Η απόλυτη ουτοπία; Η χειροπιαστή προσπάθεια της μουσικής να πετύχει κάτι τσιγκλώντας συνειδήσεις; Ή απλά το σημαντικότερο rock concert όλων των εποχών; Ίσως να παραήταν καλό για να πετύχει τους σκοπούς του, ίσως να υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και ίσως οι “αφελείς” μουσικοί να έμπλεξαν με πράγματα που δεν τα κατέχουν. Αφήνοντας ωστόσο τα ηθικοπλαστικά ερωτήματα στην άκρη, το Live Aid είναι κατά κύριο λόγο ένα άκρως συγκινητικό πακέτο αναμνήσεων που κλείνει πλέον τα 30 χρόνια του. Και μόνο πως το παρακολούθησε τότε 1.5 δισεκατομμύριο τηλεθεατές, δηλαδή το 95% του τηλεοπτικού κοινού, λέει πολλά.

Στις 13 Ιουλίου του 1985 ο Bob Geldof θέλησε να κάνει πιο δραστική την υποστήριξη προς την Μαύρη Ήπειρο, εκείνη που είχε ξεκινήσει τα περασμένα Χριστούγεννα με την άνευ προηγουμένου επιτυχία του σινγκλ “Do They Know It’s Christmas Time” και στη συνέχεια της αμερικάνικης εκδοχής “We Are The World”. Τα δύο αυτά video clip και κυρίως το σπαρακτικό ρεπορτάζ του BBC για την χειρότερη ξηρασία που είχε χτυπήσει ποτέ στην Αιθιοπία, ήταν αυτά που τα ξεκίνησαν όλα, αυτά που ανάγκασαν τον Geldof να σηκώσει το τηλέφωνο και να ψάξει κι άλλους που είχαν εξοργιστεί από τις εικόνες.

Προσπαθώντας στην πορεία να μάθει από «διοίκηση επιχειρήσεων» και να στήσει τον οργανισμό που θα μπορούσε να διαχειριστεί τα χρήματα και το κυριότερο να τα μετατρέψει σε αποστολές υλικού στα πολύπαθα Σουδάν και Αιθιοπία, η ιδέα να στήσει μία υπερατλαντική γιορτή, μία σκηνή στο παλιό Γουέμπλεϊ και άλλη μία στο JFK της Φιλαδέλφια, θα πέσει στο τραπέζι και θα φουντώσει αμέσως. Αν και στην αρχή η αμερικανική ανταπόκριση δεν ήταν και η καλύτερη, το “sold out” δεν άργησε να κολληθεί στα ταμεία και η ημέρα ξεκίνησε, πρώτα στο Λονδίνο με τους Status Quo και το “Rockin’ All Over TheWorld”…

Εντάξει, δεν ήταν όλα «ρόδινα» εκείνες τις μέρες, από μουσικής άποψης. Ακόμα τότε ο Paul Weller πίστευε ότι οι Style Council ήταν μία καλή ιδέα (χα). Οι Boomtown Rats θα βγουν νωρίς νωρίς για να τραγουδήσει ο ασυγκράτητα ενθουσιασμένος Geldof το “I Don’t Like Mondays” ενώ απορείς πως δεν έσκασε Ιούλη μήνα ο Midge Ure (βασικός συνοδοιπόρος του Geldof στο όλο project), με την καμπαρντίνα, αλλά το εσωστρεφές “Vienna” ακούγεται καλά ακόμα και σε αχανές Γουέμπλεϊ. Οι Spandau Ballet σε τυφλώνουν με τα χρώματα των κουστουμιών τους, o Elvis Costello συμβουλεύει με το “All You Need Is Love” των Beatles, o Phil Collins τσακίζει με το “Against All Odds”. Την ώρα που ο Bryan Adamas ξεκινάει το πάρτι στη Φιλαδέλφεια, οι U2 παίζουν το “Sunday Bloody Sunday”.

Οι Beach Boys έβαλαν τον κόσμο να σερφάρει, οι Dire Straits, οι απόλυτοι κυρίαρχοι της χρονιάς, παίζουν τα “Money For Nothing” και “Sultans Of Swing”, ενώ πίσω πάλι στην Αμερική ο George Thorogood μαζί με τον μακαρίτη Albert Collins κάνουν όργια στο “Madison Blues”. Για εκείνους που δεν χώνεψαν ποτέ τους Queen, ας δουν πως παίζει στα δάχτυλα την “θάλασσα” του Γουέμπλεϊ ο Freddie Mercury και τα ξαναλέμε. Αναμφισβήτητα η κορυφαία εμφάνιση του  Live Aid που έχει περάσει στην ιστορία.

Επίσης από τους πρωταγωνιστές της χρονιάς οι Simple Minds βρίσκονται στο peak τους και το δείχνουν, ο David Bowie εκτελεί το αθάνατο “Heroes” με “Let’s Dance” look και οι Who σου φέρνουν ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη με το “Won’t Get Fooled Again” (τα “My Generation” και “Pinball Wizard” τα είδε μόνο το κοινό αφού η γεννήτρια κατέρρευσε). Ο Elton John τραγουδάει με την Kiki Dee το “Don’t Go Breaking My Heart” και με τον ακόμα Wham!, George Michael το “Don’t Let The Sun Go Down On Me”, μία classic στιγμή που μνημονεύεται ακόμα και σήμερα.

Ακόμα και η Madonna πρόλαβε το Live Aid, αλλά και οι Black Sabbath παίζοντας το “Paranoid”. Santana, Hall & Oates, Reo Speedwagon, Crosby Stills & Nash, Judas Priest, Cars, Neil Young, Thompson Twins και Steve Stevens ήταν ανάμεσα στους πολλούς που επίσης εμφανίστηκαν. Δύο ήταν ωστόσο τα κλου. Η επανεμφάνιση των Led Zeppelin που τρέλαναν κόσμο με το “Stairway to Heaven” και η πτήση του Phil Collins που πήρε τζετ από το Λονδίνο για να προλάβει να παίξει το “In The Air Tonight” στην Αμερική.

Προς το τέλος ο Mick Jagger και η Tina Turner αλώνισαν επάνω στη σκηνή, ενώ ο Bob Dylan μαζί με τον “χαμένο” Keith Richards, έπαιξαν το “Blowing In The Wind”. Κλείσιμο με το “We Are The World”.

Το Band Aid Trust, ο οργανισμός που μέχρι σήμερα έχει ξοδέψει πάρα πολλά εκατομμύρια δολάρια στην προσπάθεια ανακούφισης της δυστυχίας και της πείνας στην ταλαίπωρη ήπειρο, είναι κάτι που δεν μπορείς να το παραβλέψεις ελαφρά την καρδία ανεξαρτήτως τι πιστεύεις για το τότε επιχείρημα. Που κάποτε ακόμα και ο ίδιος ο Geldof είχε πει πως δεν ήθελε να ξαναπαιχτεί ποτέ η συναυλία. Μάλιστα οι παραγωγοί στην Αμερική τον πήραν στα σοβαρά και έσβησαν το υλικό της συναυλίας. Ευτυχώς βρέθηκε τελικά σε ταινίες φιλμ που είχε φυλάξει το MTV (Thank God MTV…).
Μετά από χρόνια ο Geldof, σαφέστατα πιο ήρεμος, θα πει πως το Live Aid μπορεί να αποδειχθεί πιο δυνατό ως ανάμνηση. Και ίσως και να έχει δίκιο.