H Μπριτζίτ Μπαρντό, ξεκίνησε για το ταξίδι της προς το φως σε ηλικία 91 ετών. Η γυναίκα που επαναπροσδιόρισε τη θηλυκότητα στον 20ό αιώνα και εγκατέλειψε τη δόξα για να γίνει η «ασπίδα» των αδύναμων πλασμάτων, πέρασε στην αιωνιότητα.
Η παγκόσμια πολιτιστική σκηνή αποχαιρετά σήμερα την Μπριζίτ Μπαρντό. Η είδηση του θανάτου της εμβληματικής «Β.Β.» ανακοινώθηκε από το ομώνυμο Ίδρυμά της, το οποίο η ίδια θεωρούσε ως το σπουδαιότερο έργο της ζωής της, επισκιάζοντας ακόμα και την κινηματογραφική της υστεροφημία. Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται η «απέραντη θλίψη» για την απώλεια μιας προσωπικότητας που θυσίασε μια λαμπρή καριέρα για να δώσει φωνή στα ζώα.
Από το Μπαλέτο στο Παγκόσμιο Σοκ
Γεννημένη στο Παρίσι το 1934, η Μπαρντό δεν προοριζόταν για «επαναστάτρια». Μεγαλωμένη σε αυστηρό αστικό περιβάλλον, διοχέτευσε την πειθαρχία της στο μπαλέτο, μέχρι που ο φακός του περιοδικού Elle την ανακάλυψε στα 15 της. Η συνάντηση με τον Ροζέ Βαντίμ υπήρξε καθοριστική. Το 1956, η ταινία «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα» λειτούργησε ως πολιτισμικός σεισμός. Η Μπαρντό όμως δεν ήταν απλώς μια ηθοποιός· ήταν η ενσάρκωση της σεξουαλικής απελευθέρωσης, μια φιγούρα που ενέπνευσε από τους Beatles μέχρι τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, η οποία την χαρακτήρισε ως την πιο ελεύθερη γυναίκα στη μεταπολεμική Γαλλία.
Η Μεγάλη Φυγή και η Στροφή στον Ακτιβισμό
Ενώ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας της, έχοντας συνεργαστεί με ιερά τέρατα όπως ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ και ο Λουί Μαλ, η Μπαρντό προχώρησε σε μια αδιανόητη για τα δεδομένα της εποχής κίνηση. Το 1973, σε ηλικία μόλις 39 ετών, ανακοίνωσε το οριστικό τέλος της από το σινεμά.
«Χάρισα τα νιάτα και την ομορφιά μου στους άνδρες. Θα δώσω τη σοφία και την εμπειρία μου στα ζώα», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.
Η δράση της έκτοτε υπήρξε καταιγιστική. Από τους πάγους του Καναδά για την προστασία της φώκιας, μέχρι τις δικαστικές αίθουσες για τα δικαιώματα των κατοικιδίων, η Μπαρντό μετατράπηκε σε μια ακτιβίστρια που δεν φοβόταν να συγκρουστεί με κυβερνήσεις και παγκόσμιους ηγέτες.
Οι Σκιές και οι Πολιτικές Αντιπαραθέσεις
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η εικόνα της «Μπεμπέ» απέκτησε πιο σύνθετες και συχνά αμφιλεγόμενες αποχρώσεις. Η σταθερή στήριξή της στη γαλλική ακροδεξιά και οι δημόσιες τοποθετήσεις της κατά της μετανάστευσης και της ισλαμοποίησης της Γαλλίας την έφεραν επανειλημμένα αντιμέτωπη με τη δικαιοσύνη. Οι καταδίκες για υποκίνηση φυλετικού μίσους αμαύρωσαν για πολλούς την εικόνα της, όμως η ίδια παρέμεινε αμετανόητη στις απόψεις της μέχρι τέλους.
Μια Πολυτάραχη Προσωπική Διαδρομή
Η προσωπική της ζωή υπήρξε εξίσου θυελλώδης με τη δημόσια. Τέσσερις γάμοι (με τους Βαντίμ, Σαριέ, Ζαξ και ντ’ Ορμάλ), ένας γιος με τον οποίο διατηρούσε μια απόμακρη σχέση, και θρυλικά ειδύλλια όπως αυτό με τον Σερζ Γκενσμπούρ —για τον οποίο αποτέλεσε τη μούσα του «Je T’Aime… Moi Non Plus»— συνέθεσαν το παζλ μιας γυναίκας που δεν έζησε ποτέ με μέτρο.
Σήμερα, η Γαλλία αποχαιρετά τη «Μαριάν» της, μια γυναίκα που τόλμησε να εγκαταλείψει τον θρόνο της ομορφιάς για να ζήσει απομονωμένη με τα αγαπημένα της ζώα, αφήνοντας πίσω της μια κληρονομιά που προκαλεί δέος αλλά και συζητήσεις. Όποια και εάν ήταν η θρυλική πορεία της, το μόνο σίγουρο είναι τα χαρακτηριστικά εκφραστικά μάτια και η ασύλληπτη ομορφιά της δεν θα ξεχαστούν ποτέ…
Leave a Reply