Αυτό που μας χαρακτηρίζει ως χώρα, περισσότερο από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές  χώρες τουλάχιστον, είναι ότι «χορεύουμε» το γνωστό 1 βήμα μπροστά και 2 πίσω! Εκεί που νιώθουμε ότι «ανοίγουν» τα μυαλά μας και νομίζουμε πως ανοίγει και μια μεγάλη αγκαλιά για καθέναν από εμάς, που κουβαλάει τη δική του ξεχωριστή ψυχοσύνθεση, μαζεύονται πάνω από 150 άτομα στη Θεσσαλονίκη και «λιντσάρουν» 2 ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που απλώς τόλμησαν να περάσουν από την πλατεία Αριστοτέλους.

Πραγματικά, από πού να αρχίσω; Ποιον να λυπηθώ τελικά και με ποιον να θυμώσω; Πόσο μίσος αναπαράγουμε και με ποια δικαιολογία; Θα το πιάσω όμως από τον όχλο! Τον όχλο με την ευρεία έννοια! Όχλος, όπως μας λέει η Wikipedia, ονομάζεται το ανοργάνωτο πλήθος, η μάζα ανθρώπων που εμφανίζει δυναμική. Ο όρος έχει μειωτική σημασία και συναντάται ως συνώνυμο των λέξεων, συρφετός, μπουλούκι, ασκέρι, χυδαίος όχλος. Ο όχλος είναι άθροισμα ατόμων που παρουσιάζει μια ασταθή, ανορθολογική στάση και απουσία κοινωνικού αυτοέλεγχου. Αποτέλεσμα αυτών των χαρακτηριστικών είναι οι αλόγιστες πράξεις βίας και παράνοιας που συνιστούν κυρίαρχο τρόπο έκφρασής του. Ο όχλος δρα ως ανεξέλεγκτο πλήθος που εμφανίζει τάσεις αναταραχής, προκλήσεως καταστροφών, κλπ.

Τί οδηγεί όμως κάποιον να μπει στον όχλο; Μήπως εδώ είναι και το σημείο που μπαίνουν στη συνάρτηση οι γονείς;

Οι λόγοι που οδηγούν τα άτομα να ενταχθούν σε έναν όχλο είναι βαθιά ριζωμένοι σε ψυχολογικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες, πολλοί από τους οποίους δεν διδάσκονται ούτε συζητούνται, τόσο στο σχολείο όσο και στο σπίτι.  Στον πυρήνα της, η νοοτροπία του όχλου πηγάζει από την ανθρώπινη επιθυμία να ανήκουμε κάπου. Αυτό τροφοδοτείται ακόμα περισσότερο από την κοινωνική επιρροή και την πίεση των συνομηλίκων, όπου η συλλογική ενέργεια και το συναίσθημα της ομάδας μπορεί να παρακάμψει τα προσωπικά ηθικά όρια, οδηγώντας σε συμπεριφορά που τα άτομα μπορεί να μην εκδηλώσουν από μόνα τους. Επιπλέον, η ανωνυμία μέσα σε έναν όχλο μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένο αίσθημα προσωπικής ευθύνης, καθιστώντας ευκολότερο για τα άτομα να συμμετέχουν σε ενέργειες που κανονικά θα απέφευγαν.

Πού είναι οι γονείς σε όλο αυτό;

Η συναισθηματική υποστήριξη από τους γονείς παίζει κρίσιμο ρόλο στο μεγάλωμα  του παιδιού, καθώς καλλιεργεί ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά μπορούν να αναπτύξουν αυτοπεποίθηση, ενσυναίσθηση και συναισθηματική νοημοσύνη. Πόσο λάθος πάει όμως αυτό; Πού έχει χαθεί η ενσυναίσθηση και πώς βρήκε χώρο να «ανθίσει» τόσος θυμός; Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να μη «γουστάρει» κάποιον άλλο για οποιοδήποτε λόγο, όμως είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να μην ενοχλούμε, όταν δεν μας ενοχλούν! Σε τελική ανάλυση, δεν παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας για πολύ πιο κραυγαλέα γεγονότα γύρω μας. Ποια είναι η διαφορά όμως από κάποιον που εκδηλώνει τέτοια βία από κάποιον άλλον που δεν θέλει να μπει στον όχλο, ενώ μπορεί και οι δύο να μη γουστάρουν τα μούτρα μας; Τελικά υπάρχει λύση;

Κεφάλαιο παιδεία

Η παιδεία είναι η μόνη λύση για μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τον όχλο και να δημιουργήσουμε τη δική μας ομάδα που δεν κυριαρχεί με τραμπουκισμούς. Ίσως είναι πιο εύκολη η τιμωρία! Ίσως “συμφέρει” περισσότερο να τιμωρούμε τους παραβατικούς από το να εκπαιδεύουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας ώστε να μη γίνουν παραβατικά. Η εκπαίδευση απαιτεί χρόνο, κόπο, προσπάθεια! Η μόνη λύση είναι να στραφούμε προς τα μέσα. Είναι μάλλον ο μόνος τρόπος για να ελέγξουμε την παρόρμησή μας! Η ειλικρινή ενδοσκόπηση, φαντάζει τελικά μονόδρομος που σε βάθος χρόνου μπορεί να οδηγήσει στο φως!

 

Διάβασε επίσης:

Ευρώπη: Φθινοπωρινοί προορισμοί που αγαπούν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα!