Παραδέχομαι ότι έχω μια εξάρτηση από τις ειδήσεις, κυκλοφορώ με ένα smartphone στο χέρι, με ένα iPad στη τσάντα και ένα μικρό laptop και κάθε δέκα λεπτά διαβάζω τα νέα. Φυσικά, κανένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, ούτε καν το Champions League, δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα δελτίο ειδήσεων.

Δεν με λες και καλά…το ξέρω, άλλα επειδή τη βρίσκω με την αρρώστια μου δεν έχω πάει ακόμα σε γιατρό.

Τώρα τελευταία όμως κάτι δεν πηγαίνει καλά, υπάρχει μια συγκεκριμένη είδηση που μόλις τη δω πιάνω τον εαυτό μου να αλλάζει αυτόματα κανάλι ή να μην κάνει ποτέ κλικ πάνω της, με πιάνει μια αποστροφή, ένας φόβος ή κάτι σαν αηδία!

Δεν μπορώ να βλέπω το βίντεο με αυτόν τον Τόμσεν να μπαίνει στο Υπουργείο Οικονομικών, τρελαίνομαι. Ειδικά όταν ακούω τον δημοσιογράφο να μιλάει για διαπραγμάτευση του υπουργού μας με αυτούς τους τρεις τύπους και ειδικά αυτόν τον Τόμσεν με το ειρωνικό μειδίαμα, νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος.

Δεν με ενοχλούν τα μέτρα που θα ανακοινωθούν ή οι περικοπές, δεν αντέχω να βλέπω τον υπουργό της χώρας μου να εκτελεί τις εντολές του κάθε κυρίου Τόμσεν, ούτε τον πρωθυπουργό να δηλώνει ευχαριστημένος από την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων.

Διάολε, δεν έχει σημασία που δεν τους ψήφισα. Η Ελλάδα έχει δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που την υποστηρίζουν τρία κόμματα, δεν μπορεί οι εκλεγμένοι ηγέτες μιας ελεύθερης χώρας να ταπεινώνονται με αυτόν τον τρόπο.

Ας συμφωνήσουμε στο Eurogroup ποια είναι τα απαραίτητα μέτρα και ας αποφασίσουμε αν θέλουμε να τα πάρουμε ή όχι. Αν όχι, προχωράμε μόνοι μας, αν ναι, τα εφαρμόζουμε και πάμε παρακάτω. Δεν μπορούμε να έχουμε ελεγκτές. Δεν μπορεί οι πολιτικοί μας, όσο και να τους βρίζουμε, να εκτελούν εντολές του οποιοδήποτε Τόμσεν.

Δικοί μας είναι, ιδιοκτησία μας, τους βρίζουμε όσο θέλουμε, τους κρατάμε ή τους αλλάζουμε. Εμείς είμαστε τα αφεντικά τους, στη ψήφο μας οφείλουν τη θέση τους.

Πιο πολύ από όλα στο μνημόνιο με ενοχλεί η δουλοπρέπεια. Αυτό περισσότερο από όλα, θέλω να ξεφορτωθώ!