Με αφορμή την Ημέρα κατά του Καπνίσματος που είναι σήμερα… σκέφτηκα να μοιραστώ τη δική μου ματιά στο θέμα. Να σημειώσω ότι δεν γράφω αυτό το κείμενο ως κάποια που δεν ξέρει. Ίσα-ίσα. Έχω ανάψει τσιγάρο σε αμέτρητα μπαλκόνια, σε βραδινές κουβέντες, σε πρώτα ραντεβού, σε στιγμές έντασης, χαράς, μοναξιάς. Ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μου για χρόνια. Το τσιγάρο ήταν το φίλτρο μου, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μέχρι που αποφάσισα να το κόψω. Όχι με κάποιο “wow” τρόπο. Ούτε με βιβλία, ούτε με βελόνες, ούτε με δράματα. Απλώς… έφυγε από τη ζωή μου όπως αργά και σταθερά φεύγουν οι άνθρωποι που δεν σου κάνουν πια.
Και κάπου εκεί κατάλαβα – από την απέναντι πλευρά πλέον – πόσο θορυβώδης, επιθετικός και ενοχλητικός είναι αυτός ο καπνός για όσους δεν τον επιλέγουν.
Η καθημερινότητα μέσα στον καπνό των άλλων
Είναι παράλογο, αν το σκεφτείς λίγο. Κόβεις το τσιγάρο, καθαρίζεις το σώμα σου, αναπνέεις πιο ελεύθερα… και μετά βγαίνεις για καφέ ή για φαγητό και νιώθεις σαν να μην έκοψες τίποτα. Το τραπέζι δίπλα σου έχει ανάψει τσιγάρο πάνω από το μενού, λες και βρισκόμαστε στο 1995. Στην παιδική χαρά ένας μπαμπάς κρατά το μωρό του με το ένα χέρι και το τσιγάρο με το άλλο. Τελικά, πού είναι η προστασία του “μη καπνίζοντος”; Πού είναι το αυτονόητο δικαίωμα να αναπνέεις καθαρό αέρα όταν δεν έχεις καμία επιλογή να απομακρυνθείς; Στην Ελλάδα, δυστυχώς, αυτό το “αυτονόητο” παραμένει ζητούμενο.
Η ψευδαίσθηση της “προσωπικής ελευθερίας”
Το πιο συχνό επιχείρημα που ακούω είναι: “Δικό μου το σώμα, δική μου η επιλογή.” Σωστά. Απόλυτα σεβαστό. Όταν είσαι στο σπίτι σου, στο μπαλκόνι σου ή στον χώρο σου. Εκεί, φυσικά και έχεις κάθε δικαίωμα να κάνεις ό,τι θέλεις. Αλλά όταν το σώμα σου βρίσκεται δίπλα στο δικό μου; Όταν η επιλογή σου εισβάλλει στη δική μου καθημερινότητα και με επηρεάζει άμεσα, χωρίς να με ρωτάς; Εκεί δεν μιλάμε πια για προσωπική επιλογή. Μιλάμε για επιβολή. Δεν έχω τον τρόπο να “μην εισπνεύσω” αυτό που επιλέγεις εσύ. Κι αυτό είναι άδικο.
Δεν ήρθα να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν. Όπως είπα και στην αρχή, έχω υπάρξει στη θέση σου. Καταλαβαίνω την ανάγκη, την “συνήθεια”, την τελετουργία του τσιγάρου. Όμως αυτή η ανάγκη δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι πάνω από την ανάγκη του άλλου να αναπνεύσει. Όταν ήθελα ένα τσιγάρο, φρόντιζα πια να βγω έξω από το μαγαζί.. φρόντιζα να κάθομαι από τη μεριά που φυσάει και δεν πηγαίνει όλος ο καπνός στα μούτρα της παρέας μου!Δε γίνεται να συνεχίσουμε να δεχόμαστε παθητικά αυτή την ασυδοσία στους δημόσιους χώρους. Δεν γίνεται να είναι το τσιγάρο πιο δυνατό από τον νόμο, την υγεία μας ή την κοινή λογική.
Το να το κόψεις είναι δύσκολο, το να μην το φυσάς στους άλλους δεν είναι
Αν θες να καπνίζεις, θα το σεβαστώ. Αλήθεια. Αλλά να το κάνεις εκεί που δεν αναγκάζεις άλλους να είναι καπνιστές χωρίς να το επιλέξουν. Γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ανάσα μας. Το κάπνισμα δεν είναι πια “προσωπικό θέμα”. Όχι όταν επηρεάζει τη ζωή τόσων άλλων. Και το να σέβεσαι τον χώρο του άλλου, δεν είναι υποχώρηση. Είναι ωριμότητα.
Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;
Leave a Reply