Σκεπτόμενη την εβδομάδα που πέρασε και κάνοντας έναν μικρό απολογισμό κατέληξα στο ότι κάθε εβδομάδα που περνάει, κάθε άνθρωπος (νομίζω) και μαζί και εγώ, αποκτούμε κάποιες -μικρές σε διάρκεια- εμμονές.
Όταν λέμε εμμονή εννοούμε Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Νικήτα Καυκιό οι έμμονες ιδέες είναι ενοχλητικές ιδέες, σκέψεις και εικόνες που μας επιβάλλονται και δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε ούτε να απαλλαγούμε από αυτές με τη δύναμη της θέλησής μας. Οι ιδέες αυτές παρεμβάλλονται στη σκέψη μας, δεν έχουν πραγματικό νόημα και συνοδεύονται από δυσάρεστα συναισθήματα όπως άγχος, φόβο, ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Βάζοντας τον εαυτό μου στην φανταστική θέση του συνομιλητή του Κου Καυκιού και απαντώντας στις απόψεις του, θα έλεγα ότι κάποιες φορές οι εμμονές δεν είναι ενοχλητικές αλλά αντιθέτως ευχάριστες και θα τολμούσα να πω βασανιστικές καλυμμένες από ένα πέπλο ηδονισμού.
Τι είδους εμμονές μπορεί να είναι αυτές; Για πάμε να δούμε το δικό μου Top 5…
1) Η ανάγνωση βιβλίων.
Υπάρχουν περίοδοι ξηρασίας –έτσι τις ονομάζω εγώ- που το μυαλό σκαλώνει και δεν μπορεί να “σταυρώσει” σελίδα. Μπορεί να περνούν μήνες ολόκληροι χωρίς να αγγίξω βιβλίο διότι πολύ απλά δεν αποκτάται η απόλυτη συγκέντρωση. (Απαραίτητη προϋπόθεση για μένα). Αυτή η περίοδος είναι μια από αυτές που η βιβλιοφαγία είναι στο ζενίθ της διαβάζοντας δύο διαφορετικά βιβλία; Ένα το πρωί και ένα το βράδυ. Η εμμονή με την ανάγνωση βιβλίων μόνο επιμορφωτική μπορεί να είναι. 
2) Η ακρόαση του “Sons of Anarchy” soundtrack.
Με μουσική από καλλιτέχνες και μπάντες όπως οι Curtis Stigers, The Forest Rangers, Dusty Springfield, The Lions, Katey Sagal, The Animals, The Black Angels, Battleme, Black Rebel Motorcycle Club, Fu Manchu, Clutch, Mojo Monkeys και πολλούς (μα πολλούς!) άλλους καταφέρνει ο μουσικός επιμελητής της σειράς να κερδίσει θεατές. Εμένα πάντως με κέρδισε γιατί αυτό το ΣΚ είδα τον πρώτο κύκλο του “Sons of Anarchy”. Την έχω ήδη αγαπήσει αυτή την Αμερικανιά με τους μηχανόβιους μόνο από το soundtrack. H εμμονή με καλή Rock μουσική μόνο ευάρεστη μπορεί να είναι.
3) Η οργάνωση ενός ταξιδιού.
Το έχω ξαναπεί. (βλέπε προηγούμενο άρθρο «Η σημασία του αριθμού 5») Ένα ταξίδι σημαίνει αλλαγή. Όταν λέμε αλλαγή εννοούμε αλλαγή παραστάσεων, αλλαγή διάθεσης, αλλαγή όρεξης και αλλαγή τοπίου. Έτσι ρε παιδί μου, για να μη βαριόμαστε. Όσο πιο μακρινό το ταξίδι, τόσο το καλύτερο. Προσωπικά δεν μου αρέσει να οργανώνω τα ταξίδια μου. Προτιμώ τον αυθορμητισμό. Όταν φτάνεις στον προορισμό σου, ανάλογα με το τι αντικρίζεις, τότε αποφασίζεις τι θα κάνεις και ποια μέρα. Έτσι είναι πιο συναρπαστικό. ‘Άλλωστε το είχε πει και ο Andy Warhol; “The idea of waiting for something makes it more exciting.” Η εμμονή λοιπόν με την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού μόνο εκστατική μπορεί να είναι.
4) Η πόση ενός ποτηριού κρασί την ημέρα.
Πολλοί έχουν αυτή την συνήθεια μόνο τον χειμώνα. Άλλοι – κυρίως οι ηλικιωμένοι – συνηθίζουν να πίνουν “ένα ποτηράκι” κρασί την ημέρα γιατί λέει το συνιστούν οι γιατροί. Προσωπικά Χειμώνα-Καλοκαίρι μου αρέσει κατά περιόδους να δοκιμάζω κρασιά και προκειμένου να ανακαλύψω σιγά σιγά τα μυστικά της οινογευσίας, απολαμβάνω αυτό το φθινόπωρο ένα (άντε δύο, τρία στα μεγάλα in-house κέφια) ποτήρι κρασί. Η εμμονή με την πόση καλού κρασιού μόνο ευφραντική μπορεί να είναι.
Η εργασιοθεραπεία λένε ότι προκαλείται πολλές φορές από κακή ψυχολογία. Άλλες φορές όμως τροφοδοτείται από πολύ καλή διάθεση και όρεξη για δημιουργία και παραγωγικότητα. Άλλες φορές απλά συμβαίνει διότι γίνεται ένα καλό blend από καλό κλίμα στη δουλειά, αρέσκεια του αντικειμένου εργασίας αλλά και όρεξη για παραγωγή έργου. Όπως και να έχει η εμμονή με το workalchoholism μόνο ευφάνταστη μπορεί να είναι. Το παρατήρησες ότι οι Top 5 εμμονές που ξεχωρίζω έχουν το αρχικό “E”? E…? (Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή? Λες?)
Μέχρι την επόμενη
Σε φιλώ
Στεφανί.
P.S: Κάτι που συνδέει το 1 με το 3. “The world is a book and those who do not travel read only a page.”
