Όπως κάθε Σάββατο η ίδια ιστορία

Μεσημέρι Σαββάτου σε ένα νεοκλασικό στο Λυκαβηττό.

Από μικρό παιδί θυμάμαι το σπίτι αυτό. Η μαμά μου ήταν οικονόμος και μετά ακολούθησα εγώ. Κάθε Σάββατο καθόταν στο παράθυρο του σαλονιού και έβλεπε έξω στο δρόμο. Πάντα αυτό το άδειο βλέμμα στο γκρι του πεζοδρομίου, η ίδια στάση με τα ίδια ρούχα. Τα μαλλιά της ήταν άσπρα, φορούσε ένα άσπρο φόρεμα  με δαντέλα στο λαιμό και καθόταν στη μεταλλική αναπηρική καρέκλα. Ξαφνικά την ακούω να με φωνάζει να μου λέει:

-Λήδα, σήμερα είναι Σάββατο πρέπει να ντυθώ γιατί θα έρθει. Βοήθησε με να βάλω το φόρεμα μου.  Είναι καθαρό; Είναι σιδερωμένη η δαντέλα; Μου λέει πάντα πόσο καλοσιδερωμένη είναι η δαντέλα και πόσο ωραία πέφτει στο λαιμό μου.

-Ναι, κυρία την σιδέρωσα πριν από λίγο

-Μπράβο Λήδα! Θέλω να με βοήθησες να βάλω και τα άσπρα μου παπούτσια . Τα γυάλισες; Πάντα μου λέει πόσο καλογυαλισμένα είναι τα παπούτσια μου.

-Ναι κυρία, τα γυάλισα, είναι σαν καινούργια.

-Μου είπε ότι θέλει να μου πάρει καινούργια παπούτσια αλλά εγώ του είπα να κρατήσει τα λεφτά του και να έρχεται πιο συχνά.

-Μα έρχεται κάθε Σάββατο, κυρία.

-Ναι το ξέρω αλλά θα ήθελα να έρχεται πιο συχνά. Η Τετάρτη δεν είναι καλή μέρα να έρχεται;

-Ναι, κυρία, καλή μέρα είναι.

-Να Λήδα! Είδες; Το λες και εσύ! Θα του το πω ξανά, παπούτσια έχω και είναι σα καινούργια, καλύτερα να έρχεται και την Τετάρτη και όχι μόνο το Σάββατο.

-Ναι, κυρία!

-Έβαλες το καλό τραπεζομάντηλο, του είπα να φάμε εδώ σήμερα.

-Ναι κυρία, έβαλα και τα καλά σερβίτσια.

-Του αρέσουν τα πιάτα με τα λουλουδάκια. Του θυμίζουν βασιλικά σερβίτσια και μου λέει κάθε φορά πώς τρώμε σα βασιλιάδες και χαμογελάει.  Αχ!Αυτό το χαμόγελό! Κάθε φορά με ξυπνάει από το βαθύ ύπνο.

-Έχει πολύ ωραίο χαμόγελο, κυρία!

-Έχει! Το είδες και εσύ, έτσι δεν είναι; Κάθε φορά με περιμένει πάντα να ξεκινήσω εγώ το φαγητό. «Σεβασμός στις Κυρίες»  μου λέει και μόλις του χαμογελάσω και κόψω τη πρώτη μπουκιά,  μου κλείνει το μάτι, μου χαμογελάει και ξεκινάει να κόβει με δικό του.

-Λήδα, πήρες το γλυκό μας;

-Ναι κυρία! Λεμονόπιτα από την κ. Νίκη.

– Ναι! Αυτή του αρέσει! Πάντα μου λέει ότι η γεύση της λεμονόπιτας είναι γλυκόπικρη όσο η ζωή μας. Δεν κατάλαβα ποτέ αυτό το σχόλιο. Δεν το έχω ρωτήσει πότε τι εννοεί.  Χάνομαι κάθε φορά…το λέει με τόση γλύκα που δεν μπορώ να χαλάσω τη στιγμή, πότε.

-Είστε έτοιμη κυρία!

-Σε ευχαριστώ πολύ, Λήδα! Θα έρθει σε λίγο! Τον περιμένω πώς και πώς!

Μπαίνει στο σαλόνι η κόρης της η κυρία Έλενα και μου λέει ψιθυριστά:

-Λήδα, η μαμά ντύθηκε;

– Ναι κυρία Έλενα, είναι έτοιμη όπως κάθε Σάββατο.

– Σε ευχαριστώ Λήδα, μόλις αποκοιμηθεί θα την πάμε μαζί στο κρεβάτι. Όπως κάθε Σάββατο η ίδια ιστορία.