Η Βίλμα Τσακίρη, γνωστή για το ήθος και την πορεία της, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια σκηνή που ξεπερνά την απλή υλική ζημιά: ένα σπίτι που μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, αντικατοπτρίζοντας την ψυχική αναστάτωση που προκαλεί μια τέτοια εισβολή.

Οι εικόνες που η ίδια επέλεξε να μοιραστεί στον προσωπικό της λογαριασμό δεν είναι απλώς φωτογραφίες ενός λεηλατημένου χώρου.  Η αποκάλυψη ότι οι δράστες δεν βρήκαν τίποτα αξίας στο σπίτι της Βίλμας Τσακίρη εντείνει το παράδοξο και την τραγικότητα της κατάστασης. Δεν ήταν η υλική λεία ο στόχος, τουλάχιστον όχι αποκλειστικά. Ήταν η αίσθηση της ασφάλειας, η ηρεμία του προσωπικού καταφυγίου που διαταράχθηκε βίαια. Αυτό είναι και το πιο σοκαριστικό εξάλλου!


«Αυτοί που μπήκαν στο σπίτι μου και το έκαναν έτσι αν είχαν τσίπα ανθρωπιάς έπρεπε να αφήσουν κανένα φράγκο για την απελπισία και το πόνο που μου προκάλεσαν κάνοντας έτσι τις αναμνήσεις μου χωρίς να βρουν τίποτα. Γιατί μόνο αναμνήσεις έχω. Πόνος».

Αυτά τα λόγια δεν είναι απλώς μια διαμαρτυρία. Είναι μια βαθιά ψυχολογική ανάλυση του αντίκτυπου μιας διάρρηξης. Η Βίλμα Τσακίρη δεν πενθεί για χαμένα αντικείμενα, αλλά για τις αναμνήσεις της που «έγιναν έτσι». Η διάρρηξη δεν αφαιρεί μόνο υλικά αγαθά, αλλά διαταράσσει την τάξη και τη συνέχεια της προσωπικής ιστορίας που κάθε αντικείμενο ενσαρκώνει.

Leave a Reply

Your email address will not be published.