να μην ήμουν σε θέση να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές για σένα… Μεγάλο respect και ευχαριστώ.

Δημήτρης Δρίζος

Με τον πατέρα μου δεν μεγάλωσα μαζί. Όχι, δεν είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Έλειπε με το φορτηγό. Ναι, τον είχαν φάει οι δρόμοι… Ουσιαστικά τον γνώρισα μετά τα 18 μου, όταν τα ταξίδια άρχισαν να λιγοστεύουν. Τον αγαπάνε όλοι. Ξέρει πάντα το σωστό. Κατάφερε να κάνει μια όμορφη οικογένεια και να μεγαλώσει δυο παιδιά με αγώνες. Γιατί θέλω και εγώ να ψήνω με τον γιο μου και να πίνω μπύρες στην φωτιά και να του λέω ιστορίες από την ζωή μου. Γιατί η εμπιστοσύνη που μου έδειξε από μικρό, με έκαναν καλύτερο σαν άνθρωπο. Γιατί όταν κερδίζει ο Ολυμπιακός, ακόμη και στους πανηγυρισμούς, πρώτα αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί να μην παίξαμε μπάλα μαζί, μπορεί να μην μου πήρε ποτέ πανάκριβα δώρα, μπορεί να μην μου έκανε όλα τα χατίρια, μπορεί να μην μιλήσαμε ποτέ για γκόμενες, αλλά πάντα όταν τον χρειάστηκα ήταν εκεί. Και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι εγώ εκεί για αυτόν. Δεν ξέρω αν είμαι καλός γιος. Μερικές φορές είμαι, άλλες όχι. Αλλά ξέρω πως ποτέ δεν εγκατέλειψα τον δικό μου super ήρωα και δεν με εγκατέλειψε και εκείνος. Και σήμερα το μεσημέρι που θα ψήσουμε θα του το πω. Χρόνια πολλά μπαμπά!

Δημήτρης Σκιάννης

Ο πατέρας μου είναι αυτό που λέμε “παλαιών αρχών”. Λογικό, έχοντας μεγαλώσει σε χωριό και έχοντας προλάβει και “Κατοχή”, με έκανε και μεγάλος σε ηλικία, οπότε το “χάσμα” των γενεών μεταξύ μας είναι πρόδηλο. Ωστόσο, χαίρομαι γι’αυτό. Είμαι περήφανος και χαρούμενος που έχω πάρει βασικές αρχές και αξιές από έναν τέτοιο άνθρωπο, που μέσω αυτού έμαθα πως ζούσαν σε μια εποχή πολύ φτωχότερη από υλικής άποψης, αλλά πλουσιότερης από καλοσύνη και αξιοπρέπεια. Το μικρόβιο της συγγραφής το κληρονόμησα από αυτόν. Άλλωστε, οι παππούδες μου έφυγαν νωρίς, οπότε δε τους έζησα όσο θα ήθελα. Μπορεί να έχουμε απομακρυνθεί πολύ με τον πατέρα μου τα τελευταία χρόνια και να μη θυμάμαι πότε του είπα τελευταία φορά ότι τον αγαπάω (ίσως και ποτέ), αλλά κάθε μέρα που περνάει νιώθω πιό τυχερός που είμαι γιος του. Χρόνια πολλά πατέρα.