Έχεις νιώσει κι εσύ καμιά φορά ότι τα παιδιά μας τρέχουν σε έναν μαραθώνιο που δεν είναι δικός τους; Από το πρωί μέχρι το βράδυ, ανάμεσα σε σχολείο, φροντιστήρια, δραστηριότητες, μοιάζουν να ζουν σε έναν κόσμο γεμάτο deadlines και στόχους, λες κι έχουν ήδη μεγαλώσει. Αυτό είναι που οι ειδικοί ονομάζουν Hurried Child Syndrome – η βιασύνη να μεγαλώσουν τα παιδιά πριν την ώρα τους. Κι όσο κι αν οι προθέσεις μας είναι αγνές, η αλήθεια είναι πως το κόστος είναι μεγάλο.
Γιατί μας αφορά
Όταν ένα παιδί χάνει το αυθόρμητο παιχνίδι, τη φαντασία και τον χρόνο να ανακαλύψει τον κόσμο με τον δικό του ρυθμό, γεμίζει με άγχη που δεν του αναλογούν. Στην αρχή μπορεί να δείχνει ότι «προχωράει μπροστά», αλλά στην πορεία κουράζεται, αγχώνεται, χάνει την αυτοπεποίθησή του. Και το χειρότερο; Μαθαίνει να μετρά την αξία του μόνο μέσα από τις επιδόσεις του.
Από πού ξεκινάει η πίεση
Συχνά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, εμείς οι ίδιοι βιαζόμαστε να τους δώσουμε «ένα βήμα παραπάνω». Ξένες γλώσσες στο νηπιαγωγείο, αθλητικά από τόσο μικρά που δεν έχουν καν μάθει να δένουν τα κορδόνια τους… Νομίζουμε ότι τους ανοίγουμε δρόμους, αλλά τελικά τους κλείνουμε τον πιο σημαντικό: τον δρόμο της ξεγνοιασιάς.
Οι αόρατοι παράγοντες
Δεν είναι μόνο οι δικές μας επιλογές. Τα σχολεία γίνονται πιο απαιτητικά, τα social media μάς δείχνουν τι κάνουν «τα παιδιά των άλλων» κι αμέσως μπαίνουμε στη σύγκριση. Κι αν προσθέσεις και το άγχος της καθημερινότητας, είναι λογικό να θέλουμε να ξέρουμε ότι το παιδί μας «παράγει» και δεν «χάνει χρόνο». Μόνο που, στην πραγματικότητα, αυτός ο χρόνος που λέμε ότι «χάνεται», είναι ακριβώς ο χρόνος που το παιδί έχει ανάγκη για να χτίσει τον εαυτό του.
Τι μπορούμε να κάνουμε
Δεν χρειάζεται να ακυρώσουμε τα πάντα. Αυτό που χρειάζεται είναι να δώσουμε χώρο. Χώρο για ελεύθερο παιχνίδι, για λάθη χωρίς τιμωρία, για ξεκούραση χωρίς ενοχές. Να τους αφήσουμε να διαλέξουν τι πραγματικά αγαπούν, αντί να τους φορτώνουμε με στόχους που είναι δικοί μας κι όχι δικοί τους. Ακόμη κι ο περιορισμός της υπερβολικής τεχνολογίας μπορεί να τους ξαναφέρει πιο κοντά στην πραγματική ζωή.
Η παιδικότητα είναι ανεκτίμητη
Η ανατροφή δεν είναι κούρσα ταχύτητας. Είναι μια διαδρομή με στάσεις, εκπλήξεις και μικρές χαρές. Αν αφήσουμε τα παιδιά να απολαύσουν την παιδικότητά τους, τους δίνουμε το πιο μεγάλο δώρο: να μεγαλώσουν με ψυχική δύναμη, με χαρά και με την αίσθηση ότι αξίζουν γι’ αυτό που είναι, όχι μόνο γι’ αυτά που καταφέρνουν.
Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού και λάτρης της γραφής. Παρόλο που ξεκίνησα με σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, το πάθος μου για τη γραφή με οδήγησε στη Δημοσιογραφία, όπου ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στο ΕΚΠΑ. Πάντα με γοήτευε ο κόσμος του lifestyle, της μόδας, της ομορφιάς και της διακόσμησης, και τώρα έχω τη χαρά να μοιράζομαι τις δικές μου ιδέες και σκέψεις μαζί σας. Είστε έτοιμοι για αυτό το ταξίδι;
Leave a Reply