Κάποτε το dating ήταν κάτι μεταξύ περιπέτειας και παραμυθιού. Τώρα; Είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία που θυμίζει περισσότερο συνέντευξη για δουλειά. Από εκείνες που έχεις διαβάσει όλες τις πιθανές ερωτήσεις, ξέρεις απ’ έξω τις σωστές απαντήσεις, αλλά νιώθεις πως δεν θα σε προσλάβει ποτέ κανείς.
Το πρώτο σύμπτωμα της εξουθένωσης εμφανίζεται ύπουλα. Ξεκινάει από μια απλή βαρεμάρα. Πιάνεις τον εαυτό σου να σέρνει το δάχτυλο στις εφαρμογές χωρίς καν να κοιτάζει. Μετά έρχεται ο αυτόματος πιλότος: γνωριμία – συνομιλία – καφές – αμήχανες σιωπές – “χάρηκα, θα τα πούμε” (δεν θα τα πείτε). Όλα ίδια. Σαν να παίζεις σε επανάληψη την ίδια κακή ρομαντική κομεντί, που ούτε το Netflix δεν θα σου πρότεινε.
Και μέσα σε όλο αυτό, το αποκορύφωμα: η φράση “μ’ αρέσει το σινεμά και τα ταξίδια”. Πόσες φορές την έχεις πει; Πόσες φορές την έχεις ακούσει; Πόσες φορές ένιωσες ότι σου αξίζει κάτι παραπάνω από μια τυπική λίστα χόμπι που δεν λέει τίποτα για κανέναν; Γιατί, να σου πω και κάτι; Αν κάποιος δηλώνει ότι του αρέσουν τα ταξίδια, δεν σημαίνει ότι μπορεί και να τα κάνει. Και δεν σημαίνει σίγουρα ότι μπορεί να σε ακολουθήσει σ’ αυτά.
Σιγά σιγά αρχίζεις να νιώθεις σαν να τρέχεις σε μαραθώνιο χωρίς να βλέπεις τον τερματισμό. Όχι γιατί δεν υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι εκεί έξω, αλλά γιατί δεν έχεις πια κουράγιο να τους ανακαλύψεις. Δεν είναι ότι είσαι κυνική. Είναι ότι είσαι κουρασμένη. Και το dating fatigue είναι υπαρκτό και ύπουλο – γιατί ντρέπεσαι να το παραδεχτείς. Επειδή λογικά έχεις “όλα τα φόντα” να γνωρίσεις κάποιον. Αλλά κάπου εκεί μέσα, ανάμεσα σε ghostings, dry talks και βραδινά ραντεβού που μοιάζουν με αγγαρεία, κάτι μέσα σου έχει απλώς… παραιτηθεί.
Κι όμως, δεν είναι ήττα να κάνεις ένα διάλειμμα. Δεν είναι ήττα να πεις “δεν μπορώ άλλο να γνωρίζω αγνώστους με την ελπίδα να με δουν όπως πραγματικά είμαι”. Είναι αυτοπροστασία. Είναι εκείνο το reset που χρειάζεται καμιά φορά η καρδιά για να θυμηθεί πώς είναι να χτυπά, χωρίς να φοβάται την αμηχανία ή την απόρριψη.
Κι ίσως, μέσα στην ησυχία αυτού του διαλείμματος, να θυμηθείς τι θες στ’ αλήθεια. Ίσως να δεις τον εαυτό σου πιο καθαρά. Και την επόμενη φορά που κάποιος θα σε ρωτήσει τι σου αρέσει, να πεις: “Να μη λέμε όλοι τα ίδια.” Και να γελάσετε. Από εκεί, κάτι μπορεί να ξεκινήσει.
Γεια σου φίλη! Είμαι η Μάρθα Κατσαρού με τάση να εκφράζομαι μέσα από τη μαγεία της γραφής. Το ακαδημαϊκό μου ταξίδι με πήγε από τον κόσμο της Διοίκησης Επιχειρήσεων στη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, όπου απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία. Από τα πρώτα μου χρόνια, ανακάλυψα ότι η αληθινή μου φωνή αντηχεί πιο εύγλωττα στον γραπτό λόγο παρά στον προφορικό. Γι’ αυτό και από τους αριθμούς βρέθηκα να «μπλέκομαι» με τα γράμματα, για να επικεντρωθώ στο πάθος μου για το lifestyle. Μόδα, ομορφιά, διακόσμηση ήταν τα θέματα που πάντα με γοήτευαν ως αναγνώστρια. Πλέον, οπλισμένη με όρεξη, ταξιδεύω με τις δικές μου ιδέες και σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου. Θα γίνεις συνταξιδιώτης μου;
Leave a Reply