Ραφαήλ Χατζημιχαήλ: “Η αγάπη δεν χρειάζεται πάντα τέλος, αρκεί να έχει αλήθεια”

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του τραγουδιού «Η Αγάπη Σου Στεριά», ο Ραφαήλ Χατζημιχαήλ μιλά αποκλειστικά στο That’s Life για τις αγάπες που δεν στέριωσαν, τα τραγούδια που γράφονται σαν εξομολογήσεις και τη στιγμή που η σιωπή έγινε μελωδία.

T.L.: Ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα που σου γέννησε αυτό το τραγούδι όταν το έγραφες;
Ρ.Χ.: Ήταν η σιωπή μετά από μια απώλεια. Όχι απαραίτητα ενός ανθρώπου, αλλά μιας σχέσης, ενός “εμείς” που κάποτε υπήρξε. Ξέρεις, αυτή η περίεργη αίσθηση ότι έχει μείνει κάτι μέσα σου που δεν έχει πού να πάει. Αυτό έγινε στίχος, μετά μελωδία, και τελικά το “Η Αγάπη Σου Στεριά”.

https://www.youtube.com/watch?v=VqdSeWrPbiQ

T.L.: Τι σημαίνει για σένα να «μην στεριώνει» μια αγάπη;
Ρ.Χ.: Δεν σημαίνει αποτυχία. Καμία αληθινή αγάπη δεν είναι χαμένος χρόνος. Μπορεί να μην στέριωσε, αλλά άφησε ρίζες μέσα σου. Περπατάς μαζί της, κουβαλάς κάτι από εκείνον τον άνθρωπο για πάντα. Κι αν αυτό το κουβάλημα γίνει τέχνη, κάπου σε λυτρώνει.

T.L.: Έχεις αγαπήσει χωρίς ανταπόκριση;
Ρ.Χ.: Νομίζω ότι όλοι το έχουμε ζήσει αυτό σε κάποιο επίπεδο. Και δεν είναι ανάγκη να είναι “δραματικό”. Καμιά φορά, οι πιο βαθιές αγάπες είναι και οι πιο σιωπηλές. Εκείνες που δεν πρόλαβαν να γίνουν κάτι, αλλά έγιναν τα πάντα μέσα σου.

T.L.: Πώς σε επηρεάζουν οι προσωπικές σου ιστορίες όταν γράφεις μουσική;
Ρ.Χ.: Είναι η βάση. Δεν μπορώ να γράψω κάτι που δεν έχω νιώσει. Ίσως να μην είναι κάθε στίχος αυτοβιογραφικός, αλλά είναι πάντα βιωματικός. Γράφω για να καταλάβω, όχι για να εξηγήσω. Και γράφω όταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

T.L.: Τι θέλεις να νιώσει κάποιος που θα ακούσει το «Η Αγάπη Σου Στεριά»;
Ρ.Χ.: Ότι δεν είναι μόνος. Ότι αυτό που ένιωσε — ακόμα κι αν δεν το είπε ποτέ σε κανέναν — κάποιος το έγραψε για εκείνον. Αυτό μου αρκεί.

T.L.: Αν σου έδιναν μια φράση να χαρακτηρίσεις την αγάπη σήμερα, ποια θα ήταν;
Ρ.Χ.: “Η αγάπη δεν χρειάζεται πάντα τέλος, αρκεί να έχει αλήθεια.”

T.L.: Το τραγούδι σου μιλάει για μια αγάπη που δεν κράτησε. Εσύ είσαι άνθρωπος που κρατά ή που φεύγει;
Ρ.Χ.: Κρατάω. Ίσως και περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Δεν φεύγω εύκολα από ανθρώπους ή από συναισθήματα. Μένω μέχρι να μην έχω πια τι να δώσω — κι αυτό, καμιά φορά, πονάει πιο πολύ απ’ το φευγιό.

T.L.: Σου έχει τύχει να ακούσεις κάποιο από τα τραγούδια σου σε άσχετο μέρος – και να νιώσεις έκπληξη;
Ρ.Χ.: Ναι! Κάποτε μπήκα σε ένα ταξί αργά το βράδυ και έπαιζε ένα κομμάτι μου. Δεν είπα τίποτα. Απλώς χαμογέλασα και κοίταξα έξω απ’ το παράθυρο. Ήταν σαν να μου έλεγε το σύμπαν «συνέχισε». Αυτές οι στιγμές είναι θησαυρός.

T.L.: Πώς είναι να γράφεις για τον έρωτα όταν τον ζεις – και πώς όταν τον έχεις χάσει;
Ρ.Χ.: Όταν τον ζεις, δεν θες να γράψεις. Θες να τον πιεις, να τον αναπνεύσεις, να τον κρατήσεις. Γράφεις μετά – όταν πονέσεις ή όταν μείνει μόνο η ανάμνηση. Εκεί, τα λόγια βρίσκουν τον δρόμο τους μόνα τους.

T.L.: Ποια είναι η πιο «γυναικεία» πλευρά σου;
Ρ.Χ.: Η ενσυναίσθηση. Δεν προσπαθώ να την κρύψω ή να την “σκληρύνω”. Κλαίω στις ταινίες, θυμάμαι λεπτομέρειες από συζητήσεις, πιάνω τις σιωπές των άλλων. Μου αρέσει να ακούω. Μου αρέσει να νιώθω — όσο κι αν αυτό με εκθέτει.

T.L.: Ποιο είναι το πιο “That’s Life” πράγμα που σου έχει συμβεί τελευταία;
Ρ.Χ.: Έλαβα μήνυμα από έναν άγνωστο που μου έγραψε: «Σε άκουσα τυχαία και είσαι σαν να μίλησες για μένα». Αυτό είναι το νόημα όλης της μουσικής μου. Και της ζωής μου.

T.L.: Αν δεν ήσουν τραγουδιστής και δημιουργός, τι θα ήθελες να είσαι;
Ρ.Χ.: Θα ήμουν φωτογράφος. Να αποτυπώνω σιωπές, βλέμματα, αλήθειες. Ή ψυχολόγος. Πάλι κάτι που έχει να κάνει με το μέσα μας. Μου αρέσει να σκάβω βαθιά – όχι στην επιφάνεια.

T.L.: Υπάρχει έρωτας χωρίς μουσική;
Ρ.Χ.: Υπάρχει, αλλά δεν κρατά. Όπως δεν κρατά ούτε η μουσική χωρίς έρωτα. Οι δύο αυτοί κόσμοι είναι φτιαγμένοι να αλληλοτροφοδοτούνται.

T.L.: Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που έχεις πάρει μέχρι τώρα στη ζωή σου;
Ρ.Χ.: Να μείνω πιστός σε αυτό που είμαι, όταν όλοι μου έλεγαν να γίνω κάτι άλλο. Να μην γράφω “ραδιοφωνικά”, να μην τραγουδάω “εύκολα”. Το πλήρωσα, αλλά σήμερα είμαι περήφανος για κάθε λέξη που έχω γράψει.

T.L.: Και τι έρχεται μετά το “Η Αγάπη Σου Στεριά”;
Ρ.Χ.: Έρχεται κάτι πιο φωτεινό. Ίσως γιατί κι εγώ είμαι λίγο πιο φωτεινός αυτή την περίοδο. Το επόμενο κομμάτι θα μιλήσει για εκείνη τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι, ναι, επιτέλους, σε αγαπούν — χωρίς όρους. Μέχρι τότε… ελπίζω να ακούσετε την “Αγάπη” μου και να δείτε κάτι δικό σας μέσα σε αυτή.

Μάρθα Κατσαρού

Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;