Πόσες φορές σου έχει τύχει να γνωρίσεις κάποιον για πρώτη φορά και να πεις μέσα σου: «Σα να τον ξέρω μια ζωή!» Ξαφνικά, η κουβέντα ρέει, γελάτε με τα ίδια αστεία, καταλαβαίνεστε με μισή λέξη και δεν χρειάζεται να φορέσεις κανένα “κοινωνικό κουστούμι”. Κι όμως, αν το σκεφτείς, είναι ένας ξένος. Τι στο καλό συμβαίνει λοιπόν;
Η μαγεία της χημείας
Φυσικά και είναι η πιο κλασική εξήγηση, και ίσως η πιο ρομαντική, και μιλάμε για χημεία. Όχι εργαστηριακή, αλλά ψυχική. Ο τρόπος που μιλάει, που κινείται, που αντιδρά, συντονίζεται με τον δικό σου. Είναι σαν να έχετε κοινή “συχνότητα”. Μπορεί να έχετε παρόμοιο χιούμορ, αξίες ή ακόμα και τραυματικές εμπειρίες, χωρίς καν να το γνωρίζετε. Αυτό το πράγμα δεν φτιάχνεται. Συμβαίνει. Κι όταν συμβεί, δύσκολα το ξεχνάς.
Καθρέφτισμα και… ανάγκες
Καμιά φορά, αυτό που βλέπεις στον άλλον είναι, κατά βάθος, μια αντανάκλαση του εαυτού σου. Μπορεί να σου θυμίζει έναν φίλο από τα παλιά, ένα αγαπημένο πρόσωπο ή ακόμα και μια εκδοχή του εαυτού σου που έχεις ξεχάσει. Η οικειότητα γεννιέται γιατί ο άλλος πυροδοτεί μια μνήμη, ένα συναίσθημα, ένα κομμάτι του παρελθόντος σου.
Παράλληλα, η ανάγκη για σύνδεση παίζει μεγάλο ρόλο. Αν περνάς μια περίοδο που νιώθεις μοναξιά ή αναζητάς αποδοχή, είναι πιο πιθανό να “κολλήσεις” με κάποιον γρήγορα. Δεν είναι κακό, είναι ανθρώπινο. Αλλά χρειάζεται και μια δόση προσοχής – γιατί η ανάγκη μερικές φορές θολώνει την κρίση.
Κάτι παλιό σε καινούργια συσκευασία
Υπάρχει και η θεωρία της προηγούμενης εμπειρίας. Ίσως έχεις γνωρίσει παρόμοιους ανθρώπους στο παρελθόν, οπότε ασυναίσθητα ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς, τι να περιμένεις και πώς να “κουμπώσεις” πάνω τους. Είναι σαν déjà vu, αλλά στο συναισθηματικό πεδίο. Αυτό όμως κρύβει και μια παγίδα, αν ο άλλος θυμίζει κάποιον που σου έχει φερθεί άσχημα, μπορεί χωρίς να το καταλάβεις να ξαναζήσεις τον ίδιο κύκλο.
Οικειότητα vs. αυταπάτη
Τώρα μπορεί να σε ξενερώσω, αλλά ίσως η αίσθηση της οικειότητας να είναι παγίδα. Ο εγκέφαλός μας, όταν εντοπίζει κοινά σημεία, τείνει να “γεμίζει τα κενά” και να εμπιστεύεται πιο εύκολα. Μπορεί ο άλλος να είναι εντελώς διαφορετικός από αυτό που φαντάζεσαι, απλώς εσύ ήθελες να τον δεις έτσι. Ίσως γιατί σε εξυπηρετεί συναισθηματικά, ή γιατί βαρέθηκες τα “παγωμένα” πρώτα ραντεβού με τη σιωπή-βουνό.
Με λίγα λόγια, η στιγμιαία οικειότητα είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, σαν να βρίσκεις έναν παλιό φίλο μέσα σε έναν ξένο. Αλλά, όπως όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή, θέλει λίγο ξεψάχνισμα. Ρώτα τον εαυτό σου: «Νιώθω έτσι επειδή όντως ταιριάζουμε ή επειδή το έχω ανάγκη;» Μην φοβηθείς να απολαύσεις τη στιγμή, αλλά μην ξεχνάς και το κριτικό σου φίλτρο. Γιατί ναι, μπορεί να είναι καρμικό… αλλά μπορεί και να είναι απλώς μια καλοστημένη αυταπάτη με όμορφο περιτύλιγμα.
Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;
Leave a Reply