Έχεις βάλει ένα τραγούδι στο repeat και το ακούς… ξανά και ξανά. Το ξέρεις απ’ έξω, προβλέπεις το κάθε beat, αλλά κάτι μέσα σου δεν χορταίνει. Όχι, δεν είναι απλώς κολληματάκι. Είναι κάτι πιο βαθύ.

Όταν επαναλαμβάνεις διαρκώς το ίδιο κομμάτι, δεν το κάνεις γιατί ‘δεν έχεις τι άλλο να ακούσεις”, ούτε γιατί “το κομμάτι απλά τα σπάι”. Το κάνεις γιατί, χωρίς να το καταλάβεις, προσπαθείς να επεξεργαστείς κάτι: ένα συναίσθημα, μια ανάμνηση, μια φάση ζωής. Η μουσική γίνεται ένα είδος ψυχολογικής άγκυρας και σου προσφέρει σταθερότητα, σε ηρεμεί ή σε βοηθά να εκτονώσεις κάτι που δεν βρίσκει διέξοδο αλλού.

 

Οι ειδικοί μιλούν για ενδοσκόπηση, συναισθηματική ρύθμιση, ακόμα και ανακούφιση από το άγχος. Κάθε φορά που φτάνεις στο αγαπημένο σου σημείο του τραγουδιού, ο εγκέφαλος ανταποκρίνεται απελευθερώνοντας ντοπαμίνη – αυτή την υπέροχη ουσία της απόλαυσης. Γι’ αυτό το repeat δεν είναι καθόλου τυχαίο. Είναι ανάγκη!

Κι αν το κομμάτι σου συνδέεται με κάποιο πρόσωπο ή μια συγκεκριμένη στιγμή; Τότε μπλέκεται και η νοσταλγία, αυτή η περίεργη δύναμη που σε τραβάει πίσω – όχι για να μείνεις εκεί, αλλά για να θυμηθείς ποια ήσουν, τι ένιωθες, τι σε σημάδεψε.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα νιώσεις τύψεις γιατί άκουσες το ίδιο τραγούδι για δέκατη φορά, σταμάτα. Δεν είναι αδυναμία, είναι φροντίδα. Είναι μια μικρή, καθημερινή πράξη αυτοθεραπείας.