Ήταν ένα τριήμερο που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όχι απλώς γιατί βρέθηκα στο μαγευτικό νησί των Σπετσών για το Spetsathlon 2025, αλλά γιατί μετά από πολύ καιρό ένιωσα πραγματικά τι σημαίνει αθλητισμός, υπέρβαση, έμπνευση και ανθρώπινη σύνδεση. Σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες διοργανώσεις που έχω παρευρεθεί στο παρελθόν, αυτή τη φορά δεν ήμουν απλά θεατής – ήμουν κομμάτι μιας ζωντανής εμπειρίας που συγκλόνισε τις αισθήσεις και την ψυχή μου.

Για να μιλήσω λίγο πιο συγκεκριμένα, από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο νησί, ήταν φανερό ότι κάτι μεγάλο θα συνέβαινε. Παντού έβλεπες πανό, αθλητές με το γνώριμο χαμόγελο της προσμονής, οικογένειες, παιδιά, εθελοντές με μπλουζάκια και καρδιές γεμάτες ευχάριστη διάθεση. Γυρνώντας το κεφάλι από την άλλη πλευρά, μπορούσες να παρατηρήσεις ολόκληρες παρέες να έχουν κατακλύσει το νησί. Όλοι μιλούσαν για συμμετοχές, στόχους, όρια και, φυσικά, όνειρα. Λίγο αργότερα, η αυλαία άνοιξε με την απόλυτα ισορροπημένη και ενεργειακή Golden Yoga Flow Session, μπροστά από το εντυπωσιακό περίπτερο της Melissa. Εκεί, η κορυφαία instructor Αλεξάνδρα Ρίζου κατάφερε να μας μεταφέρει σε μια κατάσταση ευγνωμοσύνης και εσωτερικής ηρεμίας. Ήταν ο τέλειος τρόπος να συντονιστείς με το πνεύμα του Spetsathlon.

Στη συνέχεια, το Spetses Technogym Challenge ήρθε να ανεβάσει τους παλμούς και να μας ενθουσιάσει, προσφέροντας μια πρωτοποριακή εμπειρία fitness δίπλα στο κύμα. Παρακολουθώντας αθλητές όλων των ηλικιών να γυμνάζονται με ενθουσιασμό, δεν μπορούσες παρά να νιώσεις πως κάτι ξεχωριστό “χτίζεται” εδώ. Το Σάββατο, η δράση ξεκίνησε δυναμικά με τον ποδηλατικό γύρο των 25χλμ.

Γύρω από το νησί, οι συμμετέχοντες αγωνίστηκαν με πάθος και, καθώς περνούσαν μπροστά μας, μπορούσες να δεις στα μάτια τους κάτι πέρα από την κούραση: ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα, ελευθερία. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, η πλατεία Ποσειδωνίου ήταν ασφυκτικά γεμάτη για τον αγώνα των 5χλμ. από την Garmin. Εκεί, είδα ανθρώπους όλων των ηλικιών να τρέχουν, με κοινό παρονομαστή τη χαρά της συμμετοχής. Ανάμεσά τους, βρέθηκα κι εγώ με την οικογένειά μου, να κάνω την προσπάθειά μου χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα. Η θέα της θάλασσας στο πλάι, η ενθάρρυνση από τους θεατές και η αίσθηση κοινότητας έφτανε και περίσσευε.

Ύστερα ήρθε η πιο συγκινητική στιγμή: η τελετή των απονομών. Εκεί, είδαμε να τιμούνται άνθρωποι που είναι σύμβολα δύναμης και έμπνευσης: ο παγκόσμιος πρωταθλητής Στέλιος Μαλακόπουλος, η Παραολυμπιονίκης Δωροθέα Ποιμενίδου και η 15χρονη double amputee Daisy Demetre. Το χειροκρότημα δεν ήταν απλώς δυνατό – ήταν βαθύ, αυθεντικό, γεμάτο θαυμασμό. Δάκρυσα από συγκίνηση. Και πιστέψτε με δεν ήμουν η μόνη…

Εκείνη τη στιγμή είδα τη Μαρίνα Κουταρέλλη, Ιδρύτρια & Πρόεδρο του Spetsathlon και του Spetses mini Marathon, να στέκεται διακριτικά στην άκρη της σκηνής, με το βλέμμα γεμάτο συγκίνηση. Τα λόγια είναι περιττά: αυτή η γυναίκα είναι η καρδιά του Spetsathlon. Έχει καταφέρει κάτι σχεδόν ακατόρθωτο. Όχι μόνο να στήσει έναν διεθνή multisport θεσμό, αλλά να του δώσει ψυχή. Το βλέπεις σε κάθε λεπτομέρεια, σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε χαμόγελο εθελοντή, στη φροντίδα για κάθε συμμετέχοντα.

Το Pasta Night της Melissa έκλεισε τη μέρα με γευστικές απολαύσεις. Ήμασταν όλοι εκεί – αθλητές, θεατές, τοπικοί φορείς, παιδιά – σαν μια μεγάλη οικογένεια που απολαμβάνει κλασικά και αγαπημένα ζυμαρικά. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να τελειώσει η μέρα μας… Ο γιος μου πάντως το εκτίμησε δεόντως!

Η Κυριακή στις Σπέτσες ξημέρωσε με έναν παλμό διαφορετικό. Από νωρίς το πρωί, το νησί έμοιαζε να αναπνέει στο ρυθμό του τριάθλου. Αθλητές με καρδιοχτύπι συγκεντρώνονταν στο σημείο εκκίνησης και μπορούσες να νιώσεις την ένταση, την προσμονή, την αδρεναλίνη – αλλά και το δέος για αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Το Spetses Triathlon Sprint και το Spetses Triathlon Endurance ξεκινούσαν. Η διαδρομή ήταν σκληρή. Το κολύμπι ανοιχτής θαλάσσης, η ανηφορική ποδηλασία γύρω από το νησί, το τρέξιμο κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο… κάθε χιλιόμετρο ήταν μία προσωπική μάχη. Κι όμως, δεν έβλεπες καμία σκυμμένη πλάτη. Οι αθλητές κοιτούσαν μπροστά. Άλλοι έτρεχαν σαν τον άνεμο, άλλοι μετρούσαν κάθε βήμα με κόπο – αλλά όλοι, μα όλοι, συνέχιζαν. Και μετά ήρθε ο τερματισμός… Νικητές του Spetses Triathlon Sprint αναδείχτηκαν οι Παναγιώτης Δημόπουλος και Ελίζα Δήμου, ενώ στο Spetses Triathlon Endurance οι Παναγιώτης Πολύζος και Αναστασία Τσουρουκτζή (Team Vichy).

Δεν υπήρξε πιο συγκινητική εικόνα όλου του τριημέρου. Άνθρωποι κάθε ηλικίας περνούσαν τη γραμμή, όχι απλώς εξαντλημένοι, αλλά γεμάτοι. Με μάτια βουρκωμένα από χαρά, ανακούφιση, υπερηφάνεια. Γονείς με παιδιά που έτρεξαν δίπλα τους τα τελευταία μέτρα, φίλοι που έπεφταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Άγνωστοι που κοιτάζονταν στα μάτια και αναγνώριζαν την κοινή υπέρβαση. Εκεί δεν είχε σημασία ποιος ήρθε πρώτος. Δεν μετρούσαν οι χρόνοι, οι διακρίσεις, οι τίτλοι. Νίκη ήταν η συμμετοχή και η αίσθηση ότι μόλις έκανες κάτι που χθες σου φαινόταν ακατόρθωτο.

Και κάπου εκεί, στη σκιά ενός πεύκου, στεκόταν και η Μαρίνα Κουταρέλλη. Παρατηρούσε με εκείνο το διακριτικό, περήφανο βλέμμα. Σαν μαέστρος που βλέπει τη συμφωνία της να κορυφώνεται, αφού κάθε χρονιά, δίνει τα πάντα για να συμβεί αυτό το θαύμα.

Η Κυριακή του Spetsathlon 2025 δεν ήταν απλώς ο επίλογος ενός αθλητικού τριημέρου. Ήταν ένα μάθημα. Ήταν σαφές ότι η μεγαλύτερη απόσταση που διανύουμε στη ζωή δεν είναι τα χιλιόμετρα – είναι το πέρασμα από τη σκέψη στη δράση. Από τον φόβο στην υπέρβαση. Από το «δεν μπορώ» στο «το έκανα». Και στις Σπέτσες, χιλιάδες άνθρωποι απέδειξαν ότι μπορούν. Μαζί.

Φεύγοντας από το νησί πήρα μαζί μου κάτι που δεν χωράει σε βαλίτσα. Πήρα δύναμη. Έμπνευση. Πίστη στους ανθρώπους. Το Spetsathlon δεν είναι απλώς ένας αγώνας. Είναι μια υπενθύμιση του τι μπορούμε να καταφέρουμε, όταν πιστεύουμε, όταν προσπαθούμε, όταν αγαπάμε. Και πάνω απ’ όλα, όταν έχουμε ανθρώπους σαν τη Μαρίνα Κουταρέλλη, που κάνουν ένα όραμα πραγματικότητα, ξανά και ξανά.